จากร้ายกลายเป็นรักคุณ

13

เดวิดรู้อย่างหนึ่งว่าเดือนนารานี่เองที่เป็นคนบ้า ซื้อยางกัดรูปไดโนเสาร์ให้หลานชายเขา เขาสงสัยว่าเด็กคนอื่นมียางกัดอันเล็กๆ น่ารักเป็นรูปเป็ด รูปหมู ผลไม้ หรือการ์ตูนน่ารักแต่ทำไมดิโน่มียางกัดรูปไดโนเสาร์ คนซื้อให้ใช้อะไรคิด

แต่ท่าทางเจ้าตัวกลมจะชอบมาก เพราะฟันที่งอกออกมาซี่เล็กๆ ชอบกัดยางชิ้นนี้เล่น บนตัวไดโนเสาร์จึงเป็นรอยฟันของดิโน่เต็มไปหมด แล้วยางกัดชิ้นนี้เป็นที่มาให้เขาเลือกตั้งชื่อเด็กชายตัวกลมคนนี้ว่า

‘ดิโน่’

ร่างกลมถูกน้าสาวอุ้มไว้แนบอกอวบ มือน้อยๆ ป้อมๆ ของดิโน่ไล่กำเสื้อ แล้วพยายามจะจับหน้าของเดือนนารา กิริยาของหลานท่าทางดีใจที่ได้พบหน้าเธอสักพักก็เลื่อนไปจับหน้าอกน้าเพราะคุ้นๆ เหมือนเคยจับมาก่อน

เดือนนาราจับมือป้อมๆ ที่คลำหน้าอก เธอเคยอาบน้ำให้แก แล้วแกชอบจับแบบนี้

“หนูจำน้าได้จริงๆ คนเก่งของน้า”

เดือนนารากำลังจะก้มไปหอบแก้มหลานชายให้หายคิดถึง ทว่าร่างป้อมๆ ของหลานชายที่เวลานี้ดูมีน้ำหนักเกินมาตรฐานเด็กแปดเดือนไปมากกลับถูกมือหนาใหญ่มาอุ้มไปก่อน

“ทำอะไรของคุณ แย่งแกไปจากฉันทำไม” เดือนนาราโมโหจ้องหน้าเขาเขม็ง

“เธอนั่นแหละจะทำอะไรหลานฉัน”

มือที่แทรกเข้ามาแย่งหลานไปอุ้มเสียเองมองหน้าหลานอย่างหยอกเอิน “ดิโน่มาหาลุงดีกว่า ตื่นแล้ว ร้องหาลุงเพราะหิวนมใช่ไหมคนดี”

แต่วันนี้เจ้าแสบมันแปรพรรค

“แอ้ แอ้ แอ้” เจ้าแสบดิโน่จ้องหน้าเขาเขม็ง ท่าทางไอ้เด็กอ้วนไม่พอใจเขา

“อะไรกัน ทำไมต้องทำหน้าดุใส่ลุงด้วย”

“เป็นอะไรไป โกรธที่ลุงมาถึงช้าใช่ไหม” แววตาคู่คมที่มักมองผู้คนแล้วทำให้ใครต่อใครไม่กล้าสบตา แต่กลับมองทารกจ้ำม่ำเพศชายในมือด้วยแววตาเอ็นดู และหลงใหลในตัวทารกน้อย เดวิดไม่รู้ตัวหรอกว่าผู้คนที่นี่นินทาหาว่าเขาเห่อเด็กคนนี้ราวกับว่าเป็นพ่อของเด็กเสียเอง

เขาเห็นดิโน่ไม่ยิ้มด้วย จึงใช้ท่าไม้ตายเรียกเสียงหัวเราะ โดยการอุ้มดิโน่ลอยขึ้นเหนือหัวแล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง คราวนี้ได้ผล เจ้าแสบดิโน่มันหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างถูกใจ

“ชอบให้เล่นแบบนี้ใช่ไหม หัวเราะร่าเชียว เจ้าแสบ”

