3.ตัดสินใจ

3417 Words

“เฮ้อ....ทำไมเราไม่ได้เชื้อย่ากับพ่อเราไปเลยนะ ย่ามีพ่อของหลานตอนอายุสิบแปด พ่อของหลานก็ตอนสิบแปดเหมือนกัน แต่ทำไมหลานย่าอายุสามสิบสี่แล้วยังไม่คิดจะมีกันนะ...ตอนนี้ย่าอายุเจ็ดสิบแล้วคาร์เตอร์ ย่าจะได้อุ้มเหลนตอนอายุเท่าไหร่เนี่ย ย่าคงไม่ตายไปก่อนใช่ไหม” คาร่าบ่นหลานชายไป “ย่าพูดแบบนั้นสิครับคุณย่า คุณย่ายังแข็งแรงแล้วก็ยังสาวสวยอยู่เลย คุณย่าทันได้อุ้มเหลนแน่นอนครับ รออีกหน่อยนะครับ เดี๋ยวคอลลินมันก็มีเหลนให้คุณย่าเองแหละครับ” คาร์เตอร์บอกไปแล้วโยนให้น้องชายของเขาแทน “ยังจะมาโยนไปให้น้องอีกนะเรา ย่าก็อยากจะอุ้มเหลนจากเราสองพี่น้องนั่นแหละ...ไม่รู้ล่ะ...ย่าให้โอกาสเราสองปี หลังจากนี้ถ้าเราไม่มีเหลนให้น่าอุ้มล่ะก็ ย่าจะหาเมียให้ทั้งพี่ทั้งน้องเลย” คาร่าพูดไปแบบขู่ๆ “อย่าใจร้ายกับผมแบบนี้สิครับคุณย่า...ผมเป็นหลานของย่านะครับ จะมาบังคับกันได้ยังไง” คาร์เตอร์พูดอ้อนไป “ก็เพราะเป็นหลานของย่านี่แหละ ย่าถึงต้องหาคนมาเป็นคู่ชีวิตให้เราก่อนย่าจะตายน่ะ อย่างน้อยก็ให้ย่าได้เห็นเรามีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝาเถอะ แค่นี้ย่าก็นอนตายตาหลับแล้ว” คาร่าบอกไป “งั้นผมหาผู้หญิงมาอุ้มบุญลูกของผมแทนดีไหมครับ ย่าจะได้อุ้มเหลนสมใจเลยไงครับ จะเอากี่คนบอกมาเลยครับ” คาร์เตอร์พูดให้ย่าของเขาสบายใจ “ไม่เอา...ย่าอยากให้เกิดมาจากความรัก ไม่ใช่วิธีทางวิทยาศาสตร์แบบนั้น ย่าบอกแล้วไงว่าอยากเห็นหลานมีครอบครัวน่ะ...มีแค่ลูกไม่มีเมียจะมีความสุขได้ยังไงกันหึ..” คาร่าส่ายหน้าแล้วพูดไป “เฮ้อ...ถ้าย่าต้องการแบบนั้นก็รอไปก่อนละกันครับ ถ้าผมเจอผู้หญิงที่ถูกใจเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละครับ” คาร์เตอร์ตอบไป “สองปีนะคาร์เตอร์...ไม่อย่างนั้นย่าจะหาเมียให้หลานเอง” คาร่าพูดไปแบบจริงจัง “แบบนั้นแล้วมันจะเรียกความรักได้ยังไงล่ะครับคุณย่า ผู้หญิงที่ย่าหามาก็ใช่ว่าจะทำให้ผมรักได้นะครับ” คาร์เตอร์ตอบย่าของเขาไปแบบอดไม่ได้ “ยังมายอกย้อนย่าอีกนะเราน่ะ จะให้ย่าตายก่อนที่จะเห็นหลานมีครอบครัวเลยหรือไง” คาร่าพูดไปแบบงอนๆหลานชาย “อย่าอย่าพูดแบบนั้นสิครับ โอเคครับ ผมจะลองหาผู้หญิงถูกใจดูสักคน ผมจะให้คุณย่าได้เห็นผมมีครอบครัวแน่นอนครับ แต่อาจจะอีกสองสามปี ไม่ใช่เร็วๆนี้แน่นอนครับ” คาร์เตอร์จำใจรับปากไปเพื่อให้ย่าของเขาสบายใจ ทั้งที่ใจเขานั้นไม่ต้องการเลย ดูท่าเรื่องมีเหลนให้ย่าของเขาคงต้องพึ่งพาน้องชายของเขาแล้วล่ะ “เฮ้อ...