เจ้าของหัวใจ

พนักงานคนใหม่ 2

พนักงานคนใหม่

"สวัสดีครับ ผมศรัณภัทร หรือเรียกผมว่ารันเฉย ๆ ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" ชายหนุ่มแนะนำพร้อมกับยิ้มให้กับทุกคนอย่างเป็นมิตร ก่อนที่สายตาของเขาจะมาหยุดที่ตวงรัตน์ที่ยังคงมีสีหน้าตกใจอยู่

หัวหน้าแผนกรีบยกมือส่งสัญญาณให้พนักงานบางส่วนที่กำลังจะลุกขึ้นทำความเคารพศรัณภัทรเพราะรู้ว่าเขาคือใครให้นั่งลงตามเดิม ไม่ต้องทำความเคารพ ทำเอาพนักงานต่างมองหน้ากันงง ๆ แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดีไม่มีใครถามอะไร

จากนั้นหัวหน้าก็เริ่มให้พนักงานทุกคนเริ่มแนะนำตัวกับศรัณภัทรที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทุกคนก็แนะนำตัวตามปกติ บางคนที่รู้ว่าเขาคือใครก็จะเกร็ง ๆ หน่อย ทำตัวไม่ถูกที่จู่ ๆ รองประธานกรรมการบริหารของบริษัทก็กลับกลายมาเป็นเพื่อนร่วมงานซะงั้น

การแนะนำตัวถูกไล่วนรอบโต๊ะมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงคิวของตวงรัตน์ที่หายจากอาการตกใจแล้ว แต่ก็ยังงง ๆ อยู่

"สวัสดีค่ะ ชื่อตังเมนะคะ หรือเรียกเมเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ เมเป็นจูเนียร์ฯ นะคะ" พูดจบเธอก็ยิ้มให้เขา ส่วนเขาก็ยิ้มตอบเธอกลับมาเหมือนกัน ชื่อตังเมสินะ ชื่อก็หวาน รอยยิ้มก็หวาน ไม่รู้ว่าอย่างอื่นจะหวานหรือเปล่านะ เขาคิดในใจ ก่อนจะรีบดึงสายตาตัวเองให้กลับมาสนใจการแนะนำตัวของคนอื่น ๆ ต่อ

"นนท์ พี่รบกวนช่วยดูแลคุณศรัณภัทรด้วยนะ มีอะไรแนะนำได้" หัวหน้าแผนกหันไปพูดกับนนทกรหลังจากที่ทุกคนแนะนำตัวเองเรียบร้อยแล้ว ถึงงานในแผนกจะค่อนข้างหนักและจริงจังมาก แต่มีความเป็นกันเองสูง ดูแลกันเหมือนคนในครอบครัว และหัวหน้าแผนกก็จะแทนตัวเองว่าพี่กับพนักงานทุกคนเพื่อให้ดูสนิทสนมกันมากขึ้น

ส่วนสาเหตุที่เลือกนนทกรก็เพราะว่าอยู่ในตำแหน่งซีเนียร์ฯเหมือนกัน ก็คงพอจะแนะนำกันได้ดี

"ครับ" นนทกรรับคำสั่ง ก่อนจะหันไปมองศรัณภัทรด้วยสีหน้านิ่ง ๆ ส่วนศรัณภัทรนั้นก็มองนนทกรก่อนจะยิ้มให้แล้วพูดขึ้น

"มีอะไรแนะนำผมได้เต็มที่เลยนะครับ"

จากนั้นทุกคนก็เริ่มทานข้าวกัน พนักงานส่วนมากมีท่าทีเกร็ง ๆ ต่างจากสามสาวที่ร่าเริง เอนเทอร์เทน เล่นมุกฮา เล่าเรื่องให้ทุกคนในโต๊ะได้ขำกัน เพราะไม่รู้ว่าคนที่มาร่วมโต๊ะด้วยในวันนี้คือใคร

"ทำไมวันนี้มุกเราแป้กทุกมุกเลยล่ะคะคุณเม ทุกคนเป็นอะไรไป ทำไมดูเกร็ง ๆ กัน" ปั้นหยาถามขึ้นอย่างสงสัย เมื่อรู้สึกว่าทุกคนไม่เหมือนเดิม ปกติจะรับส่งมุกกันได้ตลอด ชงอะไรให้ก็เล่นไม่มีปฏิเสธเลยสักครั้ง

