พระรามพ่ายรัก

EP.2 jasmine

หลายวันต่อมา

08.40 AM.

ติ๊ดๆๆๆ

"ฮ้าวว"

อ้าปากหาวพร้อมน้ำตาที่เล็ด อ่าวันนี้เปิดเทอมวันแรกและช่ายย ฉันตื่นตรงเวลามากๆ

"อาบน้ำแต่งตัวสวยๆไปเรียนดีกว่า"

ฉันว่าอย่างอารมณ์ดีพร้อมหยิบโทรศัพท์มากดปิดเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ตอนแปดโมงสี่สิบเยี่ยมฉันมีเวลานั่งเล่นในห้องน้ำอีกหลายนาที..

"เดี๋ยวนะ"

ฟึ้บ!

ฉันขยับลุกนั่งในทันทีก่อนจะเบิกตามองเวลาอีกครั้งและเข้าดูตารางเรียนที่ตัวเองแคปไว้

"อีเชี้ย! กูเรียนเก้าโมง!!"

บัดซบ! ตั้งเวลาผิดเอาแล้วกูวันแรกมึงจะสายเลยไม่ได้นะอีรัก!

"ตายแน่อีรักคลาสอ.ราม!"

ฉันทั้งสบถด่าตัวเองและรีบวิ่งไปหยิบผ้าเข้าไปอาบน้ำและทำทุกอย่างในทุกขั้นตอนในมันเสร็จภายในยี่สิบนาทีทั้งที่ปกติใช้เวลาเป็นชั่วโมง!

09.20 AM.

เอี๊ยด!

พรึ่บ!

"เฮ้ย เธอจะไม่บอกลาเค้าเลยหรอที่รัก?"

"โอ้ย เรารีบเนี้ยเธอไม่เห็นหรอ?"

ฉันสบัดหน้าไปมองคนที่มาส่งตัวเองก่อนจะยิ้มให้เขาเมื่อเห็นสายตางอนๆที่กำลังส่งมาอยู่ ไม่ได้ว่ะคนนี้บอยไปรับไปส่งดีอันนี้ต้องง้อไว้ก่อน

"เค้าขอโทษนะบอยเค้าลืม ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"ง่ะ แค่เธอยิ้มเราก็ใจบางล่ะ"

"ฮ่าๆ งั้นเราไปนะคะ"

"ครับ ตอนเที่ยงอย่าลืมนัดเรานะ"

"ได้เลยค่ะ"

ฉันยิ้มกว้างและลงจากรถพร้อมกับหันไปโบกมือให้บอยอีกครั้งก่อนจะหันหลังพร้อมกับออกตัววิ่งไปที่ลิฟท์ ไอ้บอยอะไรนั้นทำเอาฉันเสียเวลาไปเกือบห้านาทีไอ้บ้าเอ้ยคลาสนี้ฉันจะสายตั้งแต่คาบแรกไม่ได้!! แต่สายไปแล้วอ่ะลืมแงงง

ครืน..

เสียงประตูลิฟท์ที่เปิดออกพร้อมกับฉันที่พุ่งตัวออกจากลิฟท์ก่อนใครเพื่อนพร้อมกับหน้าตื่นไปทางห้องเรียนขนาดปานกลางของคณะ และด้วยคนน้อยอาจารย์เลยได้ห้องเล็ก ฉันเขย่งเท้ามองไปทางด้านในก่อนจะค่อยๆดันประตูเปิดพร้อมกับค่อยๆย่องเข้าห้องจากด้านหลัง

"คอร์สซิลิบัสที่ผมแจกมีข้อมูลที่เอาไว้ใช้ติดต่อผมทั้งหมดแล้วหากใครมีปัญหาให้ติดต่อผ่านทางนี้เท่านั้น"

ฉันชะงักนิดๆเมื่ออ.รามที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องเปรยตามอง และด้วยความสูงของอาจารย์ทำให้ไม่ยากเลยที่จะเห็นฉันแม้ฉันตัวน้อยนิดขนาดไหน

"อาจมีคนคิดว่านี่คือคลาสแรกเลยจะไม่เข้าก็ได้เพราะส่วนมากอาจารย์ผู้สอนมักจะเกริ่นนำและแนะนำรายวิชาเท่านั้นแต่ผมไม่ใช่"

