“แก้วบาดมือทำไมไม่เรียกห๊ะ”
ภูภูมิรีบเดินเข้ามาจับที่มือเล็ก บนหน้ารื้นชื้นไปด้วยน้ำตา
“ฮึก ฮึก ฮึก”
เกลไม่พูดอะไรเอาแต่ร้องให้ ปล่อยให้น้ำตามันไหลโดยที่ไม่ได้มีมือเช็ด เพราะมืออีกข้างก็บีบนิ้วที่โดนแก้วบาดไว้อยู่
“ไหนเอามาดูซิ”
มือเล็กถูกเขาดึงเข้าไปดู
“เลือดออกเยอะด้วย”
ภูภูมิสาวเท้าออกไปด้านนอก ก่อนกลับมาพร้อมอุปกรณ์ทำแผล
“โอ้ย ฮึก ฮึก”
เธอร้องไห้ไม่ยอมหยุด ทั้งเจ็บทั้งรู้สึกน้อยใจ
“เจ็บเหรอทนหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จ”
เขาทำแผลให้เธออย่างเบามือ พอเสร็จเธอก็รีบชักมือกลับ มือหนาค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เธอ จนทั้งคู่เผลอสบตากัน ในตาเขาไม่มีแววความโกรธแล้ว ตอนนี้คงเหลือแค่ความรู้สึกผิด
หมับ!!!
“ฉันขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันโมโหไปหน่อย”
คนตัวเล็กถูกสวมกอดจากด้านหลัง พร้อมคำขอโทษที่เธอก็ไม่คิดว่าจะได้ยินมัน
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะพี่เป็นเจ้านาย หนูเป็นลูกจ้าง พี่จะด่าว่าหนูยังไงก็ได้หนูไม่โกรธ ฮึก ฮ
