ลิลลี่เริ่มพูด แต่เธอไม่ได้พูดอะไรที่เฉพาะเจาะจง ไม่เพียงเพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของบทบาทของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะเธอกลัวปฏิกิริยาของเขาต่อความคิดเช่นนั้นด้วย
“ลิลลี่ หนูกำลังพยายามจะพูดอะไร...”
“รู้อะไรไหม ช่างเถอะ หนูคิดว่าคุณอาจจะโกรธหนู” เธอกล่าว
“ไม่แน่นอน ลิลลี่ หนูไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ฉันจะไม่ดุหนู” ดิโอโก้ปลอบเธอ
“หนูอยากได้ของเล่นเล็กๆ น้อยๆ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แทบไม่ได้ยิน
“อย่าบอกนะว่าอยากได้ตุ๊กตาหมีเพิ่มอีกตัว หนูมีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่อยู่ในห้องอยู่แล้ว แต่เอาล่ะ ฉันจะให้มัน” ดิโอโก้เสนอ
“ไม่ใช่อย่างนั้น สิ่งที่หนูต้องการคือของเล่นสำหรับผู้ใหญ่” เธอกล่าว
“ฉันไม่เข้าใจ ลิลลี่”
“ก็แค่… หนูอยากได้ไวเบรเตอร์”
ดิโอโก้เบิกตากว้างฟังคำพูดของลิลลี่ และเธอก็เบือนหน้าหนีจากเขา
“ลิลลี่...” เสียงของดิโอโก้บ่งบอกถึงความลังเล
“แม่จะเข้าใจหนู...”
“ฉันไม่ได้บอกว่าฉันไม่เข้าใจ แต