เอาเถอะ อย่างน้อยเราก็รับปากย่าแล้ว ย่าจะรอดูวันนั้นก็แล้วกัน” คาร่าบอกหลานชายไปแบบยอมๆ เพราะดีกว่าหลานชายปฏิเสธแล้วไม่สนใจอะไรเลย หนึ่งชั่วโมงต่อมา... คาร่าก็ไปอาบน้ำเพื่อจะมาทานอาหารเย็นร่วมกับหลานชายทั้งสองของเขา ซึ่งตอนนี้คอลลินก็เดินทางมาถึงแล้วและกำลังนั่งคุยกับคาร์เตอร์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น “คอลลินระหว่างที่ฉันไม่อยู่แกดูแลงานทางนี้ให้ดีล่ะ อย่าให้มีปัญหาอะไรเข้าใจไหม” คาร์เตอร์กำชับน้องชายของเขาไป “ผมรู้แล้วน่าพี่ พี่ไม่ได้ไปครั้งนี้ครั้งแรกสักหน่อย ที่ผ่านมามีปัญหาอะไรผมก็จัดการได้หมด พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมเอาอยู่น่า...” คอลลินพูดด้วยรอยยิ้ม “อืม....แล้วนี่แกคบกับเจนิเฟอร์มาตั้งนาน แกไม่คิดจะแต่งงานอีกเหรอ” คาร์เตอร์ถามน้องชายไปแบบหยั่งเชิง เพราะถ้าน้องชายเขาแต่งย่าจะได้ไม่ต้องมารบเร้าอะไรเขา “ผมแค่คบกับเขาเล่นๆไม่ได้คิดจริงจังถึงขั้นแต่งงานสักหน่อย ผมพึ่งจะสามสิบเองนะพี่จะให้ผมรีบแต่งงานไปไหน ชีวิตผมยังต้องหาสีสันอีกเยอะ พี่ถามแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า” คอลลินตอบไปตามตรงแล้วเขาก็เอ่ยถามพี่ชายไป “ก็คุณย่าอยากให้ฉันแต่งงานมีครอบครัวน่ะสิ แต่ฉันสนใจเรื่องความรักหรือผู้หญิงที่ไหนล่ะ ฉันเห็นว่าแกคบกับเจนิเฟอร์อยู่ก็น่าจะมีความเป็นไปได้มากกว่าฉัน แต่แกก็นะ...ยังจะคบกับเขาเล่นๆอีก” คาร์เตอร์บอกน้องชายไปตามตรง “ฮ่าๆ คิดจะใช้ผมแทนตัวเองล่ะสิ พี่นี่นะร้ายจริงๆเลย แต่เสียใจด้วยนะเพราะผมน่ะยังไม่คิดเรื่องนี้ แต่ดูท่าว่าคนที่ต้องคิดน่ะคงเป็นพี่แล้วล่ะ” คอลลินแซวพี่ชายไปแบบขำๆ “แกไม่ต้องมาหัวเราะเยาะ อีกหน่อยถ้าแกไม่มีใครจริงๆจังๆ แกก็ต้องโดนไม่ต่างจากฉันหรอกคอลลิน...” คาร์เตอร์หันไปว่าน้องชายด้วยสีหน้าตึงๆ “คุณคาร์เตอร์ คุณคอลลินคะ คุณย่ารอที่ห้องอาหารแล้วค่ะ เชิญค่ะ” ฟีโอน่าเดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นแล้วบอกสองหนุ่มด้วยท่าทางเรียบร้อย “อืม...