เสวียอวี้เจินเงยหน้ามองชายคนเดียวในดวงใจ “หม่อมฉันไม่มีอะไรโต้แย้งเพคะ ฝ่าบาทตรัสชัดเจนแล้วว่าหม่อมฉันผิด หม่อมฉันก็ต้องผิด แต่ผิดในที่นี้ก็คือผิดที่หม่อมฉันรักฝ่าบาทสุดหัวใจที่มี แต่ฝ่าบาทไม่เคยรักหม่อมฉันเลย ที่หม่อมฉันตัดสินใจทำทุกอย่างลงไปเพราะฝ่าบาทบังคับให้หม่อมฉันทำ หม่อมฉันเพียงต้องการพระทัยของฝ่าบาทมาเป็นของหม่อมฉันแต่เพียงผู้เดียวทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันเป็นไปได้”
“เหลวไหล ข้าจะบอกให้สิ่งที่เจ้าทำไม่ได้เรียกว่าความรัก แต่เจ้าทำเพียงเพื่อต้องการชนะฮองเฮา ต้องการอำนาจไว้ในมือเหมือนเช่นบิดาของเจ้าต่างหาก”
เสวียอวี้เจินได้แต่อ้าปากค้าง
“เจ้าทำผิดไม่ยอมรับผิดแถมยังไม่รู้สำนึกตัวอีก เจ้าเป็นถึงหวงกุ้ยเฟยแต่ปฏิบัติตนไม่เหมาะสม ไร้คุณธรรม ข้าจะปลดเจ้าเป็นสามัญชน ตอนนี้เจ้าคือเสวียอวี้เจินและโทษของเจ้าที่คิดร้ายต่อฮองเฮาและว่าที่องค์รัชทายาทในอนาคต ข้าจะมอบสุราพิษให้แก่เจ้า”
“ฝ่าบาท ทำไม
