พระรามพ่ายรัก

EP.4 Bodak Yellow

11.36 PM.

แน่มาก ฉันมันแน่มาตลอด!

"ที่รักครับ"

"คะ?"

ฉันละสายตาจากดวงตาคมกริบที่กำลังนั่งจ้องเขม่งมากที่ฉันพร้อมส่งยิ้มหวานให้พี่เจ้าของงานวันเกิดจนเขายิ้มเชื่อมมาให้ คงเพราะเมาด้วยอ่ะถึงยิ้มตาเยิ้มขนาดนั้น

"พี่ขอวอดก้าอีกขวดนะครับ"

"จะไหวหรอคะเนี้ยเดี๋ยวพี่ก็ไม่มีแรงเป่าเค้กหรอก"

ฉันว่าขำแต่ก็ขยับเอื้อมมือไปหยิบขวดวอดก้ามาเปิด

"พี่ไม่ได้เมานะครับ"

ไม่เมานะแต่กลิ่นเหล้านี่อย่างกับไปอาบมา ฉันแสร้งยิ้มขำพร้อมกับเทวอดก้าให้เขา

"คนไม่เมาก็พูดงี้กันเยอะแยะอ่ะ ขวดนี้พอแล้วนะคะรักเป็นห่วง"

"ให้ตาย พี่ไหวจริงๆครับไม่เชื่อรึไงว่าพี่แรงเยอะ"

"ไม่เชื่อหรอก"

ฉันยู้ปากก่อนจะทำทีหัวเราะแต่ก็เอี้ยวตัวออกจากเจ้าของวันเกิดที่ทำท่าจะซบลงมาที่ซอกคอฉัน บ้าเหอะอย่าคิดว่าจะได้น่ะ

"ถ้าไม่เชื่อลองกับพี่ดูไหม?"

"กูว่ามึงช้าหน่อยเถอะอย่าล้มก่อนเป่าเค้กเลย"

เสียงนิ่งของคนที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาตัวตรงข้ามกับฉันและเจ้าของงานว่าขึ้นซึ่งเป็นใครไปไม่ได้หรอกนอกจากอ.ราม อ่อไม่สิตอนนี้แค่พระรามอ่ะนะ ฉันทำทีเป็นหลบสายตาเขาและเม้มปากลงอย่างหนักใจเหมือนไม่อยากจะสบตาหรือเจอเขาในที่แบบนี้

เหมือนอ่ะนะเหมือน จริงๆฉันไม่ได้รู้สึกแย่ออกจะรู้สึกว้าวมากกว่าที่อาจารย์สุดโหดจะมีโหมดสุดฮอตขนาดนี้ และฉันเข้าใจแล้วทำไมพวกเพื่อนของอาจารย์ถึงให้ฉันลงไปรับ คือตั้งแต่เดินเข้าคลับมีแต่คนเดินเข้ามาทักทายอ่ะ พระรามอย่างนั้นพี่รามอย่างงี้หูยฮอตเชียวคนอะไร

"อยากให้กูช้าแต่มึงงี้กินไปทีละจิบเนี้ยนะ แบบนี้เหล้ากูมันจะหมดหรอวะ?"

"รึมันมาเพื่อหาเหยื่อ"

ฉันเลิกคิ้วและเหลือบมองอ.รามที่กำลังนั่งหน้าขรึมอยู่ก่อนจะเหลือบมองทางอื่นเมื่อเขามองมา ถ้ามาหาเหยื่อจริงที่รักคนนี้จะเป็นให้เองค่ะอาจารย์

"คือกูเพิ่งมาไง"

อาจารย์พูดกูมึงนี่กร้าวใจไปอีกแบบนะ ปกตินี่ผมงั้นผมงี้ นักศึกษาคนนั้นฟังผมบ้างไหมครับงี้ แล้วดูตอนนี้สิ มึงกูอินเดอะเบสจริงๆ

"ปกติมึงไม่ใช่แบบนี้ไง ไม่สมกับเป็นมึงจริงๆเลยน๊าา"

ฉันแกล้งหัวเราะขำทำเอาอ.รามขมวดคิ้วมองพร้อมกับเพื่อนในกลุ่มของเขาที่กำลังมองมานั้นทำเอาฉันต้องเบิกตากว้างและยกมือขึ้นปิดปากตกใจ

