โมฬีเดินตามเพื่อนร่วมงานไปอย่างแกนๆ ไม่ยินดียินร้ายและหยุดยืนอยู่ท้ายขบวน ได้ยินเพื่อนร่วมงานสาวๆ แต่งหน้าแต่งตัวประชันกันสุดฤทธิ์ นัยว่าอาจจะเข้าตาท่านประธานคนใหม่ที่ยังโสดและเป็นหนุ่มหล่อหาตัวจับยากคนนั้น
“นี่แก... ไม่รู้ว่าท่านประธานคนใหม่ของเราหน้าตาจะเป็นยังไงเนอะ จะสูงยาวเข่าดี หล่อตี๋เหมือนสเปกฉันมั้ยน้า” นิตยาพูดพลางทำตาเยิ้มไปด้วย
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” โมฬีตอบแบบไร้อารมณ์
สำหรับเธอไม่ว่าผู้บริหารหนุ่มคนนี้จะหล่อรวยเพอร์เฟกต์แค่ไหน ก็ไม่อาจเทียบเท่ากับคนที่ซ่อนเร้นอยู่ในซอกหลืบของหัวใจมานานถึงเจ็ดปีได้หรอก
เสียงฮือฮาหวีดร้องด้วยความยินดีดังขึ้น ระหว่างที่เธอกำลังนึกถึงใบหน้าใครบางคน พอเงยหน้ามองตรงไป ภาพในหัวกับคนที่ยืนอกผายไหล่ผึ่งในชุดสูทตัดสั่งของแบรนด์ระดับโอตกูตูร์ก็ซ้อนทับแนบสนิทเป็นคนเดียวกัน ผู้ชายที่เพิ่งก้าวขายาวๆ ลงมาจากรถเมอร์เซเดส - ไมบัคที่เธออาศัยนั่งมาเมื่อเช้า
