BAD LOVE #4
1406 Words
BAD LOVE #4
“ป๊า” ไพรินเรียกคนเป็นพ่อก่อนจะเดินยิ้มเข้าไปหา “สวัสดีค่ะอาพัต”
“หวัดดีลูก” พัตเตอร์ยกมือขึ้นรับไหว้ “หลานสาวของอาโตไวจริงๆ ถึงว่าป๊ากับเฮียเราถึงหวงขนาดนี้”
ไพรินยิ้มกว้างพร้อมกับสวมกอดวายุ “เฮียทายไปไหนหรอคะ”
“ไปดูงานให้ป๊าลูก” วายุพูดก่อนจะจูบลงที่ขมับของลูกสาว “แล้วนี่ไปเอาเสื้อใครมาใส่”
“อ่อ เสื้อเฮียพีทค่ะ” ไพรินพูดขึ้นพร้อมกับถอดเสื้อยื่นให้พีท “ขอบคุณมากนะคะ”
พีทพยักหน้ายิ้มๆพร้อมกับรับเสื้อมาจากหญิงสาว
“นี่จะกลับกันเลยมั้ย” พัตเตอร์เอ่ยถามขึ้น
“อื้ม” วายุพยักหน้า “กูลงไปเอง มึงไปเคลียร์งานของมึงเหอะ” ก่อนจะพูดดักคอเพื่อนรักอย่างรู้ทัน
“ไม่เป็นไร กูจะออกไปข้างนอกด้วยเลย” พัตเตอร์พูดพร้อมกับหันไปมองหน้าลูกชาย “พีทออกไปพร้อมป๊าเลยนะ”
“ครับ” พีทพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันลงลิฟต์ไปชั้นล่างของตึก
.
.
“ป๊าจะไปทำงานต่อหรอคะ” ไพรินเอ่ยถามขึ้นขณะเดินไปขึ้นรถด้านหน้า “หาอะไรทานก่อนดีมั้ยคะ แล้วค่อยไป”
วายุลูบหัวลูกสาวที่มองมาที่ตนด้วยสีหน้าเป็นห่วงก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “ได้ลูก งั้นรินกินเป็นเพื่อนป๊านะ”
“โอเคค่ะ”
พัตเตอร์มองพ่อลูกตรงหน้าก่อนจะยิ้มขำออกมา “เห้ออ อาคิดภาพหลานเขยไม่ออกเลย ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง” ก่อนจะมองหน้าวายุอย่างกวนๆ
“เจอตีนกูนี่ไง” วายุพูดเสียงนิ่ง
“ปลงๆซะบ้างไอวา รินโตแล้วนะ”
“มึงไม่มีลูกสาวหนิ มึงจะเข้าใจอะไร”
“งั้นก็ยกรินมาเป็นลูกสะใภ้กูสิ” พัตเตอร์ยิ้มมุมปาก เช่นเดียวกับพีทที่มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาเอ็นดู
“กูไปดีกว่า อยู่กับมึงแม่ง วันๆจ้องแต่จะเอาลูกกูไปเป็นลูกสะใภ้ตลอดเวลา” ก่อนจะพาลูกสาวขึ้นรถไปทันที
-หลายวันต่อมา-
“ริน ขึ้นเรียนกัน” ก้านหลิวหันมาสะกิดเพื่อนรัก ก่อนจะหันไปเก็บของบนโต๊ะ
“ขอไปเซเว่นก่อนได้มั้ย รู้สึกง่วงๆอะ ว่าจะไปซื้อลูกอม เอาอะไรมั้ย”
“ไม่จ้ะ ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไร เซเว่นอยู่ฝั่งตรงข้ามเอง” ไพรินส่งยิ้มให้เพื่อนก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป
หญิงสาวหันมองซ้ายขวาอยู่ซักพัก ก่อนจะตัดสินใจข้ามถนนโดยไม่ทันสังเกตุเห็นรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งที่พุ่งออกมาจากซอยข้างๆอย่างรวดเร็ว
บรื้นนนน!