เหมือนโดนด่าแต่ไม่ใช่นะอาจารย์ด่าคนที่ไม่มานู้นไม่ใช่ฉันหรอก

"ผมจะอธิบายคร่าวๆในแต่ล่ะเรื่องในคาบนี้และคลาสผมไม่มีชีท พวกคุณต้องเลคเชอร์ตามและผมหวังว่าพวกคุณจะตั้งใจ"

ผู้ร่วมชะตากรรมในคลาสนี้ต่างหันหน้าสบตากันอย่างหวาดๆหลังจากที่อ.รามอธิบายแบบนั้นและใช่ มันก็ดูเหมือนคลาสเรียนทั่วๆไปที่มันหนาวกว่าปกติเท่านั้นแหละเพียงแค่อ.รามกวาดสายตามองขนก็ลุกเกรียวแล้วอ่ะ ฉันถอนหายใจและยอมรับผลกรรมตัวเองและหยิบสมุดเลคเชอร์ตัวเองออกมาจดสิ่งที่อ.รามอธิบาย

11.33 AM.

"ครับ สำหรับคลาสแรกขอจบแค่นี้และใครยังไม่ได้คอร์สซิลิบัสมารับที่ผมได้"

ฟึ้บ..

คนในคลาสต่างรีบลุกออกจากห้องทันทีที่ชั่วโมงแห่งความทรมานได้จบลงไป อ.รามไม่ได้สอนธรรมดาเพราะเขาทำการถามตอบด้วย คือแบบถ้าคนมีความรู้แน่นคือรอดแต่สำหรับคนโง่ๆอย่างฉันคือได้แต่นั่งอ้าปากงงอ่ะ ฉันที่อยู่ในแถวที่จะเอาคอร์สซิลิบัสคนสุดท้ายถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

"เฮ้อ"

"เรียนกับผมมันเหนื่อยขนาดนั้นเลยหรอครับ"

"คะ!? เอ่อไม่ใช่นะคะอาจารย์คือหนูคิดนั้นนี่เรื่อยเปื่อย"

แล้วคือจารมาได้ยินกระทั่งกูถอนหายใจเนี้ยนะ ฉันเม้มปากมองอ.รามที่กำลังเหลือบมองก่อนเขาจะเอื้อมมือไปหยิบคอร์สซิลิบัสยืนให้ขณะที่ตอนนี้ทั้งห้องเหลือฉันกับเขาแค่สองคน อ.รามยืนอิงโต๊ะพร้อมลวงกระเป๋ามอง

ฟึ้บ..

ฉันยิ้มค้างเพราะอาจารย์ไม่ปล่อยกระดาษในมือ

"เอ่อ.."

"ผมแปลกใจนิดหน่อย"

"แปลกใจอะไรหรอคะ?"

"ปกติคนขยันเขาตื่นสายแบบนี้หรอ"

นั้นแล้วเอากูแล้ว!..ฉันยิ้มแห้งและสบตากับอ.รามที่กำลังยกยิ้มมองอย่างกล้าๆกลัวๆ

"คะคือ จริงๆหนูไม่ได้ตื่นสายนะคะอาจารย์เพียงแต่รถติด! อ่อใช่รถติดมากๆเลยค่ะอีกอย่างวันนี้เปิดเทอมวันแรกด้วย!"

ฉันว่าพร้อมกับยิ้มกว้างหลังจากที่คิดหาคำแถได้

"ทางหน้ามอนี่ติดยาวไม่ขยับเลยคือหนูกะจะลงเดินแล้วนะคะจารแต่ดันเจ็บขาด้วย"

"ทางหน้ามอหรอครับ" ฉันรีบพยักหน้าขณะที่อ.รามก็พยักหน้าตอบและขยับลุกยืนเต็มความสูง "แปลกแฮะผมก็ขับเข้าทางนั้นทางนี่โล่งอย่างกับป่าช้า"

"อึ่ก!"

