หลายปีผ่านไป
“ไอ้ก๊อปหนอไอ้ก๊อปโตขนาดนี้ยังทำอะไรไม่สำเร็จอีกงานง่ายๆ ทำไมมรึงไม่เข้าใจวะ ทีบทเรียนยากๆ ที่คนอื่นทั้งคณะไม่เข้าใจแต่มรึงกลับเข้าใจมากกว่าคนอื่นเขา”
ผมนั่งบ่นตัวเองที่กำลังนั่งอ่านแฟ้มเอกสารที่เลขาเอาเข้ามาให้ตั้งแต่เก้าโมงเช้า นี่ก็เกือบจะเที่ยงแล้วผมยังไม่เข้าใจที่จะทำมันออกมาให้ดีได้ ผมนั่งเอามือกุมขมับอย่างกับคนแบกโลกไว้ทั้งใบ
กรูจะทำยังดีวะตายแล้วต้องเอาเข้าประชุมตอนบ่ายนี้ด้วย สักพักเสียงเคาะประตูห้องทำงานผมได้ดังขึ้น ผมต้องตกใจกับเสียงนั่น เอาแล้วสิเข้ามาดูงานหรือเปล่าวะเนี่ย
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
"ใครครับ"
"พี่เองครับ"
"พี่เมฆ!! เข้ามาเลยครับ"
ผมเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจ รอดตายแล้วเราให้พี่เมฆช่วยดีกว่า
"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะไม่สบายใจอะไรบอกพี่ได้นะครับ"
พี่เขาคงเห็นสีหน้าผมไม่ค่อยสู้ดี ก็ผมเล่นนั่งขมวดคิ้วอยู่ท่านั้นใครจะมองไม่ออก