เดือนนาราซึ่งผ่านการเลี้ยงดูเด็กมามากถึงสามร้อยห้าสิบชั่วโมงมองแล้วร้องห้ามเสียงหลง

“คุณปล่อยหลานฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ทำอย่างนั้นได้ยังไง แกยังเล็กเกินไป เดี๋ยวหลุดมือตกลงมา”

เดวิดทำสีหน้ายุ่งยากใจ แล้วหันไปมองเดือนนารา “ยุ่งอะไรด้วย ไม่เห็นเหรอว่าดิโน่ชอบ” แต่ก็เปลี่ยนท่าอุ้มใหม่แต่ไม่วายบ่นออกมา “เธอนี่ยุ่งจริง”

เดือนนาราค้อนขวับ “เด็กชอบ แต่มันอันตราย” คนรักหลานเผลอตัวรีบเดินเข้าไปประกบเขา “ห้ามทำกับแกแบบนี้อีก”

เดวิดส่ายหน้าไปมา ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ “เป็นอะไรไป ฉันก็อุ้มดิโน่เล่นแบบนี้ทุกวัน ไม่เห็นเป็นไร”

“เด็กนะไม่ใช่ตุ๊กตา คอแกยังไม่แข็งแรง”

“จะคอแข็งได้ไง ฉันเลี้ยงเจ้าอ้วนนี่ด้วยนมที่ที่สุด ไม่ได้ชงเหล้าใส่ขวดให้กิน”

เดือนนาราบอกกับตัวเองว่าอยากได้พาราเซตามอลกรอกปากสองเม็ดรวด

เห็นเธอน่าบึ้ง ถลึงตาใส่เขา เดวิดถอนใจ อุ้มร่างอวบกลมของดิโน่มาประคองแนบอกแกร่งแล้วก้มลงไปมองเจ้าแสบที่แหงนคอขึ้นมองหน้าเขาสลับกับหญิงสาวที่ยืนติดข้างกายไปมา

“เจ้านี่เป็นผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิง หากเลี้ยงแบบเธอ เด็กผู้ชายจะกลายเป็นผู้หญิง”

เขาหลุดปากยอมรับไปแล้วว่าดิโน่มันเป็นหลานเขา

“เนอะดิโน่เนอะ เราชอบใช่ไหม” เดวิดยื่นมือไปเขี่ยแก้มกลมของดิโน่เล่นทำเอาดิโน่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากด้วยความจั้กจี้ “เห็นไหม หัวเราะถูกใจ ฉันพูดถูก”

เดวิดมองแก้มดิโน่ที่ใสและแดงตอนที่แก้มเจ้าลูกไดโนเสาร์ตัวอ้วน แนบถูอยู่กับอกแกร่งของเขา แก้มมันน่าฟัดมากเขาเคยเผลอฟัดแล้วมันร้องไห้จ้าเพราะตอเคราครึ้มๆ ของเขาคงจะไปทิ่มเนื้ออ่อนๆ ของดิโน่เข้า

นับจากวันนั้นเดวิดยอมโกนหนวดเคราที่ทำให้เขาดูหล่อเข้มขึ้นคนละสไตล์กับน้องชายเพื่อไม่ให้ระคายผิวทารก

“ดิโน่ บอกคนแปลกหน้าไปสิ ว่าดิโน่ไม่ได้ชอบแค่ให้อุ้มสูงๆ แต่ดิโน่ชอบเล่นเครื่องบินหมุนด้วย บอกเขาไปเลย”

“ว้าย!” เดือนนารายกมือทาบอก “เล่นเครื่องบินหมุน คืออะไร อย่าบอกนะว่ายกเด็กทารกรอยลิ่ว แล้วจับหมุนๆ เป็นเครื่องบิน”

มือใหญ่ลูบหัวเจ้าตัวแสบอย่างเอ็นดู ผมของดิโน่นิ่มเพราะเขาสั่งแชมพูเด็กอ่อนอย่างดี แล้วเป็นคนสระผมให้ดิโน่ทุกวัน

