พระรามพ่ายรัก

EP.3 call you mine

สองอาทิตย์ต่อมา

7.36 PM.

"ขอบคุณนะคะพี่ต้าที่มาส่งหนู"

"ไม่เป็นไรเลยครับสำหรับน้องรักพี่เต็มใจ"

ฉันยิ้มเขินพร้อมกับพี่ต้าหนุ่มคณะวิศวะที่กำลังเอื้อมมือมาหยิกเข้าที่แก้มฉันอย่างเอ็นดูก่อนฉันจะเบี่ยงหน้าหลบทันทีเมื่อพี่ต้าจะขยับมาหอมแก้ม

"ไม่มีรางวัลนะคะมีแต่คำขอบคุณ"

พี่ต้าเม้มปากมองฉันด้วยความเสียดายในทันทีเพราะถ้าฉันได้บอกว่าไม่ได้แล้วก็คือไม่ได้จริงๆฉันไม่พูดอะไรซ้ำสอง ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะโบกมือและลงจากรถมองส่งรถพี่ต้าที่ขับออกไปจนสุดตาเพื่อให้เขาได้สำคัญตัวว่าฉันก็แคร์เขามาก รอมยิ้มฉันแปรเปลี่ยนจากรอยยิ้มใสๆเป็นยกยิ้ม..มื้อเย็นก็ประหยัดไปอีกมื้อแล้วที่รักเอ้ย

ติ๊ดๆ

ฉันเลิกคิ้วและหยิบโทรศัพท์ออกมากดรับเพราะเป็นเบอร์ของพี่น้ำ

"ว่าไงคะพี่น้ำ"

(คืนนี้เข้าร้านหน่อยได้ไหมน้องไหมมันลา)

"เอ้าไหงฉุกเฉินแบบนี้อ่ะคะ จะลาทีเดี๋ยวนี้บอกกันเดี๋ยวนี้ก็ได้ลาเลยหรอ?"

ฉันถามกลับพร้อมกับเดินเข้าในลิฟท์

(พี่ก็ด่ามันอยู่แต่มันทะเลาะกับผัวมันไม่เอาอะไรเลยเนี้ยพี่คิดอยู่ว่าจะให้มันออก)

"เฮ้อ งั้นจะให้เข้าตอนไหนคะนี่เห็นว่าพี่น้ำให้หนูยืมเงินบ่อยๆหรอกนะ"

(มึงอย่ามาเล่นใหญ่อีรัก) ฉันหัวเราะเมื่อพี่น้ำด่ามาแบบนั้น (เดี๋ยวเข้ามาสักสี่ทุ่มก็ได้ ขอตรีมขาวนะวันนี้อีกอย่างไม่มีไรมากนอกจากเทกับผสมเหล้าพอดีลูกค้าเหมาจัดวันเกิด)

"เคค่า"

หลังจากพี่น้ำวางสายไปฉันก็เดินถึงห้องพอดี แล้วคือคลับเจ๊แกอยู่ห่างจากในมอตั้งเยอะคือมันเป็นคลับใหญ่ที่อยู่ในเมืองแต่ไม่มีนักศึกษาเข้าหรอกเพราะเหล้าแพง มันเป็นคลับที่แบบอีกระดับขึ้นไปอ่ะ

"แล้วใครมันจะว่างไปส่งกูตอนสี่ทุ่มได้วะเนี้ย"

ปกติฉันเข้างานแค่อาทิตย์ล่ะสองวันและทำแค่วันจันทร์กับวันเสาร์เท่านั้นตอนนั้นเลยเตรียมนัดคนมารับไปส่งได้แต่ฉุกเฉินแบบนี้ใครอ่ะจะมา..พี่ตาร์เพิ่งพาไปกินข้าว พี่พลเพิ่งมาเมื่อวาน..บอยไง เออว่าแล้วก็ไม่ได้เจอมาหลายวันล่ะ ฉันหยิบโทรศัพท์มาแชทหาบอยทันทีแม้ว่าแชทที่บอยส่งค้างไว้จะยังไม่ได้อ่านก็เถอะและบอยก็ตอบกลับในเวลาไม่นานฉันจึงขอให้เขาไปส่งแค่อ้อนนิดๆหน่อยๆก็เรียบร้อยล่ะคนคนนี้

