เทพบุตรมาร

ตอนที่2

เป็นเวลานานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่เดเมียนยืนอยู่ใต้สายน้ำเย็น แต่ท้ายที่สุดเมื่อคิดว่าตนเองน่าจะ...ดีขึ้น เดเมียนจึงยอมก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำด้วยเรือนกายเปลือยเปล่า ปราศจากอาภรณ์ใดๆปกปิดเรือนกายแกร่งสมชาย

หยดน้ำจากร่างเปลือยตกลงบนพรมเนื้อนุ่มเป็นทาง แต่เดเมียนไม่สนใจ ชายหนุ่มเดินตรงมาที่เตียงนอนขนาดใหญ่ในระหว่างที่มือก็ใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดตัวเองไปด้วย แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเท้าอยู่เพียงแค่ขอบเตียงเท่านั้น เมื่อบัดนี้เขาสังเกตเห็นแล้วว่า ณ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป

ภาพที่เขาเห็นคือหญิงสาวร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้ม ทรวงอกภายใต้ผ้าห่มสีน้ำเงินเข้มกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหลับสนิท ใบหน้าของหล่อนเรียวเล็กจนเขาคิดว่าหากตนเองนำฝ่ามือไปเทียบกับหน้าหล่อนแล้ว มือเขาอาจใหญ่กว่าเสียด้วยซ้ำไป ริมฝีปากสีกุหลาบดูเย้ายวนน่าสัมผัส คิ้วโค้งเรียวสวย และจมูกโด่งรั้น ดูรับกันเหมาะเจาะกับเจ้าของดวงหน้านี้ไปหมด

นางฟ้าจากที่ใดหนอ...จู่ๆมาอยู่ในห้องของเขาได้

เดเมียนได้แต่คิดอย่างแปลกใจ และความยับยั้งชั่งใจของเขาก็เหือดหายไปทันทีที่ได้เห็นหน้าของหล่อน ความปรารถนาอันแสนปวดร้าวกำลังเล่นงานเขาอีกระลอก ทั้งที่คิดว่าตนเองกำลัง ‘ดีขึ้น’ แล้วแท้ๆ แต่แค่เพียงเห็นหน้าของหล่อน เขาก็ร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครา

แล้วคราวนี้เดเมียนก็คิดว่าตนเองไม่จำเป็นต้องอดทนอีกต่อไป!

เวลานี้สติปัญญาที่เคยเฉียบคมปลาสนาการไปสิ้น เดเมียนไม่มีสมองจะคิดถึงสิ่งใดนอกเสียจากเจ้าของใบหน้าอ่อนหวานราวกับนางฟ้าเท่านั้น เขาโยนผ้าขนหนูสีขาวไปอีกทางหนึ่ง ตวัดผ้าห่มสีน้ำเงินเข้มขึ้น

แล้วสิ่งที่ได้เห็นทำให้เดเมียนถึงกับตกตะลึง

ผู้หญิงตรงหน้าไม่เพียงมีใบหน้างดงามราวนางฟ้าแล้ว หล่อนยังเป็นเจ้าของเรือนร่างสวยสมบูรณ์อย่างไร้ที่ติ...ที่สำคัญ เจ้าของร่างทรวงทรงราวนางสวรรค์ยังเปลือยเปล่าอีกด้วย

คราวนี้เดเมียนเริ่มเอะใจ ว่าทุกสิ่งนั้นถูกจัดฉากขึ้นมา เขาโดนวางยา...ขณะที่ผู้หญิงคนนี้อยู่ในห้องของเขาพอดี

แต่...จะเป็นไรถ้าเขาจะเล่นเกมกับมันสักครั้ง

คิดได้อย่างนั้นเดเมียนก็เคลื่อนกายไปหาหล่อน เดเมียนพิศดวงหน้าหล่อนนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะก้มหน้าลงไปชิดใกล้ดวงหน้าหล่อนช้าๆ ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจของหล่อนที่ต้องรดใบหน้าเขา แต่ถึงขนาดนั้น...น่าแปลกที่หล่อนไม่แม้แต่จะลืมตาตื่น หล่อนทำราวกับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดเดียว

หากเดเมียนไม่สนใจ...ในเมื่อเขาคิดไว้แล้ว เขาจะเล่นไปตามเกมของไอ้คอร์นเนอร์มัน ฉะนั้นเมื่อผู้หญิงคนนี้ถูกส่งมา ไม่ว่าสภาพไหน จะเต็มใจหรือไม่...หล่อนมีหน้าที่ปลดเปลื้องความทรมานและความปรารถนาทางกายของเขาให้หมดไป!

เดเมียนคลี่ยิ้มเหี้ยมและแววตาทอประกายเย็นชาระคนปรารถนาตามแรงของยาที่ได้รับการกระตุ้นมาก่อนหน้านี้ แล้วบดขยี้ริมฝีปากตนเองลงกับกลีบปากสีกุหลาบที่หุบนิ่ง ไม่สนใจว่าตนเองกำลังได้ชื่อว่า...ข่มขืนผู้หญิงที่กำลังหลับ!