"นั่นสิ เมก็รู้สึก เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะพี่พงษ์" ตวงรัตน์เอ่ยถามพงษ์พัฒที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างสงสัย ชายหนุ่มเหล่ตามองไปยังศรัณภัทรก่อนจะหันไปมองหัวหน้าตนอย่างไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี เพราะไม่กล้าบอกความจริง แต่จะให้โกหกก็ทำไม่ได้

"เอ่อ..."

"ไม่มีอะไรหรอกเม คงจะเกร็ง ๆ ที่พี่มานั่งทานข้าวด้วยแหละมั้ง" หัวหน้าแผนกเป็นฝ่ายตอบขึ้นมาเอง เมื่อเห็นว่าพงษ์พัฒมีท่าทีอึกอัก

"ใช่เหรอคะ เกร็งกับพี่ปรัชเนี่ยนะ" ตวงรัตน์ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองงง ๆ ปรัชหรือปรัชญาคือชื่อของหัวหน้าแผนก ปกติปรัชญาจะเป็นกันเองมาก นี่เธอเพิ่งมาทำงานได้สามเดือนกว่า ๆ เธอยังไม่เกร็งแล้วเลย แล้วพวกพี่ ๆ คนอื่น ๆ ที่ทำมาก่อนเธอตั้งนานกลับเกร็งกันเนี่ยนะ

"สงสัยมีความผิดแหละมั้ง เลยเกร็งกัน" ปรัชญาว่าขำ ๆ ก่อนจะบอกให้ทุกคนทานข้าวต่อ ไม่ต้องเกร็งเพราะไม่มีอะไร ซึ่งทุกคนก็พอจะเข้าใจความหมายของคำว่าไม่มีอะไรของหัวหน้า เลยทำให้บรรยากาศในโต๊ะเริ่มดีขึ้น

"เล่นอะไรของมึง" นนทกรหันไปถามคนที่มายืนอยู่ข้าง ๆ ในขณะที่เขากำลังล้างมือหลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จ

"เล่นเหมือนมึงมั้ง" ศรัณภัทรตอบและหันมายิ้มให้นนทกร

"ว่างเหรอ มึงถึงได้มีเวลามาเล่นอะไรแบบนี้" นนทกรถามต่อ

ศรัณภัทรกับนนทกรเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ เรียนมาด้วยกันจนถึงม.ปลาย เลยทำให้ทั้งคู่รู้จักและสนิทกันมาก

"นี่มึงถามตัวเองอยู่เหรอ มึงก็เล่นอยู่เหมือนกัน"

"กูไม่ได้เล่น แต่กูเรียนมาด้านนี้" บ้านของนนทกรทำธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตและนำเข้าอะไหล่รถยนต์รายใหญ่ และด้วยคลุกคลีอยู่กับธุรกิจที่บ้านมาตั้งแต่เด็ก ๆ ทำให้นนทกรรู้สึกเบื่อ เขาจึงตัดสินใจเรียนทางด้านโปรแกรมเมอร์แทน

"ไม่คิดจะกลับไปแล้ว?" ศรัณภัทรเลิกคิ้วถาม

"ไม่"

"แต่มึงเป็นลูกชายคนเดียว"

"แล้วไง ไม่เกี่ยวกับกู"

"แม่งเอาจริงว่ะ"

"เอาเรื่องมึงก่อน มึงลงมาทำอะไรที่นี่" ที่นี่ที่นนทกรหมายถึงคือที่แผนกไอที ที่จู่ๆ ศรัณภัทรก็กลายมาเป็นพนักงานในแผนกเดียวกันกับเขา

"มาจีบสาว" เขาบอกนนทกรไปตามตรง

"ใคร" นนทกรถามเพื่อนออกไปทันที เพราะสาว ๆ ในแผนกก็มีแค่ไม่กี่คนหรอก และหนึ่งในนั้นคือคนที่เขาจองเอาไว้แล้ว