ไพรินหันไปมองด้วยสีหน้าตกใจก่อนก้าวถอยหลังหนีให้พ้นทาง แต่เหมือนมอเตอร์คันนั้นก็เบี่ยงมาทางเธออยู่ดี
“กรี๊ดดด!”
ปึก!
“โอ้ยยย!” หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะล้มลงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง
เอี๊ยดด!
มอเตอร์ไซค์เบรคอย่างแรงก่อนจะขับออกไปเมื่อเห็นคนวิ่งเข้ามาดูไพรินที่ล้มอยู่ที่พื้น
“รินนน!” ก้านหลิววิ่งเข้ามาดูเพื่อนรัก “เกิดอะไรขึ้น ลุกไหวมั้ย”
ไพรินพยักหน้าเบาๆ “ไหวอยู่”
“ค่อยๆนะ ไปนั่งตรงนู่นก่อน” ก้านหลิวจับพร้อมกับประคองเพื่อนรักไว้แน่น “แผลเต็มไปหมดเลย ไปหาหมอดีกว่ามั้ยริน”
“อื้อ” ไพรินพยักหน้าพร้อมกับมองแผลบนลำตัวด้วยสีหน้าเจ็บปวด
-ณ โรงพยาบาล-
ตึกตัก ตึกตัก
ครืดด
“ริน!” วายุพุ่งเข้าไปกอดลูกสาวไว้แนบอกก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“เจ็บมากมั้ยลูก” เฟร์ญ่าลูบหัวลูกสาวพร้อมกับมองแผลบนร่างกายอย่างใจไม่ดีนัก
“รินไม่เป็นไรแล้วค่ะ แหะๆ รินข้ามถนนไม่ดูเองแหละ” ไพรินยิ้มเจื่อนๆก่อนจะก้มลงมองแผลตามลำตัว
วายุกับเฟร์ญ่าหันมามองหน้ากันก่อนที่วายุจะกำมือแน่นด้วยสีหน้าดุดัน “เฟร์อยู่กับลูกก่อนนะ” ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องฉุกเฉินทันที
หมับ!
เฟร์ญ่าดึงลูกสาวมากอดแน่น “ขอบคุณนะลูก ขอบคุณที่หนูไม่เป็นอะไร”
ไพรินชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ขอโทษค่ะม๊า หนูจะระวังมากกว่านี้”
“ไม่ใช่ความผิดของลูกเลย” เฟร์ญ่าส่ายหน้าพร้อมกับลูบหัวลูกสาวด้วยแววตานิ่งเรียบ
-สองชั่วโมงต่อมา-
“ริน ป๊าคุยด้วยหน่อย” วายุเดินมานั่งลงข้างๆลูกสาวที่โซฟาห้องนั่งเล่นพร้อมกับเฟร์ญ่า
“ทำไมทำหน้าจริงจังกันแบบนี้หล่ะคะ” ไพรินถามทั้งคู่ยิ้มๆ “มีอะไรหรอคะ”
“อาทิตย์หน้าป๊ากับม๊าต้องไปคุยงานที่ต่างประเทศ ป๊าอยากให้หนูไปอยู่ที่บ้านอาพัตเตอร์”
“ทำไมหล่ะคะป๊า อยู่บ้านเราก็ได้หนิคะ เฮียทายก็อยู่” ไพรินถามขึ้นอย่างสงสัย
“ไม่ได้ หนูต้องไปอยู่บ้านอาพัต” วายุพูดด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น
หมับ!
“เฮียคะ” เฟร์ญ่าหันไปจับแขนสามีพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ “เฟร์คุยเองค่ะ” ก่อนจะหันไปหาลูกสาว “เรื่องวันนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ”
“...”
