หรันเยี่ยมองค้อนซีฮัน ก่อนจะบอกให้ฟู่กงกงเตรียมอ่างน้ำให้นางสามใบ
“สามใบหรือพ่ะย่ะค่ะ” ฟู่กงกงเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
“ใช่ ข้าจะให้ท่านแช่ด้วย” นางยิ้มให้ฟู่กงกง
“เอ่อ...องค์หญิงจะดีรึพ่ะย่ะค่ะ”
“ท่านต้องคอยอยู่เคียงข้างฝ่าบาท มีสิ่งใดที่ไม่ดี ข้าจะให้ท่านแช่ผู้ใดจะว่าข้าได้” นางเชิดหน้าขึ้น
“ขอบพระทัยที่เมตตาบ่าวชราเช่นข้าพ่ะย่ะค่ะ” ฟู่กงกงมือไม้สั่นคำนับหรันเยี่ย
“อย่าได้ทำเช่นนี้อีกเล่า” นางรีบพยุงตัวฟู่กงกงไม่ให้คำนับนาง
“เหอะ ทีข้า เรียกร้องอยากได้สิ่งของ”
“แล้วข้าได้หรือไม่เล่า” หรันเยี่ยเหมือนจะรู้ตัวว่าทำกิริยาไม่เหมาะสมกับซีฮัน เพราะในห้องมิได้มีแค่เพียงพวกเขาเช่นเดิม
นางคิดว่าฮองเฮาจะมองนางอย่างตำหนิ แต่พระองค์กับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“คงมีเพียงอาเยี่ยเท่านั้นกระมังที่ตำหนิพระองค์เช่นนี้ได้” เพราะซีฮันเวลาที่ออกว่าราชการ ขุนนางทั้งหลายต่างเกรงกลัวในอำนาจบารมีของเขา
ยิ่ง