ไปกันเถอะ” คาร์เตอร์บอกน้องชายแล้วลุกไปทันที เขาก็เดินผ่านฟีโอน่าไป ฟีโอน่าก็มองแล้วยิ้มให้คาร์เตอร์ ด้านคอลลินที่นั่งอยู่มองฟีโอน่าด้วยสายตาจดจ้อง เพราะเขาไม่ได้เจอเธอมานานแล้ว เธอดูสวยและโตเป็นสาวขึ้นมาเลย และสายตาที่เธอมองพี่ชายของเขามันก็ทำให้เขารู้ว่าเด็กคนนี้คิดอะไร “มองพี่ชายฉันตาเป็นมันส์เชียวนะ กลัวพี่คาร์เตอร์เขาไม่รู้เหรอว่าเธอสนใจเขาน่ะ” คอลลินว่าฟีโอน่าไปแล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินไปหาเธอช้าๆ “ฉันเปล่านะคะ คุณคอลลินเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ได้สนใจคุณคาร์เตอร์เขาเลยนะคะ” ฟีโอน่าได้ยินแบบนั้นก็รีบปฏิเสธไปแล้วก้มหน้าก้มตาลงทันที “ให้มันจริงอย่างที่เธอพูดเถอะ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าแรดให้มันมากนัก อย่าให้ฉันเห็นอีกนะว่าเธออ่อยพี่ชายฉันน่ะ” คอลลินมาหยุดตรงหน้าเด็กสาวแล้วเขาก็มองเธอแบบจดจ้องแล้วพูดบอกไป ก่อนจะเอามือเชยคางของเธอขึ้น ทำให้เขาได้เห็นหน้าสวยๆของเธอแบบชัดเจน “ให้ตายเถอะ ยัยเด็กนี่สวยชะมัดเลย...” คอลลินมองแล้วกลืนน้ำลายคงลออย่างฝืดเคืองเลย “คุณคอลลินจะทำอะไรคะ” ฟีโอน่าเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาตามมือของเขาที่เชยคางเธอขึ้น ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวว่าเขาจะทำอะไร “ฉันก็แค่จะดูหน้าเด็กแรดๆอย่างเธอไง ตอนเด็กก็ดูใสซื่อดีอยู่หรอก ทำไมโตมาถึงได้แรดส่งสายตาให้ผู้ชายแบบนี้นะ...” คอลลินว่าเธอไป “ฉันไม่ได้ส่งสายตาให้ผู้ชายคนไหนเลยนะคะ คุณคอลลินอย่ามาหาเรื่องกันได้ไหมคะ ทำไมคุณชอบหาเรื่องฉันอยู่เรื่อยเลย” ฟีโอน่าว่าเขาไปอย่างอดไม่ได้ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเขาก็คอยว่าคอยแกล้งเธอตลอด “หึ...ก็แกล้งเธอแล้วมันสนุกนิ จำเอาไว้นะว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงแรดๆ ถ้าคิดจะอยู่กับย่าของฉันก็ทำตัวให้มันดีๆ อย่าแรดคิดจะเป็นมากกว่านั้น โดยเฉพาะกับพี่ชายของฉัน พรึบ...” คอลลินเตือนเด็กสาวแล้วเขาก็ปล่อยมือจากคางของเธอ แล้วก็มองเธอแบบนิ่งเรียบแล้วเดินไปทางห้องอาหารทันที “เฮ้อ...