เสี่ยวไป๋เดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ ของนาง พร้อมทั้งเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่งแล้วเอ่ยออกมา
“มิใช่ว่างามเพียงอย่างเดียว น้ำในลำธารยังวิเศษไม่น้อย แต่เรื่องความวิเศษไว้เจ้าค่อยเรียนรู้ไปก็แล้วกัน” เสี่ยวไป๋ไม่ได้บอกถึงความวิเศษของมัน
“เอาเถิด ไว้ข้าค่อยศึกษาด้วยตนเอง เอ่อ เสี่ยวไป๋ ข้าอยากให้เจ้าช่วยหาตำราให้น้องชายของข้า ข้าอยากให้พวกเขาได้เป็นขุนนาง”
“เรื่องนี้ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าแล้ว” มันเตรียมไว้ตั้งแต่วันที่หรันเยี่ยนางพูดกับน้องชายในเมืองแล้ว เพียงแต่มีคำสั่งซื้อยามาเสียก่อน จึงยังมิได้บอกนาง
“ยังเป็นเจ้าที่แสนรู้” นางลูบหัวที่เริ่มโตของเสี่ยวไป๋
“เหอะ หรือว่าข้าจะไม่ให้เจ้าดี” มันแยกเขี้ยวออกมาอย่างไม่พอใจ
แม้รูปลักษณ์จะเป็นหมาป่า แต่มันมิใช่หมาเสียหน่อย
“ขอโทษ ข้าใช่คำพูดผิดไปหน่อย”
“ช่างเถิด เจ้าเริ่มด่านที่ยี่สิบได้แล้ว”
“เห้อออ คิดว่าจะได้นั่งชมความงามมากกว่านี้เสียอีก” หรัน