+++++++++++++++++++++

เช้าวันนี้ไม่ใช่วันดีของหล่อน

ตะวันวาดตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิดปกติ...หล่อนรู้สึกปวดไปทั่วสรรพางค์กายไปหมด โดยเฉพาะจุดนั้น...หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ พยายามคิดถึงเหตุการณ์สุดท้ายที่ทำให้หล่อนมานอนที่นี่ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก สิ่งที่จำได้ครั้งสุดท้ายคือตนเองกำลังทำความสะอาดทางเดินบนชั้นสูงสุดเท่านั้นเอง และนั่นก็เป็นช่วงเย็นๆ ไม่ใช่สว่างจนแดดจ้าขนาดนี้

ตะวันวาดขยับกายผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ เพราะเมื่อคิดได้ว่ายิ่งพิศดูเพดานเบื้องบน ความทรงจำก็ยิ่งบอกหล่อนว่านี่ยังคงเป็นโรงแรมเพียร์สันอยู่ นั่นทำให้หล่อนตกใจว่าตนเองมานอนอยู่บนเตียงได้เช่นไร แต่เพียงแต่ขยับตัว หล่อนก็เจ็บแปลบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับน่าตกใจยิ่งกว่าเมื่อหล่อนรู้สึกว่าความเย็นวาบบริเวณอก ก้มลงมองแล้วก็รีบคว้าผ้าห่มผืนเดิมที่ร่นกองบนตักขึ้นมาห่มแทบไม่ทัน

เมื่อพบว่าตนเองตื่นขึ้นมาด้วยสภาพใดตะวันวาดถึงกับใจหายวาบ...รู้สึกเหมือนเลือดใจกายเย็นเฉียบ ร่างกายชาวาบไปทุกส่วน สมองมึนงงและอื้ออึงไปหมด

“จะเอาผ้าปิดไปทำไม...เปิดให้ฉันดูในตอนเช้าอย่างนี้หน่อยสิ ฉันอยากจะรู้ว่าเธอสวยเหมือนเมื่อคืนหรือเปล่า”

เดเมียนที่เดินออกมาจากห้องน้ำและมองดูปฏิกิริยาตั้งแต่หญิงสาวเริ่มตื่นนอน เขายืนกอดอกมองดูหล่อนนานแล้วจนเห็นหล่อนทำท่าเหมือนช็อกอย่างเมื่อครู่นั่นแหละเขาถึงได้เอ่ยขึ้นเมื่อครู่

เดเมียนแสยะยิ้ม ดวงตาสีเทาเข้มฉายแววเหี้ยมเมื่อคิดว่าหล่อน ‘น่าจะ’ เป็นคนของใคร ฉะนั้นเมื่อเห็นท่าทีเสแสร้งตื่นขึ้นมาแล้วตกใจอย่างกับสาวบริสุทธิ์มันทำให้เขา...รับไม่ได้

“คุณเป็น...” หญิงสาวได้ยินเสียงดังมาจากทางขวามือก็หันขวับทันที ดวงตาหล่อนฉายแววเอาเรื่อง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เป็นใคร “มิสเตอร์เพียร์สัน!”

หญิงสาวอุทานเรียกชื่อเขาเสียงดัง ดวงหน้าฉายแววตกใจยิ่งเมื่อเห็นว่าผู้ชายที่อยู่ร่วมห้องด้วยคือเดเมียน

“มิสเตอร์ทำอย่างนี้กับดิฉันทำไม”

ตะวันวาดถามเสียงเข้ม เมื่อควบคุมอารมณ์ตนเองได้ส่วนหนึ่ง แม้จะกลัวชายหนุ่มตรงหน้ามากเพียงไร แต่การที่หล่อนโดนเขากระทำและหยามเหยียดเช่นนี้เป็นสิ่งที่หล่อนรับไม่ได้!

“ฉันทำอะไรเธอ...”

“ก็ที่มิสเตอร์...” หญิงสาวถึงกับปากคอสั่น พูดไม่ออก

“ว่าไงล่ะ หืม...” เดเมียนทรุดลงนั่งบนเตียงกับหญิงสาว ตะวันวาดรีบกถดกายหนีหนีเขาไปอีกฟากของเตียงแล้วชี้นิ้วอันสั่นเทาใส่เดเมียนในระหว่างที่พูด

“ก็ที่มิสเตอร์...ทำแบบนี้กับดิฉันไงล่ะ!”

หญิงสาวตะโกนลั่นในตอนสุดท้าย แล้วก็ต้องมองเดเมียนตาแทบถลนเพราะชายหนุ่มกลับเงยหน้าหัวเราะเสียงดังลั่น แต่หล่อนรู้...เสียงหัวเราะของเขาเหมือนกับจะเยาะหยันหล่อนมากกว่า นั่นทำให้ตะวันวาดถึงกับหน้าชา ทั้งที่หล่อนเป็นผู้ถูกกระทำโดยไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ ทำไมเขาถึงต้องมีทีท่าดูถูกและเหยียดหยามหล่อนถึงขนาดนี้

“แบบนี้คืออย่างนี้ใช่ไหม”

พูดจบเดเมียนก็กระชากหญิงสาวจนหล่อนเซเข้ามาปะทะกับอก ชายหนุ่มส่งยิ้มเย็นชาให้หล่อนในยามที่กดร่างเล็กลงให้นอนราบกับเตียง หญิงสาวดิ้นขลุกขลักใต้ร่างสูงใหญ่ของเดเมียน ด้วยความรู้สึกทั้งตกใจและทั้งอึดอัดกับน้ำหนักตัวของอีกฝ่าย แต่เดเมียนกลับไม่คิดจะปล่อยหล่อนง่ายๆ

“กรี๊ดดด!”

