พอมาถึงที่จวนตระกูลจ้าว หรันเยี่ยก็บอกลาฟู่กงกงแล้วรีบเข้าจวนไปทันที ครอบครัวของนางตอนนี้ต่างรอคอยนางกลับมาอยู่ที่ห้องโถงมิได้แยกย้ายไปไหน
“เยี่ยเออร์เจ้ากลับมาแล้ว” หู่เหมยรีบเข้ามาสำรวจดูบุตรสาวว่านางเป็นเช่นใดบ้าง
“เจ้าค่ะ ข้ามีเรื่องจะพูดกับพวกท่าน” นางให้นางกำนัลของวังหลวงและบ่าวในจวนทั้งหมดออกไป ยามนี้จึงเหลือเพียงแค่ครอบครัวนางทั้งห้าคนเท่านั้น
“เกิดเรื่องอันใดกับเจ้าในวังหลวงเช่นนั้นรึ” จ้าวซ่งอดที่จะกังวลไม่ได้
“ไม่ใช่เรื่องของข้าเจ้าค่ะ แต่เป็นเรื่องของท่านพ่อ” หรันเยี่ยเอ่ยเล่าเรื่องทั้งหมดออกมาตามที่นางรู้มาจากฟู่กงกงให้ครอบครัวของนางฟัง
ทุกคนต่างมีสีหน้าตกตะลึงและแค้นสวีจิ่วเม่ยอยู่ไม่น้อย ที่กล้าทำร้ายแม้กระทั่งเด็กทารกเช่นนี้
“ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องคิดแล้ว ตอนนี้ท่านควรจะเข้าไปพบท่านปู่เสียเลย จากที่ฮ่องเต้บอกข้ามาท่านย่านางอาการไม่ดีนัก หากพบท่านนางอาจจะดีขึ้นเจ้าค่ะ”
จ
