ภาพติดตา
1819 Words
สายวันอาทิตย์พาลินทำความสะอาดห้องจนสะอาด จากนั้นก็เอาชุดนักศึกษาไปส่งที่ร้านซักรีด วันจันทร์หน้าเขาต้องกลับไปเรียนที่มหาวิทยาลัยก่อนจะเริ่มต้นฝึกงานในสัปดาห์ถัดไป
ร้านอาหารตามสั่งใกล้ๆ กับหอพักกลับมาคึกคักอีกครั้ง พาลินนั่งทานข้าวกับเพื่อนร่วมหอพักคนหนึ่ง เขาไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวแต่ก็เคยเห็นหน้ากันบ้าง ทั้งที่มหาวิทยาลัยและที่หอพัก เขายิ้มทักทายจากนั้นก็นั่งทานของตัวเองจนอิ่ม
หอนี้อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยมาก ค่าเช่าก็เลยมากตามไปด้วย คนอื่นอาจแชร์กันอยู่สองหรือสามคน แต่พาลินเลือกที่จะอยู่คนเดียวเพราะตอนเข้ามาเรียนที่นี่เขายังไม่ไว้ใจใครถึงขั้นให้มานอนด้วย แม้จะเหงาแต่ก็มีเพื่อนที่ไปมาหาสู่กันตลอด
อีกอย่างเรื่องค่าเช่าก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะถึงแม้จะไม่มีบิดามารดาแต่พาลินก็มีเงินจำนวนหนึ่งที่เขาได้จากประกันชีวิตของบิดามารดารวมถึงค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนที่ปู่กับย่าของเขาส่งให้
กลับมาบนห้องก็นอนเล่นมือถือจนเบื่อ จึงโทรศัพท์ไปหามีนากับพราวรุ้ง แต่สองคนนั้นยังไม่กลับมาจากบ้าน จะไปคอนโดของดลธรรมก็รู้สึกเกรงใจ
“เฮ้อ! เหงาชะมัด” พาลินบ่นก่อนจะล้มตัวลงนอน แล้วเขาก็หลับยาวจนเย็น
พอตื่นมาก็คว้าโทรศัพท์มาดูเวลา จึงเห็นว่าดลธรรมไลน์มาถามว่าจะเขามาที่คอนโดหรือเปล่า ตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว และหลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงก็มีรูปพิซซ่าตามมา พร้อมกับข้อความที่บอกว่าสั่งพิซซ่ามารอ
เขารีบโทรกลับไปหาอีกคนทันที
“พี่โดม”
“ว่าไง”
“พิซซ่าหมดยังครับ”
“ใครจะกินหมดกันล่ะ ว่าแต่เราเถอะยุ่งอะไรอยู่ไลน์ไปไม่อ่านเลย”
“ไม่ได้ยุ่งหรอกครับ แต่หลับเพิ่งตื่น ขอโทษนะครับที่ไม่รีบตอบ”
“ไม่เป็นไร แล้วตกลงยังไงจะมาไหม”
“ครับ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ที่ห้องมีไมโครเวฟไหมครับ”
“มี จะอุ่นพิซซ่าเหรอ”
“ครับเดี๋ยวผมไปอุ่นเองพี่จะเอาอะไรเพิ่มไหมครับ”
“อยากกินน้ำอัดลม”
“เดี๋ยวผมซื้อเขาไปละกัน”
พาลินรีบอาบน้ำแต่งตัว เรียกแท็กซี่ให้ตรงไปร้านสะดวกซื้อที่ใกล้สุด เขาให้แท็กซี่จอดรอที่หน้าร้าน เลือกน้ำอัดลมแบบไม่มีน้ำตาลและขนมอีกหลายถุงก่อนจะกลับขึ้นมาอีกครั้งแล้วบอกคนขับไปยังคอนโดของดลธรรมทันที
กดลิฟต์ขึ้นมายังห้องที่เขาบอก กดออดและรอจนเจ้าของห้องเดินมาเปิดจึงเข้าไป
“สวัสดีครับพี่โดม ขอโทษทีผมมาช้าไปหลายชั่วโมงเลย”
“ไม่เป็นไร ยังดีกว่าไม่มา แล้วหิ้วอะไรมาเยอะเลย” คนตัวสูงกว่าเข้ามารับถุงจากมือของพาลินแล้วเดินนำไปวางบนเคาน์เตอร์ในห้องครัว
พาลินเดินตามพลางสำรวจห้องของชายหนุ่มไปด้วย ห้องของดลธรรมกว้างกว่าห้องของอดีตคนรักอยู่มาก เพราะห้องนั้นมีเพียงหนึ่งห้องนอนกับหนึ่งห้องน้ำเท่านั้น
“ทำไมกินไปชิ้นเดียวล่ะครับ” เขาถามเจ้าของห้องเมื่อเห็นว่าพิซซ่าสองถาดหายไปแค่ชิ้นเดียว
“ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”
“ครับ ผมนึกว่ารอกินพร้อมกัน” พาลินพูดตามที่คิด แต่อีกคนทำหน้าไม่ถูกยังดีที่ตอนนี้เข้าหันหลังให้กับพาลิน
“กินอีกไหมครับ ผมจะได้อุ่นเผื่อ”
“ก็ได้ อุ่นแล้วยกตามมาหน้าทีวีนะ”
“ครับ”
พาลินอุ่นพิซซ่าทั้งหมด จากนั้นก็เดินตามดลธรรมไปยังหน้าทีวี
“สตรีมเกมเหรอครับ” เขามองไปบนหน้าจอทีวีขนาดใหญ่แล้วหันมาถามเจ้าของห้อง
“อือ บริษัทส่งของให้เขาน่ะ เลยจะดูสักหน่อยว่าเป็นไงบ้าง เราอยากดูอย่างอื่นก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ดูในไอแพดเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ตามสบายเลย ปกติผมไม่ค่อยดูทีวีอยู่แล้ว”
ดลธรรมเบาเสียงทีวีที่เขาสะท้อนภาพจากไอแพดจากนั้นก็หยิบพิซซ่าขึ้นมากัดด้วยความหิว
อันที่จริงเขาหิวมากเลยทานไปหนึ่งชิ้นระหว่างที่รอให้พาลินอ่านไลน์ เขาจะทานก่อนก็ได้ แต่คิดว่าทานพร้อมกับพาลินคงจะอร่อยกว่าทานคนเดียว
ชายหนุ่มส่งกระป๋องน้ำอัดลมให้พาลิน หลังจากที่คนตัวเล็กทานไปสองชิ้นก็บอกว่าอิ่ม
“ทำไมกินนิดเดียว”
“ผมกินข้าวไปตอน 11 โมงครับ เลยยังไม่หิว แต่เดาว่าพี่คงยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหมล่ะ”
“อือ” เขาตอบพลางหยิบชิ้นที่สี่ขึ้นมากัดอย่างเอร็ดอร่อย
พิซซ่าหมดไปหนึ่งถาดดลธรรมก็อิ่มจนจุก แต่เพราะบอกพาลินว่าจะมาว่ายน้ำด้วยกันเขาจึงต้องทำอย่างที่พูดไว้
“เอากางเกงว่ายน้ำมาไหม เอาชุดมาเปลี่ยนหรือเปล่า”
“เอามาครับ ว่าแต่พี่จะว่ายไหวไหมครับ”
“ไหวสิ แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ อีกสักชั่วโมงค่อยลงไปก็ได้ แดดไม่ร้อนด้วย”
“ก็ดีเหมือนกันครับ พี่ดูต่อเถอะเดี๋ยวผมเอาไปเก็บเอง” พูดพลางเก็บถาดพิซซ่าไปไว้ที่ห้องครัว จากนั้นก็กลับมานั่งที่โซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าไลน์กลุ่มดูว่ามีนาและพราวรุ้งคุยอะไรกันบ้าง แล้วก็ตกใจเมื่อเห็นว่าตอนนี้ในกลุ่มมีสมาชิกใหม่เข้ามาอีกคน
“ผมขอออกไปคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงได้ไหม” พาลินไม่อยากรบกวนเขาที่กำลังนั่งมองหน้าจออย่างตั้งใจ
“คุยตรงนี้แหละข้างนอกมันร้อน” พูดจบเขาก็ปิดทีวีก่อนพลางหยิบแอร์พอดร์ตขึ้นมาใส่ที่หูแล้วลุกไปนั่งโซฟาอีกตัว
พาลินเห็นเขาสนใจกับไอแพดตรงหน้าก็เลยรีบโทรไปหามีนาเป็นคนแรก
“มีนา เพื่อนในกลุ่มใครเหรอ”
“จำไม่ได้เหรอ นั่นลุงรหัสเราไง”
“อ๋อ พี่กุล แล้วทำไมถึงเพิ่มเข้ากลุ่มเรา”
“พวกเราต้องไปฝึกงานก็เลยดึงพี่เขาเข้ากลุ่มเผื่อมีปัญหา”
“ก็ดีเหมือนกันนะ ว่าแต่รุ้งโอเคใช่ไหม” พาลินรู้ว่าพราวรุ้งชอบพี่กุลแต่อีกฝ่ายไม่เคยรู้
“อือ เราบอกแล้วรุ้งก็ไม่ได้ว่าอะไร พาลินก็รู้นี่ว่าตอนนี้รุ้งมันปลื้มคนอื่นไปแล้ว”
“นั่นสิ ผู้หญิงนี้เปลี่ยนใจเร็วจริงๆ”
“ว่าแต่ลินเถอะ ทำใจเรื่องพี่กันต์ได้แล้วใช่ไหม”
“ทำใจได้แล้ว”
“สนใจพี่กุลไหม หล่อดีนะ”
“ไม่ล่ะ ไม่ใช้สเปกเลยพี่เขาดูสุภาพเกินไปอยู่ด้วยกันคงเกร็งแย่”
“สเปกพาลินเป็นแบบไหน”
