My Superstar

Ep.7

Ep.7

Baibua talk.

1สัปดาห์ผ่านไป~

"แก ฉันหิวอะไปหาไรกินกันมั้ย" น้ำขิงเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยชวนฉันในขณะที่เรานั่งอ่านหนังสืออยู่ด้วยกันได้สักพักใหญ่ๆ

"แต่แกเพิ่งกินข้าวไปเองไม่ใช่เหรอ" จำได้ว่าเพิ่งกินข้าวเที่ยงไปได้ไม่ถึงสองชั่วโมงเลยนะ

"ก็หิวอีกแล้ว ตอนแรกก็อิ่มๆ อยู่หรอก แต่พอมานั่งอ่านหนังสือแล้วมันต้องใช้พลังงานเยอะไงแก มันก็เลยทำให้หิวอีก"

"=_=" ตรรกะไหนของยัยนี่วะเนี่ย!?

"นะๆ ไปหาอะไรกินกันเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง นะๆๆ" น้ำขิงพูดเสียงอ้อนๆ พร้อมกับมองตาฉันปริบๆ เพื่อให้ฉันเห็นใจ คือฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบกินจุกจิกเท่าไหร่ ส่วนมากจะเน้นกินแค่มื้อใหญ่ๆ เช้า กลางวัน เย็นแค่นี้ เพราะชีวิตฉันมีอะไรที่ต้องทำมากมายด้วยแหละ เลยทำให้ฉันเป็นคนไม่ค่อยชอบกินอะไรนอกจากมื้อหลักๆ

"เออๆ เดี๋ยวพาไป แต่ไม่กินนะ" สุดท้ายฉันก็ต้องยอมต่อลูกอ้อนของยัยนี่ เพราะถ้าฉันไม่ยอมก็คงจะอ้อนจนฉันยอมนู้นแหละ ไม่เป็นอันต้องอ่านหนังสืออยู่ดี แต่ถ้าฉันยอมไปกับน้ำขิงอย่างน้อยฉันก็ยังเอาหนังสือไปอ่านที่ร้านได้

"กินดิ ไปด้วยกันก็ต้องกินด้วยกันสิ"

"น้ำขิง แกก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยชอบกินของจุกจิก"

"ก็รู้ แต่กินเถอะมันไม่เป็นไรหรอก"

"=_="

"นะๆๆๆ กินคนเดียวมันไม่อร่อยอะ ต้องมีเพื่อนแย่งกิน" เวรกรรมอะไรของฉันวะเนี่ย ทำไมช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าฉันเจอแต่คนที่ไม่ปกติจังวะ ทั้งเพื่อนของตัวเอง แล้วก็ไอ้ศิลปินบ้านั่น

Rrrrrrr~ Rrrrrrr~

-Jino-

...ตายยากจริงๆ แค่นึกถึงก็โทรเข้ามาเลยทันที อยากจะบ้าตาย

อยากรู้มั้ยคะว่าทำไมฉันถึงต้องมีอาการเบื่อโลกแบบนี้เวลาเขาโทรเข้ามา ก็เพราะว่า...ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเขามักจะโทรหาฉันแบบนี้ตลอดทุกวัน! วันละห้าเวลาเลยก็ว่าได้ แล้วจะไม่ให้ฉันมีท่าทีรำคาญได้ยังไง ก็เล่นโทรมาใช้งานฉันจนฉันแทบจะไม่มีเวลาส่วนตัวอยู่แล้ว

แล้วถ้าถามว่าทำไมฉันถึงยอมให้เขาใช้งานได้ง่ายๆ แบบนี้ ก็เป็นเพราะความรู้สึกผิดไงคะ เพราะคำว่ารู้สึกผิดคำเดียวเลยที่มันค้ำคอฉันอยู่ บวกกับที่ฉันเคยพูดกับเขาไว้ว่าถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะรับผิดชอบเขาเอง! แล้วเขาก็เป็นจริงๆ ฉันก็เลยต้องได้รับผิดชอบอยู่แบบนี้ไง เฮ้อออ~

และความรับผิดชอบที่เขาเรียกร้องจากฉันก็คือ...การที่ฉันต้องไปเป็นเบ๊รับใช้เขาสามเดือนเต็มๆ ใช่ค่ะ! ทุกคนฟังไม่ผิดหรอก เขายื่นข้อเสนอมาสามเดือนจริงๆ ฉันล่ะอยากจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆ สักที โคตรหงุดหงิด!!

