กลับถึงบ้านวันนี้นางแวะร้านยาซื้อเครื่องตุ๋นยาจีนที่ร้านขายยาเพื่อจะกลับไปตุ๋นกระดูกหมูบำรุงท่านแม่ เมื่อเช้านางได้ยินเสียงท่านแม่แหบลงเล็กน้อยกลัวจะไม่สบาย หากชดอะไรอุ่น ๆ ก็คงดีไม่น้อย
กว่าจะกลับถึงสามเด็กหญิงตัวน้อยท่าทางเก่งกาจก็ผ่านพ่อค้าแม่ค้ามากมาย หลายคนเห็นพวกนางยิ้มให้บ้างทักทายบ้าง คล้ายกับเป็นคนกันเอง บรรยากาศเช่นนี้ดีนัก
“อาเหยาเอาไข่นี่ไปกินสิป้าให้” ท่านป้าขายไข่เอาไข่ไก่มาให้นางถึงสิบฟอง ความรู้สึกเกรงอกเกรงใจก็ผุดขึ้นทันที
“ท่านป้าท่านเก็บไว้ขายดีหรือไม่ มันมากเกินไปข้ารับไม่ไหวหรอก” กว่าจะได้เงินสักเหวินไม่ใช่เรื่องง่ายในสมัยนี้ก็จริง แต่สิ่งที่นางพบเห็นอยู่ทั่วไปคือน้ำใจของเหล่าพ่อค้าแม่ค้า
“อย่าเกรงใจไปเลย เจ้าน่ะเลี้ยงบ้านตระกูลเซี่ยอีกบ้าน พวกเราเห็นก็อดชื่นชมไม่ได้ เสี่ยวเป่าก็เป็นเด็กดี อย่างไรเจ้าก็ทำอาหารไปให้เขาเช่นนั้นเอาไปเถอะ”
สุดท้ายนางถูกคะยั้นคะยอจ