อ.รามปล่อยกระดาษและและหันไปหยิบกองคอร์สซิลิบัสที่วางอยู่ติดมือก่อนจะหันมามองฉันอีกครั้ง

"ผมไม่ซีเรียสเรื่องเข้าช้าหรอกเพราะยังไงก็ไม่มีคะแนนเช็กชื่อแต่ผมซีเรียสเรื่องการโกหกมากกว่า"

อ.รามมองฉันด้วยสายตาตำหนิอย่างเห็นได้ชัดก่อนเขาจะเดินออกไปปล่อยให้ฉันยืนอึ้งกับคำตำหนิแบบตรงไปตรงมาของเขาและฉันพลาดเอง พลาดที่ไปแถมั่วซั่วต่อไปนี่ถ้าจะโกหกต้องเนียบเนียนกว่านี้สินะ...ถามว่าถูกด่าขนาดนี้สลดไหมตอบเลยว่าฮึ หน้าฉันด้านยิ่งกว่าคอนกรีตอีก

12.32 PM.

"เธอคะ ที่รักคะ"

"คะ!? ขอโทษค่ะบอยเมื่อกี้ว่าไงนะคะ?"

ฉันเงยหน้าจากแชทที่กำลังคุยกับผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่บอยที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกันในตอนนี้

"ข้าวที่นี่ไม่อร่อยหรอคะทำไมเธอดูเซ็งๆ เนี้ยเล่นแต่โทรศัพท์ด้วย"

ฉันกดล็อคหน้าจอโดยที่ไม่ลืมปิดเน็ตตัวเองก่อนวางมันลงข้างๆและยกยิ้มให้บอย

"อร่อยสิคะแต่ช่วงนี้รักไดเอดอยู่น่ะเลยกินไม่ได้เยอะ แต่มันอร่อยมากๆเลยนะ"

อร่อยมากแถมแพงมากๆด้วย บอยยิ้มให้พรอมกับเอื้อมมือมาเกลี่ยน้ำที่ติดขอบปากฉันออกให้ทำเอาฉันต้องทำทีเป็นหลบสายตาเขานิดๆเหมือนว่าเขินมากมายเพื่อให้มันดูน่าเอ็นดูซึ่งมันได้ผล บอยยิ้มและฉันด้วยความชอบใจ

"เธอไม่ต้องไดเอดหรอกค่ะ จริงๆเธอไม่ต้องไปทำงานเลยก็ได้"

"ได้ไง ไม่ให้ทำงานแล้วเราจะเอาเงินที่ไหนใช้จ่ายอ่ะ"

"หาที่เราไง"

"เรารบกวนบอยบ่อยๆไม่ได้หรอกนะ"

ฉันว่าพลางเขี่ยข้าวให้จานไปมาคล้ายกำลังคิดหนักขณะที่บอยก็มองฉันที่กำลังทำหน้าเครียดอยู่

"ค่าเทอมจ่ายรึยัง?"

"ยังน่ะสิไม่งั้นจะรีบเก็บเงินหรอ" ฉันยกยิ้มด้วยท่าทีขืนๆพร้อมกับช้อนตามองบอย "กินข้าวสิ อันนี้อร่อยนะ"

"เดี๋ยวเราออกให้ พร้อมเพย์เบอร์เดิมนะ?"

"บ้าหรอบอย! ไม่เอาหรอกบอยก็ยังเรียน"

"แต่เราทำธุรกิจด้วย อย่าคิดมากเลย"

ฉันทำทีเป็นเบิกตาพยายามจะปฏิเสธบอยอีกครั้งแต่เขากลับโอนเงินมาแล้วพร้อมกับเสียงข้อความจากธนาคารที่แจ้งเตือนเรื่องเงินเข้า ฉันหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูก่อนดวงตาจะเบิกกว้าง

"โอนมาทำไมเยอะขนาดนี้เนี้ย!?" เป็นหมื่นเลยนะ! "เค้ารับไว้ไม่ได้หรอก"

"เล็กน้อยน่า กินต่อเถอะ"

บอยว่าพร้อมกับพยักหน้าให้ฉันกินข้าวต่อขณะที่ฉันก็พยายามจะสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้และยิ้มให้บอยอย่างเกรงใจก่อนจะกินข้าวต่อ

3.15 PM.

"ยังไงนะนี่มึงไปหลอกเงินมันมาได้เป็นหมื่น!!?"

"เบาสิอีตะวัน!"

"โอ้ยๆๆ ตอนแรกก็คิดว่ามันรวยเลยแนะนำให้มึงแต่กูไม่คิดว่ามันจะรวยถึงขั้นโอนเงินให้มึงเป็นหมื่นทั้งๆที่คุยกันไม่ถึงเดือนแบบนี้!"