"น้อง...ปั้นหยา" เขาสังเกตเห็นแววตาของนนทกรที่มองปั้นหยาอยู่ตลอดระหว่างที่นั่งทานข้าว ทำให้เขารู้สึกอยากแกล้งเพื่อนตัวเอง

"ไอ้รัน มึงอย่า"

"ทำไมวะ กูว่าน้องเขาน่ารักดีนะ เก่ง สวย แถมยังเอนเทอร์เทนเก่งอีกต่างหาก ว่าแต่น้องเขามีแฟนยังวะ" พอศรัณภัทรพูดจบ นนทกรก็นิ่งไป มองเพื่อนอย่างพิจารณาก่อนจะพูดขึ้นมา

"น้องเม"

"ทำไมวะ" ศรัณภัทรรีบถามขึ้นมาแทบจะทันทีเมื่อได้ยินชื่อของตวงรัตน์ นนทกรแสยะยิ้มที่มุมปากนิด ๆ มันคิดว่ามันมองเขาออกคนเดียวหรือไง

"กูจอง" นนทกรพูดแล้วก็ตบบ่าศรัณภัทรเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปโดยไม่สนใจเสียงด่าที่ดังตามหลังมา

"ไอ้เชี้ยนนท์!"

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จทุกคนในแผนกก็กลับมาทำงานต่อ ระหว่างทำงานตวงรัตน์ก็หันไปมองศรัณภัทรที่นั่งอยู่ข้างหลังเป็นพัก ๆ เธอกำลังสงสัยว่าทำไมเขาถึงมาทำงานที่นี่ได้ เธออยากรู้รายละเอียด แต่เธอยังไม่มีโอกาสได้ถามเขาสักที กินข้าวเสร็จก็ต้องรีบกลับมาทำงาน จะให้เดินเข้าไปคุยก็ไม่กล้า เพราะเกรงใจพี่ ๆ คนอื่น ๆ เดี๋ยวจะหาว่าเธออู้งานเอาได้

"เม ชั้นสิบ การตลาดมีเคส"

"เคสอะไรคะพี่" ตวงรัตน์เงยหน้าขึ้นไปถามพงษ์พัฒที่เดินมาเคาะโต๊ะเรียก

"ง่าย ๆ สั่งพรินต์งานไม่ได้ ไปดูให้พี่หน่อย พี่ต้องไปดูชั้นสิบสาม" พงษ์พัฒบอก งานของพงษ์พัฒนั้นจะเป็นงานซ่อมบำรุงพวกคอม พวกพรินต์เตอร์หรืออุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ใช้ในสำนักงาน และตอนนี้มีคอมที่ฝ่ายต่าง ๆ ในบริษัทใช้ทำงานมีปัญหาขึ้นมาพร้อม ๆ กัน เขาจึงต้องขอความช่วยเหลือจากตวงรัตน์ที่มีพื้นฐานด้านนี้ให้มาช่วยดู เพราะคนอื่น ๆ ต่างก็ติดเคสกันหมด

"อ้อ ได้ค่ะ" เธอพยักหน้ารับง่าย ๆ เพราะเธอก็รู้สึกเบื่อที่ต้องนั่งอยู่หน้าจอคอม จ้องมันนาน ๆ ก็ปวดตา เธอลุกขึ้นก่อนจะหันไปบอกปั้นหยาที่นั่งข้าง ๆ "หยา ถ้าใครถามหาบอกว่าเมไปชั้นสิบนะ"

"อื้อ โอเค" ปั้นหยาพยักหน้ารับโดยที่ไม่ได้ละสายตามามอง

"อ้าว จะไปไหนเหรอเม" ปรัชญาที่เดินสวนเข้ามา หลังจากที่ไปประชุมกลับมาเอ่ยถาม

"อ๋อ พอดีคอมชั้นสิบมีปัญหาค่ะ เมเลยจะไปช่วยดู" เธอบอก

"ดีเลย ให้คุณศรัณภัทรไปด้วยสิ จะได้รู้ว่าทำอะไรยังไงบ้าง" ปรัชญาพูด ก่อนจะหันไปเรียกศรัณภัทรที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นและเดินเข้ามาหา