ฉันกลอกตาขึ้นมองบนใส่โทรศัพท์ตัวเองด้วยความรำคาญก่อนจะกดปิดเสียงและเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าทันทีอย่างไม่สนใจ

"ใครโทรมาอะ แล้วไม่รับเหรอ" น้ำขิงถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้ทันทีที่เห็นท่าทางของฉัน

"ไม่ได้มีธุระอะไรสำคัญหรอก ว่าแต่แกอะจะไปหาไรกินมั้ย" ฉันตอบยัยน้ำขิงไปอย่างปัดๆ ก่อนจะเบี่ยงเบนความสนใจของยัยนี่ให้กลับมาเรื่องกินเหมือนเดิม

"ไปดิ ไปๆๆๆ เก็บของแป๊บน้า" พูดจบน้ำขิงก็รีบเก็บของเข้ากระเป๋าตัวเองทันทีอย่างรีบๆ ส่วนฉันก็เก็บของที่เหลือของตัวเองต่อ จากนั้นน้ำขิงก็ขับรถพาฉันไปหาอะไรกินที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ ที่อยู่

เวลาต่อมา~

S.World

ติ้ง! ติ้ง!

Jino : มาหาฉันที่ห้องซ้อม

Jino : ด่วน!

ฉันอ่านข้อความจากไลน์ที่ถูกส่งเข้ามาด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะกดปิดหน้าจอโทรศัพท์และวางลงบนโต๊ะอย่างไม่สนใจที่จะตอบกลับ พร้อมกับน้ำขิงที่เดินเข้ามาพอดี

"มาแล้ววว เค้กช็อกโกแลตของโปรดแก เสริฟคู่กับช็อกโก้เย็นๆ" น้ำขิงพูดพร้อมกับวางแก้วช็อกโก้และจานเค้กลงตรงหน้าฉัน

"ใครแกว่าฉันชอบกินเค้กช็อกโกแลต" ฉันมองเค้กตรงหน้าก่อนจะเงยหน้าถามน้ำขิงออกไปอย่างนึกตลก

"ก็วันนั้นฉันเห็นแกซื้อกลับบ้าน ฉันก็เลยคิดว่าแกต้องชอบแน่ๆ เพราะปกติแกจะไม่ค่อยซื้อขนมอะไรแบบนี้ แต่วันนั้นแกซื้อ"

"เอาจริงๆ นะ ฉันซื้อไปให้หลานไม่ได้ซื้อกินเอง" ฉันตอบไปอย่างนึกตลกขึ้นมาหน่อยๆ คิดว่าฉันชอบเพราะฉันซื้อเค้กกลับบ้านเนี่ยนะ ก็อย่างที่บอกว่าฉันไม่ค่อยชอบกินอะไรพวกนี้อยู่แล้ว หลักๆ ก็กินข้าวแค่สามมื้อ นานๆ ทีเลยที่ฉันจะมานั่งกินอะไรแบบนี้ และที่มาก็เพราะโดนบังคับล้วนๆ

"อ่าว...แล้วแกชอบอะไรอะ เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนให้"

"ไม่ต้องๆ ฉันกินได้" ฉันรีบเบรกน้ำขิงทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะลุกไปเปลี่ยนขนมให้ฉันจริงๆ

"แต่แกไม่ได้ชอบหนิ กินไปก็ไม่ฟิน"

"ฉันกินได้" ถึงเปลี่ยนอันใหม่กินยังไงก็ไม่ฟินอยู่ดี เพราะว่าฉันไม่ชอบกินขนม

"แน่นะ ?"

"อื้ม นี้ไงกินแล้ว" พูดจบฉันก็ตักเค้กเข้าปากเพื่อโชว์ให้น้ำขิงดูทันทีว่าฉันกินได้

"โอเค งั้นก็กินเยอะๆ นะ"

ติ้ง! ติ้ง! ติ้ง!

"=_="

"ใครไลน์มาอะแก ฉันเห็นมันดังหลายรอบแล้วนะ อาจจะมีธุระด่วนหรือเปล่า ?" น้ำขิงถามขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงแจ้งเตือนไลน์ฉันเด้งขึ้นมาไม่หยุด ก็จะใครซะอีก รัวๆ แบบนี้ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ

Jino : นี่พึ่งผ่านมาแค่ 1สัปดาห์จะผิดคำพูดแล้วหรอครับ?