22.19 PM.

"เธอไม่คิดว่ามันโป๊ไปหน่อยหรอคะที่รัก"

ฉันเลิกคิ้วพร้อมกับก้มมองเดรสสั้นเลยเข่าตัวเองมาคืบนึงอย่างงงๆ แค่มันสั้นและเปิดไหล่เนี้ยนะโป๊?

"ไม่นะคะปกติรักใส่แบบนี้ประจำ"

"โถ่รัก เราชักหวงเธอมากล่ะนะ"

"ง่ะอย่างอแงสิบอย ไหนมาให้เขามอบรางวัลหน่อยซิ"

ฉันว่าพร้อมกับรั้งต้นคอบอยเข้ามาใกล้และใช้ปลายจมูกกดลงที่แก้มสากเบาๆก่อนผละออก ฉันยิ้มกว้างให้เขาก่อนจะรีบเปิดประตูรถลงจากรถเพราะกลัวว่าบอยจะไม่อยากหยุดแค่ฉันหอมแก้ม ฉันโบกมือลาเขาและรีบเดินเขาทางหลังคลับทันที

"สวัสดีค่ะพี่น้ำ"

"ขอบใจที่มาเดี๋ยวพี่เพิ่มแรงให้"

"แบบนี้รักงี้วิ่งเติมเหล้าให้ลูกค้าเลย"

ฉันว่าติดตลกและเอากระเป๋าไปเก็บที่ตู้ก่อนจะเดินมายืนประชุมกับพวกสาวดริ๊งที่ทำงานด้วยกัน ฉันไม่สนิทสักคนหรอกเพียงแต่ต้องรู้จักกันเพื่อดีลงาน

"งั้นเอาตามนี้แล้วถ้าลูกค้าอยากได้เหล้านอกก็เอาให้ไปแต่ต้องบอกเขาก่อนด้วยว่าจะคิดเพิ่มเพราะมันไม่อยู่ในรายการที่เหมาไว้"

"ต้องทำยอดเหล้าไหมอ่ะพี่น้ำ?"

พี่น้ำหันมองฉันที่ถามทันทีก่อนเธอจะส่ายหน้าไปมา

"ไม่ต้องทำยอดแค่นี้ก็ได้เยอะแล้วแค่ดูแลลูกค้าดีๆก็พอ"

"ได้เลยค่า"

ฉันรับงานอย่างกระดี๊กระด๊าซึ่งมันทำให้เพื่อนที่ทำงานด้วยกันเริ่มดูสดใสกันขึ้นหลังจากที่ทำหน้าง่วงๆกัน ไม่ได้ไงในเมื่อเราทำงานบริการงี้เราก็ต้องดูเอนเนอร์จี้เยอะอยู่ตลอดเวลาแหละ

"เออที่รัก"

ฉันที่กำลังจะเดินเข้าในร้านหันมองพี่น้ำทันทีที่เธอเรียกเอาไว้

"ว่าไงคะพี่น้ำ"

"ดูแลเจ้าของวันเกิดที่ชั้นสองด้วยนะ กลุ่มที่อยู่ข้างบนทั้งหมดนั้นแหละ"

"ว้าว แสดงว่าข้างบนคือวีไอพีที่รวยๆป่ะคะพี่น้ำ?"