ไอ้คนบ้า...มาว่าให้เราแรดทั้งๆที่ผู้หญิงของตัวเองน่ะแรดกว่าเราอีก ทำไมคุณต้องมาด้วยนะ” ฟีโอน่ามองตามแล้วพูดบ่นไปอย่างหงุดหงิดใจเลย จากนั้นเธอก็เดินตามเขาไปที่ห้องอาหารเพราะเธอต้องทานข้าวร่วมกับพวกเขาด้วย เพราะปกติที่พวกเขาสองพี่น้องไม่อยู่ เธอก็มักจะทานข้าวเป็นเพื่อนคุณย่าเสมอ หลายวันต่อมา...ประเทศไทย... มารีลินก็มาซื้อของไปทำอาหารให้พ่อของเธอ เพราะวันนี้เป็นวันหยุดเธอไม่ได้ไปทำงานที่โรงแรม จึงนัดกับครีมที่ทำงานโรงแรมด้วยกันมาเดินตลาด “มะลิ มะลิ เจอพอดีเลย ป้าได้ข่าวว่าเลิกกับคุณเอ็มเจ้าของเต้นท์รถในเมืองแล้วเหรอ...ตอนนี้คงไม่มีคนให้เงินใช้แล้วใช่ไหม” ช้อยเดินมาเอ่ยถามมารีลินอย่างอดไม่ได้ “มะลิไม่ได้ขอเงินเขาใช้นะป้า พูดให้มันดีๆหน่อย...แล้วนี่ป้าไปรู้มาจากไหนว่ามะลิเลิกกับพี่เอ็มน่ะ” มารีลินเอ่ยตอบด้วยเสียงเข้ม แล้วเธอก็เอ่ยถามไปอย่างอยากรู้ว่ารู้มาจากใคร “ก็คุณนายยุพินเขามาเล่าให้ฟังที่ร้านทำผมน่ะสิ บอกว่ามะลิเลิกกับคุณเอ็มแล้ว แถมยังหลอกเอาเงินคุณเอ็มไปรักษาพ่อตั้งเยอะน่ะ...มันจริงอย่างที่เขาพูดไหม” ช้อยตอบไปแล้วถามต่อทันที “ไม่จริง...มะลิไม่เคยหลอกเอาเงินพี่เอ็มเขามารักษาพ่อของมะลิเลยนะป้าช้อย มะลิขายรถของพ่อแล้วป้าแดงก็ช่วย พี่เอ็มเขาไม่ได้ช่วยอะไรเลย ป้าเอากลับไปเล่าใหม่ด้วยนะ แล้วถ้าเจอแม่ของพี่เอ็มก็บอกเขาช่วยหุบปากด้วย” มารีลินพูดบอกไปแบบโมโห “อุ้ยแรงจังเลย ป้าไปพูดแบบนั้นคุณนายยุพินก็ด่าไปน่ะสิ ป้าไม่กล้าพูดหรอก” ช้อยพูดไป “ทีแบบนี้ล่ะไม่กล้าพูด แล้วจะมาเผือกเรื่องของคนอื่นเขาทำไมกัน สาระแนจริงๆ” ครีมพูดเสริมไป “อ่าวอีนี่ กูก็พูดดีๆด้วยนะ นี่ว่ากูเสือกเหรออีครีม” ช้อยได้ยินแบบนั้นก็เอามือท้าวเอวด่าครีมทันที “เออ...ถ้าไม่เสือกแล้วจะมาถามคนอื่นแบบนี้ไหมล่ะ..โดนด่าซะบ้างจะเป็นไรไป” ครีมตอบกลับไปแบบไม่พอใจเลย ที่มาถามเพื่อนเธอแบบนี้ “ก็กูอยากรู้ไง ก็ตอนนี้ไอ้ดำพ่อมะลิมันป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ เผื่อมะลิมันอยากจะหาเงินด่วนใช้ ฉันก็แค่จะมาเสนองานให้มะลิมันทำก็เท่านั้น แกนั่นแหละอยู่เงียบๆเลยอีครีม อย่ามายุ่ง” ช้อยพูดไปก็ด่าดรีมอย่างอดไม่ได้ “จะมาหลอกเพื่อนหนูไปอยู่กับลูกสาวป้าล่ะสิ ไปถามคนอื่นนู้นไป ไม่มีใครอยากจะไปอยู่กับลูกสาวป้าหรอก” ครีมพูดไปแบบปกป้องเพื่อนสาวเลย เพราะช้อยมักจะหาสาวๆสวยๆส่งให้ลูกสาวที่เป็นแม่เล้าอยู่ที่กรุงเทพ แล้วก็มักจะมาหาคนที่กำลังลำบากแบบนี้ “มึงไม่ต้องมาเสือก กูสนใจมะลิมันนู้นไม่ใช่มึง ไม่ต้องมาเสนอความคิดเห็น....