BERDEL 2

“Boran Ağa sen kendini ne zannediyorsun? Sen bana engel olabileceğini mi sanıyorsun ha?” Diye nefes nefese kalmış bir hâlde yükseldim, sinirden ellerim titriyor, nefesimi düzene sokamıyordum. Boğazına yapışasım geliyordu, böyle dik dik konuştukça beni çıldırtıyordu. Bilerek yapıyordu, damarıma basıyordu “Seni görmek istemiyorum, nefret ediyorum anlıyor musun?” Diye bağırdım ve kolumu parmaklarının arasından çekmeye çalıştım, çalıştım çünkü öyle bir kıstırmıştı ki ne hareket edebiliyordum ne de kolumu ondan kurtarabiliyordum. Kısılmış kalmıştım. Geriye bir adım daha attım o da aynı şekil üzerime geldi bir adım, dolan gözlerimle “Ne istiyorsun benden, yeter, bıktım…. Boşa sende kurtul, bende kurtulayım” “Boşayayım ha?” Dedi dalga geçercesine, “boşayayımda sen de geber bende gebereyim” “Bıktım….” Diye iç çektim, “sendende, ailemden de, herşeyden de bıktım” “Bıktın diye o şerefsizle mi konuştun, cevabın bu mu Gülnihal Turan” diye dişleri arasından tısladı. Gözlerimi sinirle kapatıp açtım, “Ben Gülnihal Şahmeran’ım” “Gülnihal Turan’sın, sen Boran Turan’ın karısı, Turan aşiretinin gelinisin, buna göre davranacaksın, ister kabul et ister etme Gülnihal sen benim karımsın” “O herifle de bir daha değil konuşmayı gözünün değdiğini hissedeyim, bak göreyim demiyorum Gülnihal, hele bir hissedeyim. Bak o zaman engel olmak neymiş sana gösteririm” diye beni sertçe yatağın üzerine itti ve kendi de kollarını yanıma koyarak üzerime eğildi.