หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
1.11 PM.
"มึงคือกูเครียดมาก"
"เครียดไร?"
อีตะวันเพื่อนรักสายฝอของฉันที่กำลังคีบเนื้อเข้าปากและเคี้ยวงับๆมองมาที่ฉันราวกับกำลังใส่ใจทั้งๆที่มันไม่ยอมหยุดแดกเพื่อฟังเลยสักนิด
"ฟังกูก่อนแมะ"
"เนื้อกูจะไหม้ไงรัก ชิ้นล่ะไม่ถูกนะ"
"เคงั้นฟัง" แค่มันว่าของแพงคือฉันเข้าใจและรับทราบโดยทั่วกันล่ะ "กูเครียดกะพี่รามเรื่องที่เขาจะออกจากงานมาก"
"คือจารแกจะเอาจริงหรอ?"
"เออดิ กูไม่รู้จะทำไงแล้ว"
"แล้วมึงจะทำไง.ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว" ฉันเม้มปากมองตะวันขณะที่มันก็หรี่ตามองฉัน "ทำไม มึงกลัวอะไรนัก?"
"กูกลัวว่าถ้าเขาลาออกแล้วเปิดตัว..กลัวคนพูดถึงเขาไม่ดีว่ะมึงก็รู้นิกูนี่ขึ้นชื่อขนาดไหน"
"รักเขามากแหละเป็นห่วงเขาขนาดนี้"
"ก็เออสิวะ ถ้าเขาลาออกเขาจะทำไรต่อเขาจะโดนพูดลับหลังยังไงเขาจะโอ้ยยเยอะสิ่งไปหมดว่ะมึง"
"หายใจเข้าลึกๆ"
"หายใจเข้าก็หอมเนื้อย่าง แดกก่อนล่ะกันกู"
เครียดก็เ