มะลิ..ถ้าอยากได้งานสบายๆเงินดีๆก็ไปหาป้าที่บ้านนะ ลูกสาวป้าช่วยได้แน่นอน ป้าไปก่อนล่ะ ไม่อยากจะตบกับเด็กเมื่อวานซืนแถวนี้...” ช้อยด่าครีมไปก็หันไปบอกกับมะลิด้วยเสียงอ่อน แล้วเธอก็ปลายตามองไปทางครีมแบบหมั่นไส้ “งานสบายๆเงินดีๆที่ป้าช้อยพูดนี่คือไปเป็นสาวบาร์แบบที่พี่แคทเขาน่ะเหรอครีม พี่สาวแกก็ไปทำงานกับลูกป้าช้อยนิ” มารีลินถามไปอย่างสงสัย “อืม....นี่แกอย่าบอกนะว่าแกสนใจน่ะ” ครีมตอบไปก็ถามเพื่อทันที เพราะมารีลินดูเหมือนจะสนใจ “ก็ตอนนี้ฉันต้องใช้เงินเยอะ แล้วงานที่โรงแรมเราเงินเดือนก็ไม่ได้เยอะนะแก แล้วแบบนี้ฉันจะใช้หนี้คืนป้าฉันได้เมื่อไหร่ล่ะ ไหนจะพ่อฉันที่ต้องรักษาตัวเพื่อรอผ่าตัดที่กรุงเทพอีก ทุกอย่างมันใช้เงินหมดเลยนะแก ฉันว่าบางทีฉันอาจจะลองไปทำงานนี้ดูสักพักแล้วค่อยกลับมา” มารีลินพูดไป เพราะตอนนี้มันจะมีงานอะไรที่ได้เงินดีแบบนี้อีก “พี่สาวฉันตอนจะไปมันก็พูดแบบแกนี่เลยมะลิ สุดท้ายมันก็ยังทำงานเป็นสาวบาร์จนทุกถึงวันนี้ แกจะไปทำงานนี้จริงๆเหรอมะลิ คิดดูดีๆก่อนนะ มันไม่ใช่แค่สาวบาร์แบบที่แกคิดนะ มันมีอะไรที่มากกว่านั้นแกก็รู้นิ ฉันรู้ว่าแกกำลังลำบาก แต่คิดดีๆนะมะลิ...” ครีมพูดไปด้วยสีหน้าจริงจัง “อืม...ฉันรู้...แต่ว่าตอนนี้ฉันยังไม่มีทางเลือกอื่นที่จะหาเงินเร็วๆแบบนี้ได้ บางทีฉันอาจจะลองไปดูสักครั้ง” มารีลินบอกไป เพราะเธอคงต้องลองเสี่ยงดูสักตั้ง “เฮ้อ...ก็แล้วแต่แกก็แล้วกัน ชีวิตของแกนิ ฉันจะห้ามอะไรได้ล่ะ ตอนนี้แกเองก็ลำบากด้วย เรื่องแบบนี้ไม่เจอกับตัวก็คงไม่รู้หรอกว่ามันลำบากใจแค่ไหนน่ะ แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องสำคัญแกควรจะปรึกษาคนที่บ้านแกให้ดีๆก่อนที่จะทำงานนี้” ครีมบอกไปแบบเข้าใจ เพราะความลำบากของแต่ล่ะคนมันไม่เหมือนกัน ตอนนี้เพื่อนของเธอคิดจะไปทำงานสาวบาร์แล้ว ก็คงจะสุดๆแล้วจริงๆ เธอจึงเสนอทางออกให้เพื่อนสาว “อืม...