เธอไม่ได้เรียกเขา แต่คว้ามือถือและเดินออกจากห้องทำงานไปยังห้องตรวจทันที
การตรวจคนไข้หลายคนและเป็นเวลาหลายชั่วโมง บวกกับร่างกายเธอไม่ค่อยปกติ ทำให้เธอต้องใช้สมาธิเป็นอย่างมาก หากผิดพลาดขึ้นมาจะมีผลกระทบกับโรงพยาบาล
แพรไหมจึงใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าทุกวัน ยาดมช่วยให้เธอดีขึ้นบ้างยามที่ต้องรอคนไข้คิวต่อไป คิวสุดท้ายคือเวลาหกโมงเย็น เธอตรวจคนไข้ลากยาวจนถึงคนสุดท้าย แม้เวลาตรวจจะหมดไปก่อนหน้า
'คนสุดท้ายแล้วแพร' เธอบอกตัวเอง ก่อนยกมือขึ้นบิดไล่ความเมื่อยล้าและปวดเมื่อย
สองมือหอบแฟ้มเอกสารที่พยาบาลให้คุณหมอตรวจสอบ เธอนำกลับมาที่ห้องทำงานของอาหนุ่ม กระเป๋าสะพายถูกนำมาคล้องไหล่ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องทำงาน โทรศัพท์หารุ่งนภา
ครืด ครืด…
(“ฮัลโหลแพร”) เพื่อนสาวรับสายทันทีที่เห็นเบอร์
“เธออยู่ไหน” แพรไหมถาม เธอจะขับรถไปส่งรุ่งนภาที่บ้าน
(“กำลังจะออกจากห้องทำงาน”)
“เราไปส่งไหม วันนี้เราขับรถมา”
