เรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านตำรา ทั้งสี่พูดคุยกันแล้วว่าจะไม่บอกกล่าวบิดามารดาในเรื่องนี้ เพราะไม่อยากให้ทั้งสองเป็นห่วงเรื่องของพวกตน
จ้าวซ่งพาทุกคนไปกินข้าวที่เหลาอาหารก่อนที่จะเดินทางกลับหมู่บ้าน หรันเยี่ยที่เพิ่งเคยกินอาหารด้านนอก นางก็ทำหน้าเบ้ออกมาทันที
“อาหารที่เสี่ยวไป๋ทำยังดีเสียกว่าอีก” อาหารที่หน้าตาน่ากินตรงหน้าของนาง เหตุใดถึงได้จืดไปเสียทุกอย่าง
“ผู้ใดจะกล้าใช้เครื่องปรุงเช่นที่เจ้าให้แม่ทำได้เล่า” หู่เหมยเอ็นดูบุตรสาวที่นางกินไปทำหน้าประหลาดไป
“กลับไปท่านแม่ต้องทำอาหารมื้อใหญ่ให้ข้าด้วยเล่า” นางหันไปออดอ้อนมารดา
“ได้ๆ รีบกินเสียจะได้กลับ” หู่เหมยคีบอาหารใส่ชามให้หรันเยี่ยอย่างเอาใจ
บ่าวที่เรือนก็ได้นั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาเช่นกัน ทั้งสี่ต่างก็คิดไม่ต่างจากหรันเยี่ย พอกินอาหารที่เรือนตระกูลจ้าวแล้ว อาหารที่อื่นก็ล้วนแต่ไม่มีที่ใดอร่อยอีกเลย
พอเดินทางกลับมาถึงหมู่บ้านหรันเยี่ย
