ตอนที่ 7
1731 Words
“สวัสดีทุกคนครับ” เดเมียนเอ่ยทักทายขึ้น เสียงทุ้มนุ่มและ ดวงหน้า คมคายที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูดีไปทุกอิริยาบถสะกดสายตาทุกคู่ภายในห้องแถลงข่าวให้มาสนใจเขาแต่เพียงผู้เดียวได้
“ที่ผมเชิญทุกคนมาในวันนี้ เป็นอย่างที่ทราบกันว่าเมื่อวานนี้ได้มีข่าวที่ออกจะเป็นเรื่องส่วนตัวของผมที่ถูกตีแผ่ขึ้น ซึ่งแน่นอนว่ามันกระทบถึงชื่อเสียงและอาจส่งผลเสียถึงธุรกิจของเพียร์สันกรุ๊ป”
เดเมียนหยุดพูดไปชั่ววินาที ก่อนชายหนุ่มจะหันข้างให้ทุกคนแล้วผายมือไปข้างหน้า ทุกสายตามองตามฝ่ามือของชายหนุ่มแล้วก็ได้พบกับหญิงสาว เอเชียตัวเล็กบางที่กำลังเดินตรงมาหาชายหนุ่มด้วยทีท่าประหม่า ใบหน้าเรียวเล็กดูสวยราวกับนางฟ้าที่แม้จะถูกตบแต่งด้วยช่างแต่งหน้าฝีมือดีที่เดเมียนจ้างมาให้เนรมิตลอกคราบพนักงานทำความสะอาดจนๆ ออกไปกลับซีดเผือด ฝ่ามือของหญิงสาวเย็นเฉียบและสั่นน้อยๆ ในยามที่จำต้องส่งมือของตนเองเข้าสู่อุ้งมืออุ่นจัดของเขาที่ยื่นมาพร้อมกับสายตาสีเทาคมดุที่บังคับให้หล่อนกระทำเช่นนั้น แล้ว เดเมียนก็ออกแรงดึงรั้งร่างของหญิงสาวจนหล่อนมายืนเบียดกับเขาตรงกลางเวทีเตี้ยๆ แห่งนี้
เดเมียนฉีกยิ้มกว้างและประกาศใส่ไมค์เสียงดังว่า “ผมเลยถือโอกาสนี้จะแจ้งข่าวให้แก่ทุกคนรับทราบโดยทั่วกันเลยว่า ผู้หญิงที่อยู่ในข่าวพร้อมกับผม..มิสตะวันวาด เธอเป็นคู่หมั้นของผมเอง แล้วอีกสองสัปดาห์เราก็จะแต่งงานกัน!”
สิ้นคำพูดของเดเมียน เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อจู่ๆ หนุ่มคนดังแห่งวงสังคมที่มีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วประกาศแต่งงาน...หากเจ้าสาวของเขากลับไม่ใช่คุณหนูทายาทตระกูลดังอย่าง ‘แคสแซนดร้า เวอร์รีน’ กลับกลายเป็นผู้หญิงเอเชียใบหน้าหวานคนนี้!
เมื่อปีที่แล้ว ‘มาร์คัส ฟาวเลอร์’[1] ประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบพร้อมกับหญิงสาวจากที่ใดก็ไม่รู้ที่สามารถสยบคาสโนว่าแห่งปีลงได้ก็เป็นข่าวดังพอแล้วว่าหล่อนคือซินเดอเรลล่ายุคใหม่ แล้วคราวนี้ประวัติศาสตร์กำลังจะซ้ำรอยกับหนุ่มโสดในฝันของสาวๆ ค่อนเมืองอีกแล้วหรือนี่! เมื่อเดเมียน เพียร์สันประกาศแต่งงานกับผู้หญิงที่ไหน ก็ไม่รู้!
ทุกคนคิดเช่นนี้พร้อมเพรียงกัน ในขณะที่คนแถลงข่าวช็อกหัวใจสาวๆ ไม่สนใจ ซ้ำเดเมียนยังยกมือเล็กที่เขาเกาะกุมไว้ไม่ยอมคลายนับตั้งแต่หล่อนส่งมือมาให้ แล้วแนบริมฝีปากของตนเองกับหลังมือของหล่อนด้วยกริยาแสนรักจน หญิงสาวถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งกาย
และคงจะมีเพียงหล่อนเท่านั้นที่ได้รับรู้ว่า...ไอ้ท่าทีแสนรักของเขานักหนานั้นมันคือภาพลวงตาทั้งเพ! ในเมื่อสายตาของเดเมียน มันเต็มไปด้วยความเย็นชา ขณะเดียวกันบางคราหญิงสาวเห็นนัยน์ตาสีเทาคมดุคู่นั้นราวกับมีเปลวเพลิงอยู่ ในนั้น
ตะวันวาดได้แต่กัดริมฝีปากตนเองแน่น ดวงตาของหล่อนจับจ้องตอบเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนเดเมียนต้องรีบดึงร่างของหล่อนเข้ามากอด กดศีรษะหล่อนลงกับซอกไหล่ของเขา ไม่ให้ใครสังเกตเห็นท่าทีหวาดกลัวของหล่อนได้ ทำเอาคนอื่นๆ คิดไปว่าหญิงสาวคงซึ้งใจเสียจนต้องร้องไห้ซบกับบ่าของว่าที่เจ้าบ่าว ซึ่งหล่อนจะกลายเป็นซินเดอเรลล่าคนล่าสุดนับจากนี้เป็นต้นไป และกริยาอาทรอย่างเสแสร้งของเดเมียนที่มีต่อว่าที่เจ้าสาวก็สร้างเสียงครางด้วย ความอิจฉาหญิงสาวดังขึ้นไปทั่วงานโดยบรรดานักข่าวหญิงในงานแถลงข่าวนั้น!