ฉันจะลองกลับไปคุยเรื่องนี้ดู” มารีลินบอกไปแล้วก็ทำหน้าคิดหนักเลย เพราะไม่รู้ว่าแม่และป้าของเธอจะว่ายังไงบ้าง... จากนั้นมารีลินก็เดินตลาดกับครีมไปแล้วก็คิดเรื่องที่จะไปทำงานนี้ตลอด พอถึงบ้านเธอก็เห็นแม่และป้ากำลังช่วยกันทำอาหารอยู่ในครัว เธอก็ไม่กล้าพูดจนผ่านไปเกือบสองทุ่มเธอก็นั่งดูทีวีกับป้าและแม่ เธอก็ตัดสินใจเอ่ยบอกไป "แม่...ป้าแดง....คือมะลิมีเรื่องจะบอกค่ะ...มะลิจะไปทำงานกับพี่อ้อยลูกสาวป้าช้อยที่กรุงเทพนะคะ แม่กับป้าคิดว่ายังไงคะ” มารีลินพูดไปทำให้ละไมและจินหันมามองมารีลินอย่างตกใจเลย “ไปทำงานกับนังอ้อยลูกสาวนังช้อยเนี่ยนะ....ไม่ได้....แม่ไม่ให้ลูกไปเด็ดขาด หยุดความคิดนี้เลยนะมะลิ แม่ไม่อนุญาตให้ลูกไปทำงานนี้” ละไมปฏิเสธทันทีเพราะเธอรู้ว่างานที่ลูกสาวของช้อยทำมันเป็นงานอะไร ดังนั้นเธอทำใจปล่อยลูกสาวคนเดียวของเธอไปทำงานแบบนั้นไม่ได้ “แต่มันได้เงินดีนะคะแม่ มะลิไปทำแค่เดือนสองเดือนพอให้ได้เงินรักษาพ่อก็กลับมาแล้วล่ะค่ะ ไม่ได้ไปทำนานสักหน่อย ตอนนี้เรากำลังลำบากนะคะแม่ เราไม่มีทางเลือกที่จะหาเงินเยอะแบบนี้แล้วนะคะ ให้มะลิไปเถอะค่ะ เราจะได้มีเงินมารักษาพ่อแล้วก็ดูแลพ่อระหว่างพักฟื้นด้วย อย่างน้อยมันก็ทำให้เรามีชีวิตที่ดีขึ้นบ้าง” มารีลินบอกไปตามตรง “แต่แม่ไม่ต้องการอยู่สุขสบายบนความทุกข์ของลูก เงินรักษาพ่อป้าแดงกับจินก็ช่วยออกให้ก่อนแล้วไง ลูกไม่ต้องทำงานแบบนั้นก็ได้ เราก็ค่อยๆหาเงินมาใช้คืนให้ก็ได้นิ..อย่าไปเลยนะลูก” ละไมเอ่ยบอกไป “ป้ากับพี่จินไม่ได้จะทวงคืนตอนนี้ซะเมื่อไหร่ล่ะ เรามีเมื่อไหร่ก็ค่อยมาใช้คืน ไม่ต้องไปทำงานแบบนั้นหรอก จินมันทำไปแล้วคนหนึ่ง ป้าก็ไม่อยากให้เราไปทำแบบนั้นอีกคน อย่าไปเลยนะลูก” แดงพูดไปแบบอดไม่ได้ เพราะลูกสาวของเธอก็ทำงานเป็นสาวบาร์อยู่เช่นกัน เธอจึงไม่อยากให้หลานไปทำอีกคน “แต่กว่าพี่จินจะหาเงินพวกนี้มาได้ก็ลำบากเหมือนกันนะคะ มะลิตัดสินใจแล้วค่ะ มะลิไม่อยากจะรบกวนป้าแดงกับพี่จินไปมากกว่านี้แล้วค่ะ แค่นี้มันก็เยอะจนมะลิไม่รู้จะหาเงินที่ไหนมาใช้คืนแล้วล่ะค่ะ นี่คงเป็นงานเดียวที่จะทำให้มะลิหาเงินได้เร็วที่สุด อย่าห้ามมะลิเลยนะคะ มะลิตัดสินใจแล้วค่ะ พรุ่งนี้มะลิจะไปบอกป้าช้อยให้บอกพี่อ้อยค่ะว่ามะลิจะไปทำงานด้วย” มารีลินบอกไปแบบยืนยันคำเดิม