พระพักต์ของไทเฮาเสี่ยวเตียวไร้สีเลือดไปแล้ว ฮ่องเต้คงจะรู้เรื่องนี้เข้าให้แล้ว หยางจื่อเป็นคนฉลาดเขาต้องการบอกให้นางรู้เป็นนัยว่านางนั่นแหละที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดแต่ที่ไม่สามารถสั่งประหารนางได้เพราะนางคือพระมารดาแท้ๆ
“ลูกเห็นว่าเสด็จแม่โปรดปรานการชมธรรมชาติ ต้นไม้ดอกไม้นานาพรรณและชอบบำเพ็ญเพียรภาวนถือศีลกินเจ เสด็จแม่คงไม่อยากจะประทับที่วังอีกต่อไป ลูกเข้าใจดีและไม่อยากจะฝืนพระทัยเสด็จแม่อีก ลูกจะให้คนจัดการปรับปรุงตำหนักของเสด็จแม่ให้เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม ถือศีลภาวนาสำหรับสตรีในวังหลัง ส่วนเสด็จแม่ลูกอนุญาตให้ประทับยังตำหนักใหม่นอกวังตลอดไปพ่ะย่ะค่ะ”
“หยางจื่อ!! นี่เจ้า!!”
‘เจ้าไล่แม่ออกจากวัง’
หยางจื่อยืนเอามือไพล่หลังมองคนเป็นมารดาด้วยสายตานิ่งเฉยซ่อนแววตาเจ็บปวดไว้อย่างมิดชิด เสด็จแม่จะรู้หรือไม่ว่าพระองค์เจ็บปวดใจเพียงใดที่หลังสืบสาวราวเรื่องทั้งหมดแล้วพบว่าไทเฮาเสี่ยว