"เดี๋ยวผมจะให้เมเป็นคนพาเดินดูและแนะนำบริษัทคร่าว ๆ ให้ฟังนะ พอดีผมยุ่ง ๆ เลยไม่มีเวลา ยังไงถ้าสงสัยอะไรถามน้องได้เลยนะ"

"ครับ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มให้ปรัชญาน้อย ๆ

"พี่ฝากดูแลด้วยนะเม"

"ได้ค่ะ" ตวงรัตน์รับคำอย่างงงนิด ๆ ว่าทำไมหัวหน้าถึงให้เธอเป็นคนแนะนำ เพราะเธอเองก็เพิ่งมาทำงานได้ไม่นานเอง ยังไม่ได้รู้เรื่องอะไรขนาดนั้นสักหน่อย แต่ยังไงก็เอาเถอะ แนะนำพอถู ๆ ไถ ๆ ไปแล้วกัน

พอปรัชญาเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองแล้ว เธอจึงหันมาผายมือเชิญให้ศรัณภัทรเดินออกไป ก่อนที่เธอจะเดินตามเขาออกไปติด ๆ

"วันนั้นมาสัมภาษณ์งานเหรอคะ" พอเดินพ้นจากห้องทำงานมาเธอก็เปิดประเด็นถามเขาทันที และวันนั้นที่เธอหมายถึงก็คือสัปดาห์ที่แล้วที่เธอเจอเขา

"...อ้อ ใช่ครับ" ชายหนุ่มงงนิด ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับ เพราะไม่ได้เตรียมข้อมูลตรงนี้มา

"แต่วันนั้นไม่เห็นคุณพูดอะไรเกี่ยวกับงานเลย"

"ก็ผมไม่แน่ใจว่าจะสัมภาษณ์ผ่านหรือเปล่านี่ครับ" เอาแบบนี้แหละ ไหน ๆ เธอก็เข้าใจแบบนี้แล้ว เลยตามเลยแล้วกัน

"อ้อ ก็ใช่ มันจะเขิน ๆ เนาะถ้าเกิดบอกแล้วไม่ได้" เธอว่าพร้อมกับหัวเราะ ก่อนจะถามเขาอีกครั้ง "ว่าแต่คุณศรัณภัทรอายุเท่าไหร่เหรอคะ จะได้เรียกถูก"

"29 ปี ครับ"

"งั้นเมขอเรียกว่า ‘พี่’ ได้ไหมคะ"

"ได้ครับ" เขาพยักหน้าแล้วยิ้มให้เธออย่างเต็มใจ

"โอเคค่ะ พี่รัน" เธอว่าพร้อมส่งยิ้มกลับ เป็นรอยยิ้มที่ทำให้อีกฝ่ายใจสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ "ตามสบายเลยนะคะพี่รัน ที่นี่เป็นกันเองค่ะ มีอะไรถามเมได้ แต่ถ้าเมตอบไม่ได้ก็ถามพี่นนท์ได้"

"ครับ แล้วนี่น้องเมกำลังจะไปไหน" เขาพยักหน้ารับยิ้ม ๆ ก่อนจะถามเธอไประหว่างยืนรอลิฟต์

"อ้อ เมจะไปดูคอมที่ชั้นสิบค่ะ เห็นแจ้งมาว่าสั่งพรินต์ไม่ได้" เธอตอบเขา ก่อนจะพูดต่อ "เดี๋ยวถ้าตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวเมพาเดินดูบริษัทนะคะ"

พูดจบทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในลิฟต์แล้วกดไปยังชั้นสิบ มาถึงเธอก็แนะนำฝ่ายการตลาดให้เขาฟังคร่าว ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปดูคอมข้างใน ส่วนเขานั้นขอรออยู่ข้างนอกดีกว่า เพราะไม่อยากเดินเข้าไปให้พนักงานแตกตื่น

"เรียบร้อยค่ะ" รอไม่นานตวงรัตน์ก็เดินออกมาหาเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"เสร็จแล้วเหรอครับ"

