EP.3
1689 Words
ตั้งแต่ออกจากบ้านของซอลมา ภายในรถก็ดูจะเงียบเชียบผิดปกติ จนเธียรต้องเหลือบมองกระจกมองหลัง เพื่อดูว่าคุณหนูกำลังทำอะไรอยู่
ใบหน้าสวยเหม่อลอยราวกับยังสลัดภาพในหัวออกไม่หมด พอนึกถึงภาพที่เธอแข้งขาอ่อน เพราะไปแอบดูเพื่อนกับครูทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอยู่ เธียรก็หลุดขำออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว ใบหน้าใสซื่อที่จ้องดูคนอื่นตาไม่กะพริบนั้น ยิ่งทำให้เธียรยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ
"พี่เธียรขำอะไรคะ ขำนุดีเหรอ"
"เปล่าครับ"
"นุดีเห็นนะ พี่เธียรมองนุดีในกระจกแล้วก็ขำ ทำไมคะ นุดีมีอะไรให้น่าขำขนาดนั้น"
"เปล่าครับ"
"จอดรถค่ะ"
เสียงใสกังวานสั่งเขาเสียงดัง บ่งบอกว่าเธอโมโหที่เขาทำราวกับเธอเป็นตัวตลก
"นุดีบอกให้จอดรถ!"
เสียงตะคอกจริงจังทำให้เธียร ตบเกียร์เพื่อเลี้ยวรถเข้าข้างทาง ทั้งที่เริ่มเย็นจวนจะค่ำมืดอยู่แล้ว
พอรถจอดนิ่งร่างบางที่นั่งกอดอกมองเขาตาเขียว จนเธียรต้องกล่าวขอโทษ
"พี่ขอโทษครับ"
"การที่นุดีอ่อนต่อเรื่องแบบนี้มันน่าตลกมากเหรอคะ"
"พี่ขอโทษครับคุณหนู พี่ไม่ได้คิดแบบนั้นเลยครับ"
"ถ้าไม่คิดแล้วอะไรที่ทำให้ขำคะ"
เธียรไม่เคยคิดเลยว่าคุณหนูของเขาบทจะเอาเรื่องขึ้นมาก็ไม่ยอมใครเช่นกัน เธอพยายามที่จะคาดคั้นเอาคำตอบจากเขาโดยไม่ยอมละความพยายามง่าย ๆ จนเธียรไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เพราะแววตาเอาเรื่องของเธอก็ทำให้เขาเสียวสันหลังเช่นกัน
"รีบกลับดีกว่าครับ เย็นมากแล้ว"
เธียรพูดจบคุณหนูก็เปิดประตูลงจากรถโดยไม่สนใจเขาสักนิด จนเธียรต้องเป็นฝ่ายวิ่งตามเธอ
"คุณหนู! คุณหนูครับ นุดี! หยุด พี่บอกให้หยุด"
ร่างบางหันขวับมาจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง จนเธียรทำตัวไม่ถูก
"เอ่อ...ขึ้นรถเถอะนะครับ"
"ไม่ค่ะ จนกว่าพี่เธียรจะพูดว่าขำนุดีทำไม"
"พี่ก็แค่...รู้สึกเอ็นดูที่เห็นคุณนุดีแอบดูเพื่อนจนแข้งขาอ่อนแรง ก็แค่นั้นครับ"
"แล้วไงคะ มันตลกมากเหรอ"
"เฮ้อ..."
เธียรถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ด้วยไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
"ทำไมคะ ถอนหายใจแบบนี้อึดอัดใจ หรือรำคาญนุดีเหรอคะ"
"ไปกันใหญ่แล้วครับคุณหนู"
"ต่อไปพี่เธียรไม่ต้องมารับมาส่งนุดีแล้วนะคะ นุดีจะแจ้งคุณพ่อเอง ให้คนอื่นมาขับแทนก็ได้ค่ะ พี่เธียรจะได้ไม่ต้องอึดอัดใจ"
คำพูดของนุดีทำให้ใบหน้าหล่อของบอดี้การ์ดหนุ่มเคร่งขรึมขึ้นมาทันที เธียรกัดกรามแน่นอย่างพยายามข่มอารมณ์ คุณหนูของเขาไม่ได้ว่านอนสอนง่ายเสียแล้ว แต่คุณหนูของเขากลับดื้อดึงกว่าที่เขาคิด
สีหน้าของเธียรเรียบนิ่งและดุดันจนนุดีเริ่มหวั่นใจ ร่างบางเริ่มถอยห่างทีละนิด ในขณะที่เธียรก็ขยับเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ
"พี่ทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอครับ ถึงได้ตัดสินใจแบบนี้"
น้ำเสียงของเธียรดูสุภาพมาก หากแต่การกระทำกับดูน่าหวาดหวั่นใจ เธียรเดินหน้าต้อนร่างบางไปจนมุมอยู่ที่หน้ารถ แต่ร่างสูงก็ยังไม่หยุด เดินหน้าต่อจนนุดีต้องเบี่ยงตัวหลบ
มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กทันที จนนุดีสะดุ้งตกใจ สายตาคมจ้องลึกลงบนดวงตากลม ใบหน้าคมอยู่ห่างใบหน้าสวยแค่ปลายจมูก ลมหายใจอุ่นเป่ารดแก้มเนียนจนนุดีร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า
"พะ...พี่เธียร"
"ผมทำอะไรไม่ถูกใจเหรอครับ"
"ปะ...ปล่อยนะ...นะคะ"
มือบางที่ถูกกำด้วยมือหนา พยายามบิดข้อมือออกจากมือเธียร แค่เธียรไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ เขากุมข้อมือเล็กเอาไว้แน่นและดันร่างบางแนบไปกับฝากระโปรงหน้ารถ จนนุดีต้องเอนตัวหลบอัตโนมัติ
"ทีนี้จะคุยกันดี ๆ ได้หรือยังครับ ยังอยากจะเปลี่ยนบอดี้การ์ดอยู่ไหม"
"มะ...ไม่"
ร่างบางถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ก่อนเธียรจะเดินไปเปิดประตูรอเธอ คนที่ยืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ค่อย ๆ เดินไปขึ้นรถทันที เพราะไม่รู้ว่าเขาจะโมโหขึ้นมาอีกไหม เธอจำเป็นต้องเชื่อฟังไว้ก่อน
ทันทีที่รถแล่นมาจอดเทียบประตูเข้าบ้าน นุดีก็รีบลงจากรถด้วยความรวดเร็ว โดยไม่เอ่ยอะไรกับเธียรเลยสักคำ
ถึงเวลาอาหารเย็น ท่านอนันต์สังเกตเห็นลูกสาวดูซึม ๆ เซ็ง ๆ จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"เรียนว่ายน้ำไม่สนุกเหรอ ทำไมหน้าบึ้งแบบนั้น หรือไม่สบาย"
"เปล่าค่ะ ลูกสบายดี"
"หรือใครขัดใจ เธียรหรือเปล่า"
นุดีเหลือบมองบอดี้การ์ดหนุ่มด้วยหางตาเล็กน้อย ในขณะที่เธียรยืนในท่าสุภาพและก้มหน้าตลอดเวลา ตามแบบฉบับของบอดี้การ์ดที่ถูกฝึกมาอย่างเคร่งครัด
"ไม่ตอบ แสดงว่าใช่"
"ลูกไม่ต้องการบอดี้การ์ดค่ะ ลูกอยากมีชีวิตที่ปกติ ไม่ต้องลำบากให้ใครคอยตาม ไม่ต้องทำให้อึดอัดใจต่อกัน ลูกอยากใช้ชีวิตอิสระค่ะ"
"ทำอะไรให้คุณหนูไม่พอใจเหรอเธียร"
"เอ่อ...ผม"
"เขาไม่ได้ทำหรอกค่ะ แต่ลูกรู้สึกเอง ลูกไม่อยากเป็นภาระใคร"
"ลูกฉันเป็นภาระนายไหมเธียร"
"ไม่เลยครับท่าน"
นุดีเหลือบไปมองใบหน้าหล่อด้วยความบึ้งตึง เขาก็รู้จักพูดเอาใจพ่อของเธอเหลือเกิน ก็ไม่แปลกที่พ่อเธอจะไว้ใจ
"เธียรก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นนี่ลูก"
"แต่ลูกอึดอัดค่ะ"
"เฮ้อ...พ่อว่าลูกนั่นแหละที่สร้างประเด็นขึ้นมาเอง ไม่น่าใช่เธียรที่บกพร่อง พอเถอะ อย่าอ้างอะไรอีกเลย"
"นี่คุณพ่อเชื่อคนอื่นมากกว่าลูกเหรอคะ น่าเสียใจจังนะคะ"
"นุดี! นุดี! เฮ้อ! ลูกคนนี้นี่"
เมื่อคนเป็นพ่อเลือกจะเข้าข้างคนอื่น คนเป็นลูกจึงเสียใจเป็นที่สุด นุดีเดินหนีคนเป็นพ่อเข้ามาในสวนหลังบ้าน เธอเดินวนเวียนไปมาจนทั่วสวน แต่ความขุ่นเคืองใจก็ไม่ได้หายไป
ภายในใจของนุดีตอนนี้มีเพียงเรื่องที่คิดจะเอาคืน เธียรทำให้เธอรู้สึกอับอายจนแทบอยากมุดแผ่นดินหนี เขาคงคิดว่าเธอกลัวเขา เขาถึงได้ขู่เธอด้วยการกระทำเช่นนั้น แต่นุดีไม่มีทางยอมให้เขาอยู่เหนือเธอได้ เธอจะทำให้เขารู้ว่าเธอต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายควบคุมเขา
ขาเรียวสวยก้าวเข้ามาในบ้านพักหลังสวนที่เป็นที่อยู่ของเหล่าบอดี้การ์ดและคนรับใช้ เวลานี้คนในบ้านควรจะเข้านอนพักผ่อนเอาแรงกันหมดแล้ว หากแต่คุณหนูของบ้านกลับออกมาเที่ยวเล่นยามวิกาลเพียงลำพัง
บ้านหลังสุดท้ายที่เปิดไฟสว่างโร่คือเป้าหมายของเธอ และตอนนี้เธอได้เดินมาถึงหน้าประตูเป็นที่เรียบร้อย
ป้ายชื่อหน้าประตูห้องแจ้งให้รู้ชัดเจนว่าใครคือผู้อาศัยอยู่ข้างใน ร่างบางจึงตัดสินใจเคาะประตูทางเข้าทันที
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูติด ๆ กัน ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างในรีบลุกขึ้นมาเปิดประตูอย่างรีบเร่ง เพราะเกรงว่าคนมาเยือนจะรอนาน
แต่ทันทีที่บานประตูเปิดออก ร่างบางก็บุกพรวดเข้าไปข้างในทันที
"คุณหนู!"