“ขอแค่นิสัยดี รักเราคนเดียวก็พอแล้ว อ้อเกือบลืมข้อสำคัญเลย”
“อะไร”
“ถ้าตกลงคบเขาต้องยอมให้เราอยู่ใกล้ มีนาก็รู้ว่าเราขี้เหงา ถ้ามีแฟนก็อยากอยู่ด้วยกันตลอด ตอนคบกับพี่กันต์เราก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ที่แยกกันอยู่ มันอาจดูน่ารำคาญและเห็นแก่ตัว แต่เราคิดว่าครั้งต่อไปจะคบกับใครคงต้องบอกเขาก่อนว่าเราขี้เหงามากและอยากให้เขาอยู่กับเราตลอด”
“มีนาขอให้พาลินเจอคนที่ใช่”
“เราก็อยากเจอนะ อยากเจอคนที่ใช่ คนที่ให้เราอ้อนได้ตลอด”
ทุกคำพูดของพาลินนั้นดลธรรมฟังอยู่ตลอด ถึงเขาจะใส่แอร์พอร์ตที่หูแต่เขาก็ไม่ได้เปิดเสียง แล้วพอได้ยินว่าพาลินชอบคนแบบไหนดลธรรมก็ยิ้ม เพราะเขาเองถ้ามีแฟนก็อยากทำตัวติดกับแฟนและชอบให้แฟนอ้อน
นึกภาพตอนที่พาลินกำลังอ้อนเขาแล้วก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม ชายหนุ่มรีบก้มหน้ามองไอแพด แต่หูยังคงฟังพาลินคุยกับเพื่อนจนกระทั่งวางสายไปพักใหญ่จึงทำทีเป็นว่าตัวเองก็เพิ่งดูสตรีมเกมจบ
“พี่โดมดูจบแล้วเหรอครับ”
“อือ ขอโทษนะ ดูนานไปหน่อย เราล่ะคุยกับเพื่อนเสร็จนานหรือยังจะไปว่ายน้ำเลยไหม”
“เพิ่งเสร็จครับไปเลยก็ได้ผมขอให้ห้องน้ำหน่อยได้ไหม”
“เอาสิ” ดลธรรมชิ้นไปยังห้องน้ำสำหรับแขกส่วนเขาเดินเข้าไปเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำในห้องนอนตัวเอง
ดลธรรมสวมกางเกงว่ายน้ำและเสื้อยืดพร้อมกับถือผ้าเช็ดตัวมาสองผืนสำหรับตัวเองและพาลิน
พาลินสวมกางเกงว่ายน้ำขาสั้นกับเสื้อยืดตัวโตยาวคลุมบั้นเอวลงมาเล็กน้อย พอออกมาจากห้องเห็นว่าตอนนี้ดลธรรมสวมแค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวใบหน้าของเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
“พี่โดมจะลงไปแบบนี้เหรอครับ”
“อือ ทำไม”
“ผมว่าใส่เสื้อไปหน่อยดีไหม” ที่บอกเขาใส่เสื้อไม่ใช่กลัวเขาจะโป๊แต่กลัวว่าตัวเองจะทำตัวไม่ถูกต่างห่าง
“งั้นเรอเดี๋ยวนะ” ดลธรรมยืนผ้าเช็ดตัวให้พาลินแล้วตัวเองก็เดินเข้าห้องไปอีกครั้ง
พาลินพยายามควบคุมลมหายใจของตนเองอย่างลำบาก เขายอมรับว่าหุ่นของดลธรรมเป็นหุ่นที่เขาชอบมากที่สุด หน้าท้องเป็นลอนสวย ไม่ได้ขึ้นรูปชัดเจนแต่มองออกว่าเจ้าของคงออกกำลังกายเป็นประจำ ไหล่กว้างแต่ช่วงเอวสอบเข้า มีรอยรูปตัววีเล็กน้อยเห็นแล้วอยากเอื้อมมือไปสัมผัส
เขารีบสลัดภาพของดลธรรมไปออกไปจากความคิดก่อนจะตะโกนบอกคนที่เดินเข้าไปให้หยิบชุดสำหรับเปลี่ยนมาหลังว่ายน้ำเสร็จมาด้วย ส่วนตัวเองนั้นเตรียมใสกระเป๋าไว้แล้ว
ดลธรรมเดินออกมาจากห้องพร้อมกับชุดสำหรับเปลี่ยนในมือ
“กระเป๋าเต็มหรือยัง ฝากได้ไหม”
“ยังครับ พี่ยัดลงมาเลย” เขาเปิดซิปให้อีกคนใส่ชุดของตัวเองลงไปในนั้น
“ลืมอะไรไหม”
“ไม่ครับ พี่โดมล่ะ ไม่เอาโทรศัพท์ไปเหรอครับ”
“ไม่ละ วันอาทิตย์ไม่มีใครติดต่อเรื่องงานหรอก”
“เผื่อมีเรื่องด่วนล่ะครับ”
“ถ้าด่วนก็โทรเข้าคอนโดเดียวนิติก็มาตามเอง ถ้าพาลินติดต่อพี่ไม่ได้ก็โทรมาที่คอนโดนะ เดี๋ยวพี่จะให้เบอร์ที่ทำงานกับที่นี่ไว้”
- Writer
