“ฮึก ฮึก กลับไปอยู่กับพี่เหมือนเดิมได้ไหม เรามาเริ่มต้นกันใหม่”
ฟ้อด ฟ้อด
เขากลืนก้อนสะอื้นลงคอ กอดร่างบางอย่างคิดถึง กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอ กลิ่นนี้ยังติดทีหมอน เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน
เธอเองก็น้ำตาไหลไม่แพ้กัน คิดถึงเขาไม่ต่างกัน
“พี่ปล่อยหนูเถอะนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็น เรื่องของเราพี่ลืมมันไปเถอะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก แค่ฐานะก็แตกต่างกันมากแล้ว อย่าเอาหนูไปเป็นภาระของชีวิตพี่เลยนะคะ ฮึก ฮึก ”
จากทั้งที่ยังรัก มันเจ็บปวดแบบนี้นี่เอง ทั้งคู่ต่างคนต่างน้ำตาไหล
“ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม พี่รักเธอกลับไปอยู่กับพี่เหมือนเดิมนะ พี่คิดถึงเธอที่สุด พี่ไม่มีใครพี่รอเธอคนเดียว นะเกลนะ”
ท่อนแขนแกร่งกอดเอวเล็กไม่ยอมปล่อย
“อย่าโน้มลงมาหาดินอย่างหนูเลยค่ะ หน้าตาทางสังคมมันสำคัญนะคะ ปล่อยหนูเถอะเดี๋ยวแม่มาเห็น”
เธอรีบปาดน้ำตาลวกๆ ทำใจแข็งไล่เขากลับ
ทั้งที่ใจก็อยากจะกอดเขาไว้ให้นานเหมือนกัน
“ทำไมเกล”
เข
