โรงอาหารของโรงพยาบาล รุ่งนภากับแพรไหม นั่งกินข้าวกันอิ่มจึงชวนกันคุยเรื่องที่ทำงานวันแรก เจออะไรกันบ้าง
แม้จะจบมาด้วยกันแต่การก็ทำงานคนละที่ คนละเวลากันบ้าง แต่เพราะเป็นหมอคนใหม่จึงคอยช่วยอาจารย์หมอไปก่อน จากนั้นถึงต้องลงมือทำเอง
“แพรพึ่งเจอเคสผ่าตัดไส้ติ่งเมื่อเช้า เราประหม่าทั้งตื่นเต้น ตกใจจนมือสั่น ดีที่อาเจช่วยในการผ่าตัดครั้งนี้ วันแรกก็เจอหนักเลยแหละรุ่ง” แพรไหมที่ยกแก้วชาเขียวขึ้นกิน
“จริงเหรอแพร เป็นเราสงสัยฉี่ราด ขายขี้หน้าแย่” รุ่งนภาถามปนหัวเราะ ไม่อยากนึกสภาพตัวเอง หากเจอเหมือนแพรไหม
“แล้วรุ่งเป็นไงบ้าง อาจารย์หมอดุไหม”
“ไม่นะ ใจดี ถามได้” ถือว่าโชคดีที่เธอเจออาจารย์หมอใจดี เลยไม่ต้องเครียด คอยเรียนรู้และฝึกฝนเก็บรายละเอียดให้มาก รุ่งนภาคิดแบบนั้น
“ดีแล้วรุ่ง ถ้าเธอเจอแบบเราอย่างเมื่อเช้าคงทำใจลำบาก ยังไม่ได้ตั้งตัวก็เจอเลือดแต่เช้า เฮ้อ…” แพรไหมถอนหายใจ
“แต่เธอโชคดีที่