Jino : ฉันให้เวลาเธอ 30นาที

Jino : ถ้าฉันไม่เห็นเธอที่ห้องซ้อม ฉันจะประกาศให้โลกรู้ว่าเธอมัน...เก่งแต่ปาก

"!!!"

"มีไรหรือเปล่าแก ทำไมทำหน้าอย่างนั้น?" น้ำขิงถามขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างเป็นห่วง

"...เอ่อ...พอดีมีปัญหาเข้ามานิดหน่อยน่ะ ฉันคงอยู่กับแกไม่ได้แล้ว ขอโทษนะน้ำขิงไว้ฉันจะชดเชยให้แกทีหลัง" ฉันพูดบอกน้ำขิงไปอย่างรู้สึกผิดพร้อมกับเก็บกระเป๋า

"อ่าว!?...อะ...โอเคๆ ไว้เจอกัน" น้ำขิงทำหน้างงๆ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเข้าใจ

"เค ไว้เจอกัน" พูดจบฉันก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีด้วยความรีบร้อน และหงุดหงิด

...หงุดหงิดค่ะ! ตอนนี้ในใจของฉันหงุดหงิดมาก! มันหงุดหงิดแต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันวะเนี่ย!!?

40นาทีต่อมา~

"เธอมาช้า" คนที่กำลังนั่งอ่านอะไรสักอย่างพูดออกมาด้วยเสียงนิ่งๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยท่าทีชิลๆ ไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไรใดๆ ทั้งนั้น

"รถติด"

"ข้ออ้าง...แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉัน ?"

"ไม่ว่าง"

"แน่ใจ ?"

"=_="

"ไม่ว่าง แต่มีเวลาไปกินเค้กกับเพื่อน นี่เหรอที่บอกว่าไม่ว่าง?" เขาวางเอกสารที่อ่านตอนแรกลงข้างๆ ตัว แล้วจ้องหน้าฉันนิ่งอย่างคาดคั้น

"มันเรื่องของฉัน รีบๆ พูดธุระของนายมาฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากขนาดนั้นนะ" ฉันตอบเขาไปก่อนจะรีบถามเขากลับไป เพื่อให้เขารีบๆ พูดความต้องการของเขามา จะได้จบๆ กันไป

"ฉันหิวข้าว"

"ห้ะ?" เมื่อกี้เขาพูดว่าไงนะ!?

"ฉันบอกว่าฉันหิวข้าว" เขาพูดขึ้นมาอีกครั้งอย่างต้องการจะย้ำว่าฉันได้ยินไม่ผิด แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นของมันคือ...เขาหิวข้าว...??

"แล้วมันเกี่ยวกับฉันยังไง หิวข้าวนายก็ไปสิ"

"ก็กำลังจะไปนี่ไง นั่งรอเธอตั้งนานหิวจนไส้กิ่วหมดแล้วเนี่ย" พูดจบเขาก็ลุกขึ้นแล้วลูบท้องตัวเองเบาๆ

"นะ...นาย...?" อย่าบอกนะว่า...??

"ไม่ต้องทำหน้าคิ้วขมวดขนาดนั้น นี่แหละคือธุระของฉัน ฉันจะไปกินข้าว และเธอ...ก็ต้องไปกับฉัน" พูดจบเขาก็ยิ้มให้ฉันอย่างกวนๆ

"...มันใช่หน้าที่ฉันมั้ย" ฉันถามออกไปอย่างสุดจะทน แต่ก็ยังพยายามกลั้นความอดทนของตัวเองเอาไว้อยู่ มันใช่เรื่องที่เขาต้องโทรตามฉันยิกๆ เพื่อให้ฉันรีบมาแล้วต้องไปกินข้าวกับเขาใช่มั้ย ถามจริง??

"เธอคงไม่ลืมนะว่าตอนนี้เธอเป็นเบ๊ให้ฉันอยู่ หน้าที่ของเบ๊ก็คือตามที่เจ้านายสั่ง...และตอนนี้ฉันก็สั่งให้เธอไปกินข้าวกับฉัน...แบบนี้ใช่หน้าที่ของเธอหรือยังครับ หื้มม?"

...กวนประสาท!