ฉันยกยิ้มมุมปากและแสดงความลิงโลดออกนอกหน้าจนอีตะวันผลักหัว

"มึงต้องเลี้ยงกูเลยที่กูแนะนำไม้ดีให้!"

"มาเลี้ยงบ้าเลี้ยงบออะไรเดี๋ยวกูก็ต้องเอาไปจ่ายค่าเทอมค่าห้องแล้วเนี้ย!"

"หึ้ยย"

"แต่แบบกูก็ไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะสปอร์ตขนาดนี้"

"มันรวยขนาดนี้มึงก็เอามันเถอะ รึยังไงจะเก็บไว้หลอกเอาเงินเหมือนที่ผ่านๆมา?"

ฉันยักไหล่และเลื่อนดูไดเรกไอจีที่ผู้ชายมากหน้าหลายตาทักหา จริงๆฉันก็โดนทักหาหมดทุกแอพนั้นแหละแต่ฉันเลือกที่จะตอบเท่านั้น หึ..เลือกที่จะตอบคนรวยๆเท่านั้นแหละ

"อย่าเรียกว่าหลอกเอาเงินได้ไหมมันเหมือนว่ากูไปโกงเขาทั้งๆที่คนพวกนั้นเขาเต็มใจจะให้กู"

"แหมม แม่คนสวยกูล่ะยอมมึงจริงๆ"

"กูไม่ได้โกงจริงๆนะแบบปฏิเสธไปแล้วด้วย"

"เออจ้า แล้วยังไงต่อ"

"ยังไงอะไร?"

"ก็กับไอ้บอยไงจะเอาไงต่อ"

"ก็ไม่ยังไงคงจะเอาไว้เกาะก่อน"

"มึงนี่นะ"

ฉันยักไหล่พร้อมกดส่งแชทคุยกับคนนั้นทีคนนี้ต่อ เอาตรงๆคือฉันไม่ได้รู้สึกดีกับใครเป็นพิเศษและที่พวกเขาโอนเงินให้มันก็เป็นความต้องการของพวกเขาอ่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจหลอกนะเพียงแต่คนพวกนั้นเขาเต็มใจให้หลอกเพียงเพราะฉันทำหน้าเศร้าๆแค่นั้น ใครก็ต่างว่าฉันเป็นคนที่สวยและสวยเป็นพิเศษเวลายิ้ม

"อ.รามว่ะ"

เสียงของตะวันเรียกความสนใจให้ฉันมองตามก่อนจะเห็นร่างสูงที่เดินออกจากลิฟท์มาพร้อมกับนักศึกษาคนอื่นๆ เอาจริงๆเขาเป็นผู้ชายที่หล่อมากๆคนนึงเลยนะเนี้ยดูดิขนาดว่าใส่แว่นสายตาหนาขนาดไหนก็ไม่ทำให้ความหล่อลดลงเลยกลับกันกลับยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่และน่าค้นหา แถมยังชอบใส่เสื้อคอกว้างอีกใครจะไปทนไม่มองตามไหว

"อ.รามแม่งน่าล่อ"

"เดี๋ยวๆอีตะวันมึงใจเย็น"

"จริงๆนะมึงถ้าเจอตามผับนี่กูจะล่อให้ ล่ะจริงๆจารไม่แก่เลยนะ"

"ก็จริงนะมึง"

"เห็นเขาว่าอายุยี่สิบหกเองมั้ง"

"อ.รามอ่ะหล่อจริงแต่แกก็โหดจริงนะมึง"

ฉันว่าด้วยสายตานิ่งๆพร้อมเท้าคางมองตามร่างสูงที่กำลังเดินผ่านหน้า อาจารย์รามอ่ะหล่อสูงตรงสเปคสุดๆแต่เรื่องความโหดนี่ต้องยอมฉันถอนหายใจก่อนจะชะงักเมื่ออ.รามที่กำลังจะเดินผ่านหน้าเหลือบมองลงมาที่โต๊ะตรงที่ฉันนั่งอยู่นั้นทำเอาฉันนั่งเกร็งจนเขาเบนสายตามองไปทางอื่นและเดินผ่านไป

...แม่งอีตะวันพูดถูกถ้าเจอตามคลับกูจะล่อให้คนอะไรแค่ใช้หางตามองยังเร้าใจขนาดนี้ ถ้าไม่ติดว่าโหดนะแม่จะหื้มแล้ว!