GÜLNİHAL ŞAHMERAN TURAN
Arkadan gelen erkek sesiyle olduğum yerde kaldım. “Hiç kimse boşanamaz buraya gelinlikle girdin kefeninle çıkarsın anca” diyen Adem Bey içeriye girip kapıyı kırarcasına kapattı. Boran bana doğru sırtını dönüp yüzünü babasına çevirdi.
“Ne oluyor” dedi Boran da babası gibi sinirle konuşarak, “Ne dediğimi ikinizde duydunuz, bu eve gelinlikle giren kadın kefeniyle çıkar. Yoksa başka türlüsü yok, sonu ölüm olur. Boşanma falan bir daha sözü dahi geçmeyecek” diyerek gözleri beni buldu. Adem bey’in bakışları öyle bir bakıştı ki tüylerim diken diken olmuştu.
“Ben Şahmeran’ım normal biri değilim. Aşiret var arkamda” dedim abime güveniyordum, asla beni yalnız bırakmazdı. “Öyle mi bûke hanım. (Gelin Hanım)” dedi.
“Evet, ağabeyim, babam, dedem herkes ardımda. Ben burada