"เอาที่แกสบายใจเถอะเจ้ารักอย่าให้รถไฟชนกันก็พอพี่ขอแค่นั้นครั้งก่อนร้านฉันเกือบพัง"

"หึ้ยย รักไม่ให้มันเกิดซ้ำหรอกรักไม่มีปัญญามาจ่ายเงินค่าเสียหายให้พี่น้ำหรอกนะร้านพี่มีแต่ของแพงๆงี้อ่ะ"

"ฮึ จ้าๆไปทำงานได้แล้ว"

"เคค่า"

ฉันตอบรับพี่น้ำก่อนเดินเข้าไปในร้านจากทางหลังร้านพี่น้ำนี่เป็นเจ้าของคลับนี้นะและเห็นว่ามีธุรกิจอีกเยอะเลยแหละพี่น้ำอ่ะทั้งสวยแล้วก็เท่ห์โคตรไอดอลของฉันเลย ฉันมองในคลับที่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่สวมชุดดำก่อนจะยิ้มแห้ง

"เข้าใจแล้วว่าทำไมให้ใส่ชุดขาว"

เพราะจะได้แยกออกไงว่าใครพนักงานใครคือลูกค้า ฉันยิ้มกว้างต้อนรับลูกค้าที่กำลังขยับโยกคลอไปกับจังหวะเพลงเบาๆจากดีเจก่อนจะเหลือบมองบนชั้นลอยด้านบนตอนนี้มีพนักงานเหมือนฉันดูแลอยู่ก่อนแล้วสองคนแต่พี่น้ำคงจะยังไม่มั่นใจว่าพวกเธอจะดูแลดีเลยให้ฉันขึ้นไปด้วย

"พี่น้ำได้ขึ้นมาด้วยหรอคะ?"

ฉันหันมองน้องที่ทำงานก่อนจะพยักหน้าและยิ้มให้เธอที่กำลังผสมเหล้าอยู่

"พี่น้ำให้ขึ้นมาช่วยน่ะ"

ฉันตอบและหันมองบรรดากลุ่มลูกค้าวีไอพีที่น่าจะเป็นกลุ่มเจ้าของงานที่กำลังนั่งล้อมวงกันอยู่ที่โต๊ะทางที่เห็นเวทีชัดที่สุดและในกลุ่มนี้มีคนประมาณเจ็ดคนได้ฉันจึงขยับเดินไปยกมือไหว้และยิ้มกว้างให้ทำเอาพวกเขาต่างเงยหน้ามามองในทันที

"ขออนุญาติเติมไวน์นะคะ"

"พี่ไม่เคยเห็นน้องเลย"

ฉันเลิกคิ้วพลางขยับก้มไปหยิบแก้วไวน์เพื่อจะเติมให้ผู้ชายที่กำลังคุยกับฉันอยู่ซึ่งสายตาที่เขากำลังมองมาดูก็รู้ว่ากำลังสนใจฉันอยู่น่ะ

"รักไม่ค่อยได้มาบ่อยน่ะค่ะ"

"ชื่อรักหรอครับ?"

"ที่รักน่ะค่ะ ชื่อที่รัก"

ทั้งกลุ่มร้องโห่แซวทันทีระหว่างที่ฉันก็กำลังยิ้มหวานและวางแก้วไวน์ให้พี่คนที่ถาม เดาว่าน่าจะมีอายุกันอยู่แต่ไม่ได้แก่แถมแต่ละคนยังแต่งตัวดูดีราวกับหลุดออกมาจากหนัง..รวยแน่แบบนี้รวยแน่ๆ

"งั้นมาเป็นที่รักให้พี่เลยไม่ได้หรอครับ ที่รักที่ไม่ใช่เรียกชื่อน่ะ"

"ฮ่าๆ เอาเรื่องว่ะน้องเขากลัวแล้วเนี้ย"

"ฮ่าๆ พี่หยอกนะครับพี่หยอกแต่ถ้าได้จริงพี่ก็ยินดีนะครับ"

ฉันหัวเราะเบาๆกับคำหยอกล้อของเขาและเทไวน์ให้คนอื่นๆต่อก่อนจะขยับออกมายืนกับน้องที่ทำงานด้วยกันระหว่างรอพวกเขาดื่ม

"มาทีไรพี่ไม่เคยเห็นไม่ได้เลยนะรักนะ"

"โอ้ย พี่ก็อย่าแซะกันแรงนักสิคะใจรักก็มีแค่นี้"

