หัสวีร์ไม่รู้ตัวว่าเรียวคิ้วเขยื้อนชนกันตั้งแต่วางสายเพื่อน และเป็นอยู่เช่นนั้นกระทั่งมาถึงห้องทำงานของตัวเอง พวงชมพูยืนคุยกับเด่นภูมิอยู่ตรงโซฟารับแขก รอยยิ้มและแววตาช่างต่างกับตอนอยู่กับเขาลิบลับ
“มาไวจังวะ”
“แกมาทำอะไร ว่างมากนักเหรอ” หัสวีร์เพียงปรายมองเลขาฯ ขณะเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งของตน
“ก็ว่างอยู่ อย่างที่รู้ว่าจีเอ็มคนเดิมเขายังไม่หมดสัญญา ว่าแต่คุณชมพูสนใจไปทำงานกับผมมั้ยครับ”
“ที่ไหนเหรอคะ”
“ก็ไกลจากที่นี่พอสมควรเลย อยู่ที่สะเมิงน่ะครับ ไม่ถึงสองอาทิตย์ผมก็จะเข้าไปบริหารที่นั่นเต็มตัว ถ้าคุณชมพูสนใจผมให้เงิน...”
“ไอ้คุณปลื้ม! ทำแบบนี้มันน่าเกลียดนะ ส่วนคุณมีอะไรก็ไปทำเถอะครับ” หัสวีร์เสียงดุปรามเพื่อนแล้วผายมือเชิญเลขาฯ ที่ผงกหัวรับคำเจ้านาย พวงชมพูยิ้มส่งท้ายให้เด่นภูมิแล้วออกไปจากห้อง
จะยิ้มอะไรนักหนา แค่นี้ไอ้ปลื้มก็ปลื้มจนลอยไปถึงสวรรค์ชั้นไหนแล้วก็ไม่รู้
