GÜLNİHAL ŞAHMERAN TURAN
”Ne şartı?” Diyerek tek kaşımı yukarıya kaldırdım. Şimdi bu şart nereden çıkmıştı, ben ne güzel arabamı alacaktım.
“Düşüneceğim” diyerek sertçe sesini temizleyerek bir adım geriye atarak aramızda ki mesafeyi açtı, “Sende hazırlan, çok geç gelme konağa.” Diyerek odadan çıktı.
Arkasından bakakalmıştım, öylece bırakıp gitmişti. İçim içimi yiyordu, ne şartıydı bu.
Hem bana mehir olarak araba ve konak demişti, tabii şartı da bana bir evlat verirsen demişti. Bunu mu sunacaktı önüme, çok saçma. Biliyordu ki hamile değildim.
Başımın sızısıyla birkaç dakikalık yatağın üzerine oturdum ve gözlerimi yumdum, inat etmiştim ama küçükte olsa başım dönüyordu. Sevgili kayınvalidem sağolsun herkesin başına iş açmayı huy haline getirmişti. Ne demek Şahmeran’ları karşısına alm