"เอ่อ ขอโทษค่ะรักไม่ตั้งใจจะขำจริงๆ"

เพื่อนในกลุ่มอ.รามหัวเราะเสียงดังยิ่งเจ้าของวันเกิดนี่ยิ่งหัวเราะเสียงดังกว่าใครเพื่อนพร้อมตวัดแขนขึ้นมาโอบฉันเข้าหาตัวอย่างแรงจนฉันไถลเข้าไปใกล้

"มึงกากจนน้องรักขำแล้วเนี้ยไอ้ราม อายไหมวะเด็กหัวเราะมึงแบบนี้อ่ะ"

"พูดขนาดนี้เอาเหล้ามากรอกปากกูเถอะ"

อ.รามยกยิ้มหากแต่สายตากลับจ้องมองฉันเขม่นเล่นเอาฉันต้องหลบสายตาและแสร้งยิ้มหวานให้เพื่อนเขาแทน

ปึ่ก!

"มึงท้ากูเองนะ แต่แบบช่วงนี้ไอ้รามมันไม่ค่อยมากินเหล้าว่ะกูกลัวมันไม่หมด"

ฉันเบิกตามองพี่เจ้าของวันเกิดที่วางขวดวอดก้าที่เพิ่งเทไปได้แค่แก้วเดียวลงที่กลางโต๊ะพร้อมกับเงินห้าพันที่วางไว้ให้ขวดทับ

"เพราะงั้นถ้ามึงกระดกทีเดียวหมดขวดเอาเงินกูไปเลย"

โอ้โหๆๆ ฉันเบิกตามองพี่เจ้าของงานอย่างไม่เชื่อสายตา กูยอมใจในความรวยนี้! ฉันมองอ.รามที่กำลังมองขวดวอดก้าตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบไม่มีความกลัวอะไรเลย ใช่อยู่ว่ามันไม่ใช่ขวดใหญ่แต่วอดก้าในปริมาณขนาดนั้นมันก็โหดเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ ฉันจิบไปนิดเดียวก็แทบล้มแล้วอ่ะ

"น้องช่วยยกกรอกปากเพื่อนพี่ทีครับ"

ฉันมองตามพี่ที่ทำงานด้วยกันที่กำลังจะลุกไปหยิบขวดวอดก้าแต่อ.รามดันยกมือห้ามไว้ซะก่อน เขาเอื้อมมือไปหยิบขวดเองและจ้องตากับเพื่อนนิ่ง

"หมดขวดๆๆ"

ฉันปรบมือตามเสียงเชียร์ของเพื่อนเขาขณะที่สายตาก็มองตามอ.รามที่กำลังยกขวดขึ้นกระดกเพียวและกลืนลงคอแบบอึกๆยังกะน้ำเปล่า ดวงตาฉันเบิกกว้างมองปริมาณวอดก้าที่กำลังลดลงเรื่อยๆอย่างไม่เชื่อสายตา แล้วดูจังหวะกระดกลงคอแล้วลูกกระเดือกมันขยับขึ้นลงดิ...โคตรเซ็กซี่เลย

"เชี้ย!!"

ปึ่ก!

อ.รามกระแทกขวดเปล่าของวอดก้าลงที่โต๊ะพร้อมหยิบเงินห้าพันใส่ในกระเป๋าเสื้อพร้อมยักคิ้วให้เจ้าของงานที่กำลังปรบมือค้างอยู่

"เออ! แบบนี้สิวะค่อยเป็นพระรามคนเดิมหน่อย!"

"เต็มที่ว่ะเต็มที่!!"

ฉันหยิบแก้วเชอร์รี่บรั่นดีขึ้นจิบทันทีขณะที่สายตาก็เหลือบมองอ.รามที่นั่งกระดกแก้วเหล้าตัวเองต่อหน้าต่อเฉย ไม่เมาสักนิดเลยอ่ะ สักนิดก็ไม่เลยหรอ?

"ว่าแต่น้องรักเรียนที่ไหนหรอครับตอนนี้?"