“มิสเตอร์ผิดข้อตกลงระหว่างเรา!”
ทันทีที่ทั้งคู่ออกมาจากงานแถลงข่าวเดเมียนก็ลากข้อมือหญิงสาวเดินตรงไปยังห้องพักชั้นบนสุดของเขาทันที แม้ตะวันวาดจะพยายามสลัดข้อมืออย่างไรก็ไม่หลุด จนเดเมียนมาถึงที่หมายและปิดประตูแล้วนั่นแหละเขาถึงยอมปล่อยมือจากข้อมือของหล่อน พร้อมกับที่หญิงสาวต่อว่าเขาทันทีเช่นกัน
“ฉันทำผิดตรงไหน?”
เดเมียนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงท้าทาย ตะวันวาดได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น
“ก็ไหนมิสเตอร์บอกดิฉันว่าถ้าดิฉันยอมตอบทุกคำถาม คุณจะปล่อยดิฉันไปแล้วไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก”
หญิงสาวเอ่ยทวงถึงคำพูดที่เขาบอกหล่อนเมื่อคืนนี้ที่โรงพยาบาล เดเมียนบอกว่าถ้าหล่อนยอมตอบคำถามของเขา ทุกคำถามและพรุ่งนี้ให้ทำตามในสิ่งที่เขาสั่งทุกอย่าง เขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับหล่อนอีกต่อไป แต่นี่มันอะไรกัน?! เดเมียนไปประกาศได้อย่างไรว่าจะแต่งงานกับหล่อน นั่นมิใช่หมายถึงหล่อนจะต้องเจอหน้าเขาไปตลอดหรอกหรือ!
แล้วที่สำคัญ...เดเมียนคิดอะไรกันถึงได้บอกนักข่าวไปว่าเขาจะแต่งงานกับหล่อน!
“ฉันรับปากเธอหรือยัง” เดเมียนถามพลางคลี่ยิ้มน้อยๆ คราวนี้รอยยิ้มของเขาต่างไปจากเดิม มันไม่ได้เต็มไปด้วยรอยเยาะหยันหรือน่ากลัวอย่างที่ หญิงสาวเห็นเขาชอบยิ้มแบบนั้นเสมอ คราวนี้รอยยิ้มของเดเมียนมันดูราวกับออกมาจากใจ แต่เมื่อสบสายตาสีเทาคมดุคู่นั้น ตะวันวาดก็กระจ่างชัดแก่ใจ...หล่อนโดนเขาหลอก!
รอยยิ้มเมื่อกี้มันเป็นรอยยิ้มล่อลวงของมารร้ายชัดๆ!
“แล้วที่สำคัญ...ฉันบอกกับเธอหรือว่าฉันเชื่อเธอ”
ชายหนุ่มว่าเสียงนุ่ม เขาเดินตรงไปหาหญิงสาวที่ได้แต่ยืนนิ่งเพราะกำลังอึ้งในสิ่งที่ได้รับฟัง นิ้วเรียวของเดเมียนเชยคางของหญิงสาวขึ้นจนใบหน้าหล่อนแหงนเงยไปตามแรงดันของเขาด้วยไม่อาจขัดขืนได้
“จุ๊ๆ ช่างหน้าสงสารจริงๆ...” เดเมียนเอ่ยพลางส่ายหน้าช้าๆ พลางมองหล่อนด้วยสายตาสงสารที่หญิงสาวดูก็รู้ว่าเขาแกล้งทำ “ฉันไม่คิดเลยว่าคนของ ไอ้ชาร์ลจะโง่เชื่อฉันด้วย เจ้านายของเธอไม่ยอมบอกหรือไงว่าฉันเป็นคนยังไง...เสียใจด้วยนะสาวน้อย ประสบการณ์ที่ผ่านมาของฉันมันบอกอยู่ตลอดเวลาว่าเธอโกหก!”
