พระรามพ่ายรัก

08.59 AM. ติ๊ดๆๆ "โอ้ย อะไรนัก!" ฉันตะบบมือไปมาจนทั่วที่นอนเพื่อหาต้นตอของเสียงน่ารำคาญแต่กลับต้องจิ๊ปากด้วยความโมโหเพราะควานหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอจนฉันต้องขยับลุกและกวาดสายตามองตามเตียงยับๆของตัวเองก่อนจะพบว่ามันดังอยู่ที่ใต้หมอน "เยี่ยม!" ฉันหยิบมันขึ้นมาก่อนจะเห็นว่ามันเป็นสายเข้าจากตะวันเพื่อนรัก "ฮัลโหล โทรมาทำไมนักมึงไม่รู้หรอว่ากูเพิ่งได้นอนไปแค่สามชั่วโมง!" (มึงตั้งสติแล้วฟังกูนะอีรัก) "ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกอีรักๆ มันเป็นชื่อประเทศ!" (อีรักฟังกู!) ฉันจิ๊ปากอีกครั้งพร้อมเสยผม (เมื่อคืนก่อนมึงไปทำงานมึงเป็นคนบอกกูให้โทรปลุกเองและใช่ ดีใจด้วยจ้าที่มึงไม่รับสายเพราะตอนนี้เขาลงทะเบียนเรียนกันหมดแล้ว!) "ไงนะ! อีเหี้ยๆๆ กูลืมๆๆ" ฉันแหกปากพร้อมกุลีกุจอลุกขึ้นจากเตียงแต่กลับต้องกรี๊ดลั่นเพราะล้มตกเตียงจนเจ็บร้าวไปทั้งเอว "โอ้ยย ชีวิตกู!" (มึงอย่าเพิ่งเจ็บตอนนี้อีรัก มึงรีบลุกไปเปิดคอม!) "แงงง" ฉันโวยวายพร้อมกับกดเปิดโน้ตบุคเก่าๆของตัวเอง "มึงๆ เชคอ.ขวัญเต็มรึยัง บอกกูทีว่ายังไม่เต็ม" (มึง คือกูไม่อยากโกหกแต่มันเต็มตั้งแต่ห้านาทีแรก) "โอ้ยยย ขอร้องแหละ" (กูเต็มที่แล้วนะรักแต่มึงไม่รับสายกูอ่ะ) "แม่งเอ้ยย ความผิดกูเองกูไม่น่าไปทำงานก่อนวันลงทะเบียนเลย" (เออดิ มึงก็รู้ตัวเองเป็นคนตื่นยากอ่ะ) "มึงคิดว่ามันจะมีคนถอนเชคอ.ขวัญไหมมึง?" (มึงคิดว่าจะมีคนโง่ถอนอ.ขวัญไปลงเชคอ.รามหรอ มึงดูคนที่เขาลงอ.ขวัญไม่ทันไปร้องไห้กันเต็มเฟสที่ต้องลงอ.รามแทนอ่ะ) "กูจะร้องๆๆ กูจะขาดใจแล้ว" ฉันยังคงฟูมฟายไม่หยุดก่อนจะกดเข้าไปดูเชควิชาเศรษฐศาสตร์ตัวต่อที่ตัวเองจะต้องลงเรียนและใช่ อ.ขวัญเปิดสองเชคเชคล่ะร้อยห้าสิบคนแต่เต็มทั้งหมดผิดกับอีกอ.ที่เปิดสองเชคเหมือนกันหากแต่รับเชคละร้อยคนซึงหนึ่งร้อยว่าน้องแล้วนะแต่เชื่อไหมมันก็ยังไม่เต็มอ่ะ "นี่กูต้องลงจริงๆหรอ" (ลงไว้ก่อนแล้วมึงค่อยไปสำรองที่นั่งดีไหม) "แม่ง.." ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างโทษตัวเองและกดลงเชคของอ.รามแทนขณะที่สายตาก็มองเชคอ.ขวัญอย่างเสียดาย คือวิชาอื่นฉันลงได้สบายแต่เชคที่มีปัญหาคือเชควิชาเอกตัวนี้แหละ (แต่มึง ทางเฟสคณะเพิ่งโพสเมื่อกี้) "โพสว่า?" (เรื่องสำรองที่นั่งอ่ะ ถ้าตารางไม่ได้ชนหรือมีเหตุผลจริงๆเขาถึงจะให้สำรอง) "ไงนะ" (แปลว่ามึงต้องมีเหตุผลมากๆไงมึงถึงจะสำรองเรียนเชคอ.ขวัญได้) "โอ้ยตาย ชีวิตกูจบตรงนี้แหละตะวัน" (มึงมันอาจจะไม่ได้แย่ เราแค่ยังไม่เคยเรียนกับแก) "แต่มึง รุ่นพี่ทุกคนที่ผ่านมาเขาแนะนำเราเลยนะว่าถ้าไม่จำเป็นจริงๆอย่าลงอ.ราม มึงก็เห็นที่แกเอฟไปมากกว่าครึ่งห้องดิที่เขาออกมาประท้วงกันน่ะ" (เออเห็นกูยังไปยืนดูกับมึงแต่มึงก็เห็นที่อ.รามแกออกมาอธิบายนิ ก็เพราะพวกคุณทำคะแนนไม่ได้ถึงมารฐานที่ผมตั้งไว้นิครับ) "อย่าพูดเลย กูทำใจไปเรียนไม่ได้" (มึงต้องสู้ว่ะรัก ถ้ามึงไม่มีเหตุผลไปสำรองจริงๆมึงก็ต้องสู้) "กูจะไปสำรอง กูจะต้องได้เรียนกับอ.