หรันเยี่ยกลับมาที่เรือนก็เข้าไปในมิติของนางทันที โดยนางหลงลืมคำห้ามของเสี่ยวไป๋ ที่บอกมิให้นางเข้ามาในมิติในช่วงนี้ไปก่อน
พอนางเข้ามาด้านในก็พบบุรุษผู้หนึ่งกำลังจัดการงานในฟาร์มของนาง เหมือนว่าเขาจะรับรู้ได้ว่านางเข้ามาจึงได้หันกลับมามองที่นาง
ดวงตาของบุรุษผู้นั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ หรันเยี่ยขมวดคิ้วมองเขาอย่างสงสัยว่าเป็นผู้ใด ถึงเข้ามาในมิติของนางได้
“ท่านเป็นใคร เข้ามาได้อย่างไร แล้วเจ้าเสี่ยวไป๋หายไปไหนถึงปล่อยให้ท่านเข้ามาได้” หรันเยี่ยเอ่ยถามหลายคำถามทันที
“เอ่อ...ข้าเป็นผู้ดูแลที่มาแทนเสี่ยวไป๋ในช่วงนี้”
“อืม...เช่นนั้นรึ เจ้าหมาบ้าไปไหนเหตุใดถึงไม่บอกข้าก่อน” นางหันไปมองรอบๆ เพื่อมองหาเสี่ยวไป๋
“มีบ้างเรื่องที่เสี่ยวไป๋ต้องไปจัดการ”
“เช่นนั้น ข้าก็ไม่ต้องจัดการงานในฟาร์มอย่างที่เสี่ยวไป๋ว่าใช่หรือไม่” หรันเยี่ยเอ่ยถามออกมาด้วยใบหน้าใสซื่อ
“อืม ระหว่างนี้เจ้าก็พักไปก่อนเถิ