เธียรรีบหันตามร่างบางทันที เพราะการที่เธอบุกมาถึงที่นี่ มันทำให้ขาข้างหนึ่งของเขาก้าวข้ามไปยังเขตแห่งความตายเรียบร้อยแล้ว
"นุดีต้องการตกลงกับพี่เธียร นุดียังยืนคำเดิมว่านุดีไม่ต้องการบอดี้การ์ด และนุดีไม่ต้องการคนดูแล พี่เธียรไปลาออกกับคุณพ่อเถอะค่ะ นุดีอยากเป็นอิสระ"
"คงไม่ได้หรอกครับ เพราะท่านไม่อนุญาตให้พี่ลาออก พี่ว่าคุณหนูเลิกทำเรื่องเล็ก ๆ ให้เป็นเรื่องใหญ่แบบที่ท่านว่าดีก็ว่านะครับ มันดูไม่มีสาระ"
"ว่านุดีไร้สาระเหรอคะ"
"พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น"
ใบหน้าสวยเริ่มแดงด้วยความโมโหที่หาเรื่องเอาชนะเขาไม่ได้ จึงกวาดสายตาไปรอบห้อง ก่อนจะเห็นรูปวาดที่ริมหน้าต่าง
ภาพสาวสวยที่มีรอยยิ้มสดใส ทำให้นุดีชะงักงัน ก่อนจะเดินไปที่ภาพวาดนั้นทันที
เธียรเห็นเช่นนั้น ก็รีบเดินมาบังรูปเอาไว้ จนนุดียิ่งเกิดความอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้น
"รูปใครเหรอคะ?"
"คุณหนูออกไปเถอะครับ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้าคุณหนูจะถูกมองไม่ดี"
"เมียสินะ มีเมียแล้วทำไมไม่ไปอยู่ดูแลเมียคะ มาดูแลคนอื่นให้เหนื่อยทำไม"
"พี่ว่าเอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังดีกว่าครับ มันดึกแล้วชายหญิงไม่ใช่ผัวเมียไม่ควรอยู่กันสองต่อสองยามวิกาลแบบนี้ มันไม่เหมาะสม"
"ถอยค่ะ นุดีจะดูรูป"
"คุณหนู!"
"ทำไมคะ...หวงเหรอ"
"คุณหนู!"
ร่างบางผลักเขาออกก่อนจะพยายามเดินเข้าไปดูรูปให้ได้ นาทีนั้นทำให้เธียรหมดความอดทน เขาหันมารวบร่างบางเอาไว้ก่อนจะเหวี่ยงเธอทุ่มลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงกว้าง แล้วตามลงไปทาบทับตัวเธอเอาไว้
"ทำไมดื้อแบบนี้ หือ...อยากโดนดีหรือไง"
"พี่เธียรจะทำอะไร อย่าทำบ้า ๆ นะ ไม่งั้นนุดีร้องจริง ๆ ด้วย"
"แต่คุณหนูเป็นคนเข้ามาหาพี่ถึงในห้องเองนะ ไม่กลัวคนเขานินทาก็เชิญร้องออกมาเลย"
"คิดว่านุดีไม่กล้าเหรอ"
เธียรจ้องหน้านุดีด้วยแววตาดุ แต่คนใต้ร่างก็ไม่ได้ทำท่าว่าจะกลัวเขาเลยสักนิด ใบหน้าสวยเชิดหยิ่งจนดูน่าหมั่นไส้
"ก็เอาสิ ถ้าคิดอยากลองดี"
"กรี๊ด! อุ๊บ....อืออือออ"
- Writer