ขวัญ!" ให้ตาย หลังจากที่เวิ่นเว้อกับตะวันเสร็จฉันก็หงายหลังนอนราบไปกับเตียงแข็งๆของตัวเองอีกครั้งอย่างเหนื่อยใจ ใครๆก็จ้องจะลงอ.ขวัญเพราะเธอใจดีปล่อยคะแนนไม่มีกั๊กผิดกับอ.ราม หรือชื่อเต็ม อาจารย์พระราม! อาจารย์คนนี้ถึงยังหนุ่มและหล่อ คือหล่อจนลงเพจอาจารย์หล่อบอกต่อด้วยอ่ะ แต่ก็แค่หล่อแหละแต่พอเวลาแกสอนนี่โคตรเนียบ ล่าสุดเทอมก่อนรุ่นพี่พากันประท้วงที่แกติดเอฟไปกว่าครึ่งห้องจนเป็นข่าวดังแต่พอแกออกมาพูดด้วยเหตุผลเท่านั้นแหละ จากนักศึกษานี่กลายเป็นหมาหมดเพราะเห่าเก่งแต่ไม่มีความรู้ไปต่อกร พูดง่ายๆคือไม่มีอะไรทำอะไรแกได้แม้แต่อธิการบดี หลายวันต่อมา "ขอร้องแหละค่ะหนูจำเป็นจริงๆ" "คือน้องก็ต้องเข้าใจพี่ด้วยนะคะ ใครมาขอเปลี่ยนเชคก็ว่าจำเป็นหมดแต่ไม่เคยมีใครมีเหตุผลที่จำเป็นจริงๆเลย" ฉันเม้มปากมองพี่พนักงานที่รับผิดชอบเรื่องการสำรองที่นั่งด้วยความผิดหวัง หลังจากรอคิวมากกว่าร้อยคิวฉันต้องมาเจอกับความผิดหวังเนี้ยนะ ไม่มีทางอ่ะ! "หนูมีเหตุผลจริงๆนะคะพี่" "ไหนล่ะคะเหตุผลของน้อง" ฉันมองเธอผ่านช่องสี่เหลี่ยมพร้อมกับพยายามบีบน้ำตาจนมันเริ่มคลอเบ้า "คือหนูอ่ะต้องการเอ ไม่ก็บีบวกของวิชานี้เพื่อจะได้รับทุนต่อเนื่องแต่พี่ก็รู้นิคะว่าคลาสอาจารย์รามมีคนได้มากสุดก็แค่บีบวกแถมยังได้แค่คนสองคนอีก คืออึ่ก.." ต้องสะอื้นด้วยเดี๋ยวไม่สมจริง "อ.รามเขามาตรฐานสูงมากเลยแล้วหนูที่มีแต่ความขยันไม่ได้มีความฉลาดจะไปสู้อะไรอ.รามได้" ฉันเม้มปากและมองเธอด้วยความอ้อนวอนขณะที่พี่เขากำลังโอนอ่อนแถมยังมองฉันด้วยความสงสารอย่างปิดไม่มิด เอาล่ะเหยื่อกำลังติดเบ็ด! "แบบนี้หนูคงไม่ได้ทุนต่อแน่.." "ถ้าคุณมั่นใจว่าตัวเองขยันมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเปลี่ยนเชคนิครับ" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้ฉันหันกลับมองก่อนจะปะทะเข้ากับร่างสูงที่น่าจะสูงเกินร้อยเก้าสิบที่ยืนอยู่ทำให้ระดับสายตาฉันอยู่เพียงอกเขาเท่านั้น ฉันค่อยๆมองเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มไล้ระดับสายตาขึ้นมองเรื่อยๆจนเห็นใบหน้าหล่อคุ้นตาที่กำลังมองลงมาที่ฉันอยู่ เขาสวมแว่นสายตาก็จริงแต่การที่ปลดกระดุมไปถึงสองเม็ดบนนี่มันโซฮอตเกินกว่าจะเป็นอาจารย์แล้ว! และใช่นี่แหละอาจารย์พระรามที่ฉันพูดถึง! "เอ่อ.." "ข้อสอบผมไม่ได้ยากและผมมั่นใจว่าถ้ามีความขยันรู้ขยันเรียนผมว่าคุณสามารถได้เกรดตามที่หวังได้" "คือหนู.." อ.รามเลิกคิ้วและเอียงใบหน้ามองฉันอย่างมีคำถาม "ทำไมครับนักศึกษารึที่ผมได้ยินเมื่อกี้คือผมหูฝาดไป" "มะไม่ค่ะ" แม่งเง้ยอาจารย์น่ากลัวเกินไป มารยาที่ร่ำเรียนมาคือหายหมด "หนูจะขยันให้มากขึ้นค่ะ" "ครับ ผมก็ยินดีที่จะมีนักศึกษาใฝ่รู้ใฝ่เรียนในคลาส" อ.รามตอบพร้อมกับยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินผ่านหน้าฉันเข้าไปในห้องที่เชื่อมไปยังห้องพักของเขา และเมื่อฉันหันมองพี่เจ้าหน้าที่เธอก็ทำเพียงแค่ยิ้มให้อย่างให้กำลังใจแต่ขอเถอะ กำลังใจไม่เอากูต้องการเปลี่ยนอาจารย์ผู้สอน!!!