คะนิ้งอมยิ้ม มองคนมารับอย่างขำๆ เพียงเลี้ยวรถพ้นประตูมหาวิทยาลัย ก็มีคำถามให้เธอต้องตอบ และเผยยิ้มมากขึ้นไปอีก
“ไอ้หน้าจืดมันมาจีบหรือไง”
“เพื่อนโรงเรียนเก่า จีบหนูมาตั้งแต่ ม.4 แต่หนูไม่ชอบ ยิ่งตอนนี้ยิ่งไม่ชอบ เพราะหนูมีพี่เป็นแฟนแล้ว”
“แล้วอีกสามคน...”
“ที่ถามเนี่ยหึงหนูเหรอ”
“ไม่ได้เป็นอะไรกัน จะเรียกว่าหึงได้ไง”
“หนูมันก็แค่น้องสาวเพื่อนนี่เนอะ เล่นตัวไปเถอะ อย่าให้ถึงคราวหนูเล่นตัวบ้างแล้วกัน แล้วนี่พี่ไปยืมซาเล้งใครมา”
“คนสวนที่คอนโด”
“อ๋อ เมื่อวานรับบททายาทอภิมหาเศรษฐี วันนี้อยากรับบทเป็นคนสวน จะแกล้งหนูใช่ไหม ถึงเอาซาเล้งมารับหนู คิดว่าหนูจะอายเพื่อนหรือไง”
“แล้วอายไหม” คราวนี้ธาราเปิดหมวกกันน็อก เพื่อให้เห็นหน้าคะนิ้งได้ชัดๆ
“ไม่อาย พี่มารอหนูตั้งแต่กี่โมง” คะนิ้งตอบได้อย่างเต็มปาก หากอายที่เขาเอารถซาเล้งเก่าๆ มารับ เธอคงเลือกนั่งซีวิคตัวท้อป หรือไม่ก็ให้เพื่อนที่ต่าง