“และม๊าก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นอีกมั้ย ตอนที่ป๊ากับม๊าไม่อยู่ ม๊าเลยอยากให้หนูไปอยู่ที่บ้านของอาพัต ก็จริงอยู่เฮียทายของหนูอยู่ที่ไทย แต่ก็งานยุ่งพอๆกัน ม๊าเป็นห่วงหนู”
“แต่คนของเราก็เต็มบ้านเลยนะคะม๊า”
“มันไม่เหมือนกันไพริน” วายุพูดแทรกขึ้นก่อนจะลุกมานั่งข้างๆลูกสาว “หนูกับเฮียของหนูคือชีวิตและดวงใจของป๊ากับม๊า”
“เฮียทายป๊าก็ห่วง แต่น้อยกว่าหนู เพราะเฮียเค้าอยู่ตรงนี้ เค้ารู้และรับมือกับมันได้ง่ายกว่าหนู”
“...”
“ที่ที่ป๊าจะให้หนูไปอยู่คือบ้านของอาพัต ป๊าเชื่อว่ายังไงก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรหนู” วายุพูดพร้อมกับลูบหัวลูกสาว
“ก็ได้ค่ะ ยังไงก็ได้” ไพรินพูดด้วยน้ำเสียงซึมๆ “ป๊ากับม๊าไปนานมั้ยคะ”
“ไม่นานหรอกลูก เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” เฟร์ญ่าลูบหัวลูกสาว
เอี๊ยดด!
ปัง!
เฟร์ญ่ามองไปที่หน้าบ้านก่อนจะเห็นลูกชายของตนเองเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
“ทำไมไม่บอกผมว่าน้องเข้าโรงพยาบาล”
“เอ่อ รินบอกป๊ากับม๊าเองค่ะเฮีย เห็นเฮียเรียนอยู่” ไพรินพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้พี่ชาย “รินไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“ไม่มาก?” เพทายจ้องหน้าน้องสาว “แผลเต็มตัวแบบนี้คือไม่มากหรอริน!”
“ทาย ใจเย็นๆหน่อยลูก” เฟร์ญ่าพูดขึ้นอย่างเตือนสติ
“ใครทำครับป๊า” เพทายหันไปถามคนเป็นพ่อ “บอกผมมา ผมรู้ว่าป๊ารู้”
“เฮีย...”
“หยุด!” เพทายชี้หน้าน้องสาว “หยุดเห็นใจคนที่ไม่ควรเห็นใจได้แล้วริน!”
“ทาย!” วายุลุกขึ้นมองหน้าลูกชาย “สงบสติอารมณ์แล้วฟัง! ป๊าจัดการเอง มันไม่ใช่คนที่แกควรจะไปท้าทาย”
“ผมไม่สน!” เพทายพูดขึ้นอย่างไม่ยอม “มันก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องคนในครอบครัวเราเหมือนกัน!”
“หยุด! ทั้งคู่เลย” เฟร์ญ่าพูดขึ้น “ทายควรใจเย็นกว่านี้นะ เฮียก็ด้วย แยกกันเลยใจเย็นแล้วค่อยมาคุยกัน” ก่อนจะลากวายุให้เดินแยกออกไปอีกทาง
ฟุบ!
เพทายทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเครียดๆ
“เฮียคะ...” ไพรินหันไปเรียกพี่ชาย “เฮียใจเย็นๆก่อนนะ รินว่าป๊าเค้ามีเหตุผลและป๊าก็เป็นห่วงเราสองคนมาก”
“...”
“ป๊าเองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรง่ายๆอยู่แล้ว แต่รินว่าป๊าคงคิดแล้วว่าถ้าเราทำอะไรไปตอนนี้มันน่าจะมีแต่แย่ลง”
เพทายนิ่งพร้อมกับมองหน้าน้องสาวก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “เจ็บมากมั้ย”
“ไม่ค่ะ” ไพรินส่ายหน้าก่อนจะสวมกอดพี่ชายพร้อมกับลูบแขนอย่างปลอบโยน “เฮียอย่าโกรธป๊าเลยนะ”
“อื้อ” เพทายลูบหัวน้องสาว “ทีหลังถ้ามีอะไรรีบบอกเฮียเลยนะ”
“ค่ะ” ไพรินพยักหน้าพร้อมกับกอดพี่ชายอย่างอ้อนๆ
- Writer
