“ว่าไงล่ะ” เขาเลิกคิ้วมองหลานชาย
“จำเป็นด้วยเหรอครับ ผมกับเมียอาเล็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เผลอๆ ผมจะแก่กว่าด้วยซ้ำ”
“แก่ไม่แก่ไม่เกี่ยว เรายึดกันที่ตามศักดิ์ เมียฉันมีศักดิ์สูงกว่านาย นายควรเคารพเธอ”
“จริงของเล็ก”
เจ้าสัวแรมมิได้มีเจตนาจะเข้าข้างลูกชายคนเล็ก แต่ท่านเป็นคนที่ยึดมั่นธรรมเนียนเช่นนี้อย่างเคร่งครัดมาโดยตลอด เพราะถือว่าความกตัญญูรู้คุณคนเป็นสิ่งที่มนุษย์พึงมีพึงทำ เขาพร่ำสอนลูกหลานอยู่เสมอ และไม่อนุญาตให้ใครแหกกฎข้อนี้ด้วย
คำพูดของปู่เป็นเหมือนประกาศิตที่ไม่ว่ารัชชัยหรือใครก็ฝ่าฝืนไม่ได้ แม้จะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่ก็เพียงพอให้รู้ตัวว่าควรทำอย่างไร ขนาดเรืองกิตติ์และปรียาที่ขยับปากจะช่วยค้าน ก็ยังต้องกลืนคำพูดลงคอไปอย่างจำยอม
สุดท้ายคนมือแข็งก็ต้องไหว้อดีตแฟนเก่าที่ตอนนี้ข้ามขั้นขึ้นมาเป็นอาสะใภ้ของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
โมฬีที่สามีให้ท้ายเชิดหน้ารับไหว้รัชชัย แม้อีกฝ