หญิงสาวถึงกับกรีดร้องออกมา เมื่อรับรู้ได้ว่าจมูกโด่งคมกำลังซุกไซ้ตามซอกคอของหล่อน ตะวันวาดดิ้นรนหนักขึ้นพลางปากก็ร้องบอกให้เขาปล่อยหล่อนเดี๋ยวนี้

“ปล่อยดิฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

“ปล่อยเธอตอนนี้ก็โง่เต็มทีน่ะสิ!” เดเมียนตอบพลางหัวเราะในลำคอเสียงแผ่วยามกระซิบตอบริมหูของหญิงสาว ลมหายใจร้อนที่รดต้องเสี้ยวหน้าด้านข้าวของหล่อนทำให้ตะวันวาดถึงกับตัวแข็ง และเดเมียนก็อาศัยโอกาสนั้นเข้าครอบครองริมฝีปากของหญิงสาวทันที

เดเมียนบดจูบลงบนกลีบปากนุ่มอย่างไม่คิดจะทะนุถนอมหล่อนเลยสักนิด และเมื่อหญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นเขาก็ใช้มืออีกข้างนั่นแหละบีบปลายคางเรียวของหญิงสาวแน่น หล่อนเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด ทำให้ยอมเปิดให้เขาเข้ามาควานหาและลองลิ้มชิมรสภายในโพรงปากหวานของหล่อนแทน กระนั้นตะวันวาดก็ยังไม่ละพยศ หญิงสาวใช้มือข้างที่ว่างระดมทุบไปบนไหล่แกร่งของชายหนุ่ม แต่แรงเท่ามดหรือจะสะเทือนคนอย่างเดเมียน ซึ่งเดเมียนก็ไม่ยอมให้หล่อนทำร้ายเขาได้ฝ่ายเดียว ด้วยนิสัยการเป็นคนไม่ยอมคนเดเมียนจึงตอบแทนการกระทำของหญิงสาวด้วยการบดจูบริมฝีปากหล่อนรุนแรงมากขึ้นและดูดดื่มมากขึ้นเช่นกัน พลางมือทั้งสองข้างก็เปลี่ยนมาเป็นลูบไล้ไปตามสีข้างของหญิงสาว แล้วไต่สูงขึ้นมาเรื่อยๆจนตอนนี้ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขากำลังหยอกเอินกับทรวงอกอิ่มของหญิงสาว

ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าการมาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ของหญิงสาวในเวลาที่เขาโดนวางยาปลุกเซ็กซ์เมื่อคืนนี้ต้องเป็นแผนการของไอ้คอร์นเนอร์ แต่เดเมียนก็อดยอมรับกับตนเองไมได้ว่าเขาติดใจหล่อน ว่าเมื่อคืนนี้เขามีอะไรกับหล่อนทั้งที่หล่อนไม่ได้สติเลยสักนิดเขาก็ยังอดสัมผัสหล่อนไม่วางเว้นตลอดคืนแทบมิได้ จะด้วยเพราะบวกกับฤทธิ์ยาด้วยกระมัง แต่ในใจเดเมียนก็รู้ว่าตนเองไม่อาจห้ามใจตนได้เลยสักนิด แล้วยิ่งมาตอนนี้ หล่อนลืมตาขึ้นมา หล่อนโต้ตอบต่อปากต่อคำ และดูพยศยิ่งนักในเวลานี้เดเมียนกลับยิ่งหมายอยากจะชิดใกล้และเชยชมหล่อนให้มากกว่านี้ อยากจะตักตวงเวลานี้ให้คุ้มค่า ก่อนจะส่งหล่อนกลับคืนเจ้านายของหล่อน!

เหนือสิ่งอื่นใด...สิ่งที่ดึงดูดเขามากที่สุดก็คือดวงตาสีน้ำตาลใสราวกับลูกแก้วที่หันมามองเขาด้วยดวงตาตื่นตระหนกนั่นต่างหาก ท่าทางหล่อนในยามตื่นนอนขึ้นมานั้นราวกับเด็กหลงทางที่ต้องการการปลอบประโลมก็มิปาน

หากยังไม่ทันได้ทำอะไรตามใจมากกว่านี้ เดเมียนได้ยินเหมือนเสียงประตูห้องของเขาเปิดออก พร้อมกับเสียงกดชัดเตอร์ดังระรัว!

คราวนี้เดเมียนรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งตัวเขาและตัวหล่อน แล้วหันไปตวาดนักข่าวเสียงดังลั่น

“ใครบอกพวกคุณเข้ามา!!!”