ร่างบางขยับตัวอย่างยากลำบากเมื่อรู้สึกตัวขึ้นในช่วงสายของวัน เธอทั้งรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว และรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่พอเธอลืมตาขึ้นมาเท่านั้นแหละถึงได้รู้ว่าตัวเองถูกมือหนากอดรัดอยู่นั่นเอง
ลูกพลับค่อย ๆ ยกมือของนาวาออกจากตัวเพื่อจะลุกจากเตียง แต่เขากลับกระชับกอดเธอแน่นขึ้นทำให้คนที่ไร้เรี่ยวแรงอย่างเธอสู้กับแขนแกร่งของเขาไม่ได้
“นอนไป”
เสียงเข้มของนาวาเอ่ยขึ้นบอกลูกพลับให้เธอได้นอนพัก เพราะขนาดเขายังรู้สึกเพลียจนไม่อยากลุกเลย แล้วเธอที่ถูกเขากระทำมาทั้งคืนจะลุกไปไหน
“...”
ไร้เสียงตอบรับออกจากปากของหญิงสาว แต่เธอก็เลือกจะนอนนิ่ง ๆ อย่างที่เขาบอกเพราะรู้ว่าคงจะสู้เขาไม่ได้ และไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่งเขา เพียงแต่เธอก็ไม่ได้หลับตาลงอีกครั้งนอกจากมองไปบนเพดานอย่างไร้จุดหมายพร้อมกับน้ำตาใส ๆ ที่ไหลออกมาอีกครั้ง
นาวาที่อยากรู้ว่าหญิงสาวหลับไปอีกครั้งหรือไม่ก็เลือกจะลืมตาขึ้นมามองเธอ