“ดิฉันไม่ได้โกหก!” ตะวันวาดปัดมืออีกฝ่ายออกจากคางของตนเองเต็มแรง หญิงสาวมองเขาด้วยความตัดพ้อ ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาเจียนหยด “ดิฉันไม่รู้จักคนชื่อชาร์ล! แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าตัวเองไปอยู่บนเตียงของมิสเตอร์ได้ยังไง! ถ้าไม่เชื่อก็ตามใจ!”
หญิงสาวตะโกนใส่หน้าเขา แต่เดเมียนไม่รับฟังแม้แต่น้อย ชายหนุ่มกลับก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตนเองอย่างใจเย็นไม่สนใจท่าทีเดือดดาลของหล่อนเลยสักนิดแล้วเปลี่ยนเรื่องพูดไปว่า
“ฉันมีนัดกับพ่อเย็นนี้ เธอก็อยู่ที่นี่แล้วกัน อ้อ...ฉันสั่งให้คนขนไอ้เศษผ้าของเธอกับข้าวของในห้องรูหนูนั่นมาที่นี่แล้วนะ ต่อไปนี้เธอต้องอยู่ในสายตาของฉันตลอดเวลา แล้วอย่าคิดหนีอย่างคราวที่แล้วล่ะ” เขาว่าพลางเดินตรงไปยังประตู ชายหนุ่มเปิดมันออกและก้าวออกไปข้างนอก หากยังไม่ทันปิดเขาก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวอีกครั้งพร้อมกับย้ำคำสั่งสุดท้ายอีกครั้ง
“จำเอาไว้ล่ะว่าอย่าหนี...ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนเมื่อวานนะ เข้าใจไหม”
พอจบคำพูดเดเมียนก็เดินจากไปทันที ทิ้งความสับสนงุนงงตลอดจนความรู้สึกเลวร้ายให้กับตะวันวาดที่ได้แต่มองตามด้วยความอัดอั้นตันใจ
“ทำไมถึงมีข่าวว่าแกจะแต่งงานได้หือ? ไอ้ลูกชาย”
อารอนเอ่ยถามลูกชายคนเดียวของเขา หลังจากที่อีกฝ่ายยอมมาพบเขาเสียทีหลังจากเรียกพบไปเมื่อวานนี้แต่เดเมียนก็ไม่ยอมมา จนเมื่อสองชั่วโมงก่อนหน้านี้มีข่าวว่าลูกชายของเขาประกาศแต่งงาน ซึ่งคราวนี้อารอนไม่ให้คนโทรไปตามอย่างคราวที่แล้ว ชายสูงวัยโทรหาลูกชายเพียงคนเดียวของตนเองโดยทันที นั่นทำให้เดเมียนไม่อาจบิดพลิ้วได้อีกต่อไป
“พ่อไม่โกรธ?”
เดเมียนพูดขึ้นน้ำเสียงเกือบกึ่งเป็นคำถาม ทำให้ผู้เป็นพ่อหัวเราะพลางตบไหล่ลูกชายของตนเองหนักๆสองสามทีพร้อมกับตอบว่า
“พ่อแก่จนขนาดนี้แล้ว ตั้งแต่ปรับความเข้าใจกับอรนลินได้พ่อก็ปลงอะไรได้หลายๆ อย่าง ชีวิตเป็นของแกเองเดเมียน พ่อจะไปบังคับหรือขีดเส้นทางให้แกเดินไม่ได้ ตัวของแก...แกเลือกเอง ตัดสินใจเอง”
คำพูดที่เหมือนจะเป็นคำสั่งสอนกลายๆ ให้รู้จักคิดทำให้เดเมียนคลี่ยิ้มอ่อนๆ ส่งให้กับบิดา รู้สึกว่านับตั้งแต่พ่อของเขาปรับความเข้าใจกับน้องสาวต่างมารดาได้ อารอนจะปล่อยวางอะไรได้หลายอย่างอย่างที่บอกกับเขาเมื่อครู่นี้ ซึ่ง...ที่สุดของคนเรามันก็แค่นี้...ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการเข้าใจกันและกันของคนในครอบครัวอีกแล้ว
“ที่ผมทำแบบนี้เพราะมีเรื่องนิดหน่อยครับ จัดการเสร็จตอนไหนผมจะมาเล่าให้พ่อฟังแล้วกัน”
เดเมียนเอ่ยขึ้นในที่สุด อารอนส่งยิ้มให้บุตรชายแล้วตอบไปว่า
“ทำในสิ่งที่แกเห็นสมควรเดเมียน...พ่อจะไม่สืบหาอะไรทั้งนั้นเพราะพ่อจะรอฟังเรื่องทั้งหมดจากปากของแกเอง”
ความไว้วางใจที่พ่อมีให้แก่เขาจนหมดหัวใจนั้นทำให้เดเมียนคลี่ยิ้มกว้างที่น้อยคนนักจะได้รับ ส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาคลายความกระด้างลงทั้ง สีหน้าและแววตา
[1] มาร์คัส ฟาวเลอร์ พระเอกจากเรื่อง ‘นางบำเรอพญามาร’
- Writer