เสียงของพี่เจ้าของงานถามพลางขยับมากระซิบข้างหูทำเอาฉันต้องรีบละสายตาจากอ.รามและเหลือบมองเขาทันที

"เรียนปีหนึ่งแถวๆนอกเมืองนู้นแหละค่ะ พูดไปพี่ก็ไม่รู้จักหรอกมอหนูมันเล็ก"

"หรอคะ แล้วเงินพอใช้รึป่าวเนี้ย"

ฉันยกยิ้มและเม้มปากนิดๆช้อนตามองพี่เจ้าของงานหน่อยๆ

"ก็พอแหละค่ะ ขาดๆไปบ้างแต่ก็พอใช้อยู่"

"แสดงว่าไม่พอใช้ล่ะสิ" ฉันยิ้มเจื่อนก่อนมองตามมือใหญ่ที่ควักเงินตัวเองออกมายัดใส่มือฉัน "อันนี้ทิปเราคนเดียวนะไม่ต้องไปแบ่งใคร"

"ดะเดี๋ยวนะคะพี่ เยอะไปไหมคะเนี้ย?"

ตั้งห้าพันแน่ะ! ฉันสบตากับพี่เจ้าของงานอีกครั้งขณะที่เขาก็หัวเราะร่าพร้อมกับคลอนหัวไปมา

"อย่าไปซีเรียส"

"ขอบคุณนะคะ"

ฉันเอ่ยเสียงเบาพร้อมมองเงินในมือตัวเองด้วยรอยยิ้มลิงโลดเพราะคิดว่าจะไม่มีใครเห็นหากแต่พอเงยหน้าขึ้นจากเงินอ.รามดันจ้องอยู่ เขายกแก้วขึ้นกระดกดื่มและก่อนหันไปคุยกับพนักงานที่ค่อยเติมเหล้าให้ ก็พี่คนที่แซะฉันแหละดูแล้วเธอคงเล็งอ.รามอยู่ ดูดิแทบจะเอานมแนบหน้าอ.รามอยู่ล่ะ

"มาค่ะพี่เดี๋ยวรักเติมให้อีก"

"ขอบคุณนะครับคนดี"

ฟึ้บ..

ฉันยิ้มเขินเมื่อพี่เจ้าของงานขยับโน้มใบหน้าลงมาหอมแก้มฉันเบาๆซึ่งฉันก็ไม่ผลักออกด้วย เงินก็ได้แล้วไงให้เขาได้แตะนิดๆหน่อยจะเป็นไรไป ฉันยิ้มหวานและผสมเหล้าต่อก่อนเราจะดื่มกันไปเรื่อยจนใกล้จะเที่ยงคืนซึ่งเป็นเจ้าของงานจะต้องลงไปข้างล่างส่วนฉันก็ได้หลบมาพักสักที

"เป็นไงบ้าง"

พี่น้ำที่ลงมาจากห้องส่วนตัวถามเสียงเบาพร้อมคาบบุหรี่มองฉันที่กำลังนอนเล่นอยู่บนโซฟาฉันจึงละสายตาจากไอจีหลังจากเพิ่งลงรูปไปก่อนจะยิ้มพี่น้ำ

"สุดยอดเลยพี่น้ำ โคตรรวยรวยจริง"

"คุณจอนเขารวยจริง"

ก็คิดอยู่ว่าเจ้าของวันเกิดชื่อไร อ่อชื่อจอนนี่เองต้องจำซะแล้วกระเป๋าหนักขนาดนี้ อีกอย่างฉันแลกคอนแทคไลน์กับเขาไว้แล้วด้วย

"แล้วนี่เมาไหมเรา จะดื่มก็อย่าดื่มมากนะพรุ่งนี้มีเรียนด้วยน่ะ"

"ไม่เมาหรอกค่ะพี่แค่เมื่อยๆเดี๋ยวเขาเป่าเค้กเสร็จจะขึ้นไปดูแลพี่จอนต่อ"

"แหม เกาะไม่ปล่อยเชียวนะเรา"

"แน่นอนสิคะนานๆทีปลาตัวใหญ่จะมา"

