หนิงซูเยว่จำได้ว่าเจาเหม่ยเซียนคนนี้หน้าตาไม่ได้งดงามมากนักแต่นางมีดีตรงที่มีความสตรองสูง นางมีความอดทนอยู่ในที่ทางของตัวเองไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร แม้จะเคยได้ถวายงานครั้งเดียวตอนที่เพิ่งเข้าวังมาหลังจากนั้นก็ไม่เคยถวายตัวอีกเลย แต่นางก็ไม่ทำตัวเรียกร้องความสนใจ ได้แต่เก็บตัวเงียบ จนถึงวันนี้
“เจาเหม่ยเซียน ข้าจำนางไม่ได้ แต่นางป่วยเป็นอะไร ข้าจะไปฟังหมอหลวงพูดสักหน่อย”
“หม่อมฉันส่งเสด็จเพคะ”
“ไม่ เจ้าไปกับเราด้วย ไปฟังสิว่านางผู้นั้นป่วยเป็นอะไรกัน” หยางจื่อพูดถึงเจาเหม่ยเซียนอย่างห่างเหิน และไม่รอให้หนิงซูเยว่ตอบรับก็จูงมือนางเดินออกไปที่ตำหนักส่วนนอกทันที
เมื่อออกมาถึงโถงด้านหน้าตำหนัก หมอหลวงเฉินก็รีบก้มคำนับทั้งสองพระองค์ ไม่พูดพล่ามทำเพลง หมอหลวงเฉินก็รีบทูลรายงานต่อหน้าพระพักต์ทันทีไม่ปล่อยโอกาสเอาหน้าให้หลุดลอยไป
“ทูลฝ่าบาททูลฮองเฮา กระหม่อมได้ทำการตรวจชีพจรของเจาฉางจ้ายพบว่านางใน
