“ข้าบอกว่าพวกนางทั้งหมดก็ต้องรวมเสวียหวงกุ้ยเฟยด้วย ที่ผ่านมาข้าใจดีกับนางมามากแล้ว ถึงเวลาที่นางจะกลับไปทบทวนความผิดของตัวเองกับครอบครัวของนาง”
“ฝ่าบาทหมายความว่าเช่นไรเพคะ” หัวคิ้วของหนิงซูเยว่ขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
หยางจื่อสีหน้าขรึมขึ้นก่อนเอ่ย “เสวียกุ้ยจื่อบิดาของเสวียอวี้เจินฉ้อราษฎร์บังหลวง เบียดบังเอาที่ดิน ทรัพย์สินเงินทองที่ราชสำนักส่งไปช่วยเหลือราษฎรไปเป็นสมบัติตัวเอง กลั่นแกล้งข้าราชการตงฉินที่ไม่ช่วยเหลือตัวเองจนออกจากราชการแล้วนำคนของตัวเองมาทำงานแทน ทั้งหมดเขาอาศัยว่าตนเองเป็นอัครเสนาบดีทั้งยังใช้อำนาจของเสวียอวี้เจินที่มีตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยในการแผ่อำนาจในราชสำนัก ความผิดของเขาใหญ่หลวงนักซ้ำยังคุกคามอำนาจของข้าอยู่ตลอดจนข้าคิดหาทางกำจัดอยู่และนี่ก็ได้โอกาสแล้ว ส่วนเสวียอวี้เจินเองก็ลอบให้การช่วยเหลือบิดามาตลอด ดังนั้นถึงเวลาที่ข้าจะเอาผิดพวกเขาพ่อลูกพร้อมกันทีเดียว” หยา