กับพี่น้ำเอาตรงๆคือเราค่อนข้างเหมือนกันตรงที่ชอบเงิน พี่น้ำเป็นคนสอนให้ฉันเป็นแบบนี้ทีละนิดด้วยนะ เธอบอกว่าไม่จำเป็นต้องจริงจังกับใครเป็นพิเศษหรอกซึ่งมันก็จริง..ไม่จำเป็นต้องจริงจังหรอกกับความสัมพันธ์น่ะ

"พี่รักคะเขาเป่าเค้กเสร็จแล้วค่ะ"

ฉันขยับลุกขึ้นจากโซฟาหลังจากงีบไปนิดนึงแล้วน้องเข้ามาเรียกในห้องพักฉันจึงเดินไปเติมลิปอีกนิดแล้วเดินเข้าในคลับมองพี่จอนที่ยังคงอยู่บนเวทีและกำลังสนุกกับเพลงอยู่ ฉันจึงเดินเลี่ยงมาทางห้องน้ำและเตรียมจะขึ้นชั้นวีไอพี

พรึ่บ!

"อ๊ะ!?"

ดวงตาฉันเบิกกว้างพร้อมกับแขนตัวเองที่ยกขึ้นจับคนที่เกือบจะเซตกจากบันไดไว้โดยอัตโนมัติ ฉันจับเอวเขาไว้แน่นและเงยหน้ามองก่อนดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร อ.รามมองลงมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งเรียบพร้อมกับกลิ่นเหล้าที่คละคุ้งซึ่งฉันไม่แปลกใจเท่าไหร่นักว่าเขาจะเมาเพราะหลังจากหมดขวดที่เขากินคนเดียวเขาก็ดื่มต่อกับเพื่อนอีกหลายขวด

"อา..คุณไหวไหมคะ?"

ไม่เรียกอาจารย์น่าจะดีสำหรับเราสองคนที่สุดอ่ะ

"ห้องน้ำ พาไปห้องน้ำที"

ฉันพยักหน้าและจับแขนเขามาพาดที่ไหล่ตัวเองก่อนพยุงร่างสูง ที่สูงกว่ามากเข้าไปทางห้องน้ำชายและดีหน่อยที่มันไม่มีคน

"คุณจะอ้วกหรอคะ?"

"ไม่ จะนั่งพัก"

เข้าใจเลย อ.รามในตอนนี้เมาไม่ไหวแล้วแน่เพียงแต่ไม่แสดงอาการ ฉันพาเขาเข้ามาในห้องน้ำและปิดฝาชักโครกลงให้อ.รามได้นั่งพักก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำและหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองชุบน้ำเดินเข้าในห้องน้ำเล็กอีกครั้ง

"ไหวไหมคะเนี้ย หนูลูบหลังให้ได้นะ"

ฉันอาสาพร้อมซับผ้าไปตามกรอบหน้าเขาเบาๆ

"ไม่ ให้ผมนั่งแบบนี้แหละ"

อ.รามว่าเสียงเบาพร้อมคอที่เริ่มโอนเอียงไปมาจนฉันต้องจับไว้ แล้วคือจะล้มทั้งนั่งแบบนี้ไม่ได้นะพ่อ

ฟึ้บ!

"อ๊ะ! อะ..คุณ!"

อะไรวะเนี้ย! ฉันจับไหล่อ.รามไว้แน่นหลังจากที่อ.รามกระชากฉันอย่างแรงจนฉันเซล้มใส่ตักเขา คล่อมที่ตักเลยล่ะ

"จะได้เช็ดสะดวก"

ฉันเบิกตาก่อนจะหลุดขำมองอาจารย์สุดโหดตรงหน้าที่กำลังซบใบหน้าลงที่แขนฉัน ฉันยิ้มและจัดการเช็ดตามต้นคอให้อาจารย์จนไล้ลงมาถึงหน้าอก..หยุดมองไม่ได้เลยอ่ะ ฉันนี่นิสัยเสียขนาดไหนที่ฉวยโอกาสกับคนเมาโดยการใช้นิ้วเกี่ยวเสื้อเขาให้ขยับออกกว้างเพื่อจะได้ดูลึกลงไปกว่านั้น ก็อยากรู้นี่ว่ามีซิกแพคไหม

หมับ!

"อ๊ะ!?"

"ทำขนาดนี้ไม่ถอดเสื้อออกเลยล่ะครับ?"