ฉันขยิบตาให้พี่ที่ทำงานขณะที่เธอก็หัวเราะขำ

"ใจก็เล็กนะแต่ทำไมใส่คนได้เยอะจังพี่ล่ะงงรักจริงๆ"

ฉันยิ้มพลางส่ายหน้าไปมาไม่อยากจะตอบอะไรเธออีกเพราะนี่ก็รู้ตัวอยู่ว่ากำลังโดนแซะ ใครบ้างจะไม่รู้เล่นพูดกันตรงๆแบบนี้แต่แล้วยังไงล่ะมันก็ธรรมดาที่จะโดนอิจฉาเพียงเพราะฉันได้มีโอกาสเจอกับคนเด็ดๆอ่ะนะ มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ

"น้องรักครับ"

"คะ?"

ฉันขยับเดินเข้าไปหาพี่ที่เต๊าะฉันเมื่อกี้และเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของวันเกิดวันนี้ และแน่นอนว่าเขาต้องรวยมากแน่นอน

"พี่วานให้ออกไปรับเพื่อนพี่หน่อยสิครับ"

"อ่อ..ได้ค่ะ"

"น้องรักช่วยควงมันเข้ามาเลยนะพอดีว่าเพื่อนพี่คนนี้มันรู้จักคนเยอะ"

เพื่อนเขาอีกคนนึงเงยหน้ามาบอกฉันจึงพยักหน้าเพราะเริ่มจะเข้าใจที่พวกเขาจะสื่อ คือจะให้ฉันลงไปต้อนรับและรีบพาเพื่อนคนนี้เขาขึ้นมาข้างบนเพราะคงกลัวว่าเพื่อนจะไปทางอื่นแสดงว่าเพื่อนที่พวกเขาให้ฉันลงไปรับนี่คงปลาไหลตัวพ่ออ่ะ

"ได้ค่ะไม่มีปัญหา ว่าแต่พี่เขาชื่ออะไรหรอคะ?"

"ชื่อรามตอนนี้มันอยู่ข้างหน้าร้านแล้ว"

ฉันพยักหน้าไม่ได้ติดใจอะไรแม้ว่าเขาจะชื่อราม คือรามอ่ะฉันรู้ทันทีว่าซ้ำกับชื่ออาจารย์พระรามโคตรดุกว่าหมาคนนั้นแต่ใครๆก็ชื่อรามได้นิจริงไหม คนชื่อซ้ำกันเยอะแยะไป

ฉันกวาดสายตามองหาในทันทีที่เดินฝ่ากลุ่มคนที่กำลังยืนเต้นกันอยู่ที่ข้างล่างออกมาหน้าร้านได้ก่อนสายตาฉันจะหันไปเห็นร่างสูงที่แต่งชุดดำทั้งตัวหากแต่ความสูงของเขาและไหล่กว้างๆนั้นทำเอาฉันรู้ได้ทันทีว่าคนๆนี้สง่ากว่าใคร

"ขอโทษนะคะใช่พี่รามไหมคะพอดีพี่จอนนี่วานให้หนูลงมาต้อนรับ"

คนที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ชะงักก่อนเขาจะหันหลังกลับมามองพร้อมกับฉันที่กำลังยืนนิ่งอึ้งมองคนตรงหน้าที่กำลังสบตากับฉัน

คนชื่อรามมีเยอะแยะไปแต่ทำไมต้องเป็นคนเดียวกัน ทำไมคนตรงหน้าที่แต่งตัวด้วยชุดดำทั้งตัวปลดกระดุมลงถึงสามเม็ดทำเอาเห็นหน้าอกแกร่งแถมยังเซ็ตผมขึ้นแล้วโคตรจะเซ็กซี่ผิดกับทรงที่เขาเซ็ตประจำวันไปสอนจะต้องเป็นคนคนเดียวกัน!

ก็รู้นะว่านี่คืออาจารย์แต่อาจารย์ที่ทำเอาใจเต้นนี่ไม่นับเป็นอาจารย์อีกต่อไป!