เพราะเธอต้องหาเงินให้เร็วที่สุด “มะลิ นี่ลูกจะไม่ฟังที่แม่กับป้าพูดเลยเหรอ ลูกจะเอาศักดิ์ศรีของตัวเองไปทิ้งกับงานแบบนี้จริงๆเหรอ ลูกทนกับสายตาดูถูกของคนอื่นเขาได้เหรอ” ละไมพูดออกไป “ศักดิ์มันกินไม่ได้นิคะแม่ เงินเท่านั้นที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้ แล้วมะลิก็ไม่ได้แคร์กับสายตาของคนอื่นว่าจะมองมะลิยังไงด้วย เพราะพวกเขาไม่ได้ให้ข้าวเรากินสักหน่อย ชีวิตคนเราในเมื่อมันลำบากจนทนไม่ไหวแล้ว มันก็ต้องเลือกทางที่ดีที่สุดให้ตัวเองค่ะแม่ ถึงแม้ว่าเส้นทางมันจะเป็นทางเดินที่มีหนามก็ตาม...มะลิก็จะเดินค่ะ...ถ้าปลายทางมันสวยงาม” มะลิพูดออกไปแบบปลงกับชีวิตแล้ว และเธอก็ไม่สนไม่แคร์อะไรแล้ว เธอคิดอย่างเดียวว่าจะทำยังไงให้ได้เงินไปรักษาพ่อ แล้วดูแลครอบครัวให้อยู่ดีมีสุขน่ะ “แต่ปลายทางมันก็ไม่ได้สวยงามเสมอไปนะมะลิ ดูอย่างจินมันสิ มันทำงานนี้มาตั้งห้าหกปีแล้ว ป้าก็ไม่เคยเห็นมันจะโชคดีได้ผัวฝรั่งรวยๆแบบคนอื่นเขาเลย คิดใหม่เถอะมะลิ เชื่อป้านะ” แดงพูดบอกไปแล้วมองหลานสาวแบบจริงจัง “เปลี่ยนใจเถอะลูก แม่ขอร้องนะ เราค่อยมาหาทางอื่นกัน” ละไมบอกไปแบบขอร้องเช่นกัน มารีลินก็มองแม่กับป้าแบบหนักใจเลย เพราะเธอก็เข้าใจว่าทั้งสองเป็นห่วงเธอ แต่ตอนนี้เธอต้องเลือกทางที่ดีกว่าแล้ว ดังนั้นเธอจะไม่เปลี่ยนใจ “มะลิไม่เปลี่ยนใจแล้วค่ะ แม่กับป้าเข้าใจมะลิเถอะนะคะ มะลิไปทำแค่เดือนสองเดือนให้ได้เงินก็กลับมาแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงมะลินะคะ พรุ่งนี้มะลิจะไปบอกป้าช้อยให้ติดต่อพี่อ้อยให้ค่ะ...” มารีลินบอกไปแบบมาดมั่น จนละไมและแดงมองหน้ากันอย่างเหนื่อยใจที่ไม่สามารถห้ามได้ “ไม่ต้องไปหานังอ้อยมันหรอก นังนี่มันร้ายจะตายไป ถ้าเราจะทำงานนี้จริงๆป้าจะบอกจินมันให้ อย่างน้อยไปอยู่กับจินป้ากับแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง...จินมันดูแลเราได้ดีกว่านังอ้อยมันแน่นอน” แดงพูดเสนอไป เพราะถ้าหลานสาวจไป ไปอยู่กับลูกสาวเธอจะดีกว่า “ค่ะป้าแดง....” มารีลินก็พยักหน้าเข้าใจ เพราะอย่างน้อยก็ทำให้แม่และป้าไม่เป็นห่วง เธอก็ยอมทั้งนั้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more