ผมไม่รู้เลยว่าผมหลับไปนานแค่ไหน ตอนนี้ผมรู้สึกหนักหัวเหมือนเมื่อเช้ามากแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นสู้กับแสงไฟนีออนภายในห้องเพื่อมองสำรวจภายในห้องก็ไม่พบคนที่ผมอยากเจอที่สุด ผมตื่นขึ้นมายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมถึงต้องมานอนอยู่ในโรงพยาบาลแบบนี้ เท่าที่พอจะนึกได้ผมตกบันไดที่รีบขึ้นไปหาพี่เมฆบนห้องจากนั้นก็สะดุดกับขั้นบันไดแล้วทุกอย่างก็มืดลง
ผมเห็นมี๊นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตรงโซฟาซึ่งไม่ห่างจากเตียงที่ผมนอนมากนัก ไม่ทันไรผมก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกด้านซ้ายอย่างบอกไม่ถูก มันรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งตัวเหมือนมีใครเอาของแข็งมาทุบตีตามลำตัวผมจนทั่ว
ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงจึงพยายามส่งสัญญาณโดยการจับเหล็กที่กั้นเตียงที่อยู่ใกล้มือเขย่าเท่าที่แรงผมจะมี ทำให้มี๊ได้ยินเสียงแล้วรีบลุกเดินเข้ามาที่เตียง ผมจึงได้เห็นเพื่อนสนิทอีก 2 คน ที่นอนอยู่อีกฝั่งของโซฟาไอ้เก่งและไอ้แว่นนั่นเอง
"เป็นยังไงบ้าง