“ใช่ มีอะไรหรือเปล่า” เดวิดก้มหน้าลงไปหยอกเย้าดิโน่ที่นอนมองเขากับเดือนนาราเถียงกัน

“ดิโน่ ทำไมโชคร้ายแบบนี้ หนึ่งเดือนที่ผ่านมาหนูเจอกับอะไรมาบ้าง น้าสงสารหนูเหลือเกิน” เดือนนารามองเขาอุ้มหลานของเธออย่างปวดใจ มองดูก็รู้เดวิด แบรดลีย์ เลี้ยงเด็กไม่เป็นแต่คงพยายามจะเลี้ยง

ดิโน่มองหน้าเดือนนาราแล้วส่งเสียงเหมือนเห็นด้วย “แอ้...แอ้” แล้วยังเอื้อมมือไปหาน้าสาวราวกับว่าอยากไปอยู่ในอ้อมกอดของน้าที่อุ้มเด็กเก่งกว่า

“ดิโน่บอกเขาไปสิเจอแต่เรื่องสนุก”

เดือนนาราถอนหายใจยาวพรืด “ใครเขาเลี้ยงเด็กแบบคุณกันล่ะ ถ้าฉันมาเจอแกช้ากว่านี้ หลานฉันจะเป็นยังไง คอหัก แขนหลุด ฉันไม่อยากคิดเลย”

เดวิดไม่สนใจฟัง “ฉันเลี้ยงแบบนี้ แต่ดิโน่ก็อ้วนจ้ำม่ำ ดูตัวโตกว่าตอนที่ฉันได้รับมาจากแม่ของแกตั้งเยอะ”

เดือนนารากวาดตามองไปรอบๆ ห้องเด็ก ที่ถูกออกแบบอย่างสวยงาม ท่าทางจะทุ่มงบประมาณลงไปมาก เห็นกล่องนมผงสำเร็จรูป เยื้องออกไปมีกล่องอาหารเสริมเต็มไปหมดสารพัดยี่ห้อ

“เลี้ยงหรือขุนหลานฉันกันแน่ อาหารเสริมเต็มไปหมด ถึงได้อ้วนปั้กแบบนี้” เธอเดินไปสำรวจอาหารเสริมมากมายหลากหลายยี่ห้อแล้วปวดใจ ถ้าเป็นเธอจะทำอาหารเด็กอ่อนให้ดิโน่กินทุกมื้อเพราะจะควบคุมด้านโภชนาการได้มากกว่า

แต่เดาได้ว่าอีตานี่คงเอาอะไรที่คิดว่าหลานกินได้กรอกปาก อัดเข้าไปไม่ยั้ง ยิ่งเห็นเด็กกินได้ก็ให้หลานกินเข้าไปเยอะๆ ในแต่ละมื้อ จนหลานกลมแทบจะกลิ้งได้ ซึ่งน้ำหนักเยอะไม่ได้หมายความว่าเด็กจะได้รับโภชนาการที่ถูกต้องครบถ้วนบางครั้งอาจเป็นโรคได้และหนักสุดคือคุณหมอสั่งให้ลดน้ำหนัก

“ฉันปวดหัวกับคุณ เข้าใจนะว่าคุณคงได้รับแกมาแบบงงๆ แต่การเลี้ยงแบบนี้มันไม่ถูก”

“ดิโน่ อย่าไปฟัง พวกผู้หญิงก็ชอบเยอะแบบนี้แหละ หิวใช่ไหม กินนมกันดีกว่า เด็กคนไหนอยากกินยกมือขึ้นหน่อย”

ดิโน่ตัวน้อยร้องแอ้เสียงดังราวกับเป็นคำตอบว่าอยากกินก่อนจะยกขาขวาขึ้นมา เดวิดมองเจ้าแสบแล้วแสร้งทำหน้าดุใส่

“บอกให้ยกมือ ไม่ใช่ยกขา ยกขาให้ฉันแบบนี้หมายความว่าไง คิดจะหาเรื่องกันเหรอ”