เธอลอบประชดแล้วเดินหนีออกมา ไม่รู้ว่าโปรดิวเซอร์คนนี้ชอบดั่งฝันหรือไปสัญญาอะไรกันไว้ตอนไหนเธอไม่รู้ด้วย แต่ถูกเขาตามตื๊อทวงสัญญาให้ไปทานข้าวด้วยประจำ และยังถามอีกว่ากลับจากเมืองจีนนอกจากของฝากจากเมืองจีนมีหนุ่มจีนติดตามมาด้วยหรือเปล่าเธอจึงเข้าใจได้เองว่าภัทรดนัยคนนี้คงกำลังจีบดั่งฝันตัวจริงอยู่ ถึงแม้เธอจะอ่อนด้อยประสบการณ์ในโลกใบใหม่นี้หากแต่ความริษยา อิจฉา แก่งแย่งชิงดีในโลกที่เธอจากมามีมากกว่าในสังคมใบนี้นัก เธอจึงคิดว่าอยู่ที่นี่อาจจะดีกว่าอยู่ที่ต้าชิง เพราะไม่ต้องคอยปวดใจกับเรื่องที่สามีไม่รักและยังต้องระวังจะถูกสนมชายาคนไหนหาเรื่องใส่ร้ายให้พ้นตำแหน่ง ดีไม่ดีอาจถูกลอบสังหารไม่วันใดก็วันหนึ่ง พูดง่ายๆ ก็คือชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย
“คุณฝันครับ”
ดั่งฝันเดินห่างจากภัทรดนัยอย่างใจลอยแต่ยังได้ยินเสียงเรียกชื่อจากด้านหลัง
“อะไรคะคุณภัทร”
เขาส่งยิ้มหล่อละมุนกว่าที่เธอเคยพบหน้ากันทุกครั้