"เสร็จแล้วค่ะ ไม่มีอะไรมาก" แล้วเธอก็เล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับอาการคอมที่เธอเข้าไปดูเมื่อสักครู่ รวมถึงเล่าถึงเคสต่าง ๆ ที่เคยเจอระหว่างทำงานที่นี่ เขาได้แต่มองเธอยิ้ม ๆ อย่างรู้สึกชื่นชมและหลงใหลในความเก่งของเธอ

ก่อนที่เธอจะเริ่มแนะนำฝ่ายต่าง ๆ ของบริษัทเท่าที่เธอรู้ให้เขาฟังว่ามีฝ่ายอะไรบ้าง แล้วฝ่ายหรือแผนกที่เขาและเธอทำงานอยู่มีส่วนเกี่ยวข้องกันยังไง ต้องประสานงานกันในรูปแบบไหน

ถึงแม้เขาจะรู้อยู่แล้วแต่ชายหนุ่มนั้นก็ฟังสิ่งที่เธอเล่าอย่างตั้งใจ ถึงเธอจะเล่าผิดเล่าถูกบ้างตามประสาคนที่เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่นาน แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกรำคาญเลย เขารู้สึกเพลินหูมากที่ได้ฟังเธอพูด

"พี่รันเห็นคนที่กำลังยืนอยู่นั่นไหมคะ" ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังจะเดินผ่านห้องทำงานของฝ่ายวิศวกร เธอก็หันมาสะกิดเขาให้หันไปมองคนที่เธอกำลังมอง เขาหันไปมองตามที่เธอบอก ก่อนจะหันกลับมามองเธออีกครั้ง

"เห็นครับ ทำไมเหรอ"

"คนนั้นเป็นวิศวกรค่ะ อายุยังน้อยแต่ได้เป็นถึงหัวหน้าฝ่ายออกแบบ เก่งมาก ๆ เอ่อ...ได้ยินเขาเล่ามาอีกทีนะคะว่าเก่ง" ด้วยบริษัทแห่งนี้เป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้าง หัวใจสำคัญของบริษัทก็คือวิศวกร ซึ่งคนที่ได้เป็นหัวหน้าวิศวกรหรือหัวหน้าฝ่ายต่าง ๆ ของวิศวกรก็ต้องเป็นคนที่เก่งมาก ๆ

"อ่าฮะ แล้ว?" เขาเลิกคิ้วถามเธองง ๆ เพราะนอกจากเธอจะแนะนำและบอกว่าวิศวกรคนนั้นเก่ง เขาก็รู้สึกว่าเธอมีอะไรจะบอกเขาอีกนอกเหนือจากนั้น

"คือเขาไม่ธรรมดาอะค่ะ"

"ยังไงครับ ไม่ธรรมดายังไง" เขาถามอย่างอยากรู้ ก่อนจะหันไปมองคนที่เธอพูดถึงอีกครั้ง เขารู้จักคนนั้น รู้จักดีเลยล่ะ เลยอยากรู้ว่ามันไม่ธรรมดายังไง

"เขาชื่อคุณภัท**นนค่ะ ก็นอกจากเขาจะเป็นวิศวกรที่เก่งมาก ๆ แล้ว เขายังเป็นถึงลูกชายของเจ้าของบริษัทด้วยนะคะ เมบอกพี่รันไว้เฉย ๆ ค่ะ เผื่อเจอเขาที่ไหนจะได้ทำความเคารพ" เธอบอกเขาเผื่อ ๆ เอาไว้ ถ้าบังเอิญเจอจะได้รู้ว่านี่คือลูกชายท่านประธานนะ

"อ๋อ..." ศรัณภัทรพยักหน้ารับหญิงสาว ก่อนจะหันไปมองภัท**นนที่กำลังเดินเข้ามาหาเมื่อหันมาเห็นว่าเขาอยู่ที่นี่

"สวัสดีค่ะ" ตวงรัตน์ยกมือสั่น ๆ ขึ้นมาไหว้ภัท**นนทันที จะไม่ให้สั่นได้ยังไง ก็จู่ ๆ ลูกชายเจ้าของบริษัทก็เดินเข้ามาหา แถมยังมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าอีกต่างหาก ภัท**นนพยักหน้ารับไหว้หญิงสาวเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองศรัณภัทรแล้วเอ่ยถาม

"มาทำอะไรที่นี่"