มาเฟียร้ายกลายรัก

ออกจากโรงพยาบาล

[ก๊อกๆๆ]

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เป็นเข้ามา

ชรัณยืนพิงประตูมองมาที่พาขวัญที่กำลังนั่งอ่านหนังสือที่ขอยืมมาจากพยาบาล

ต่างคนต่างสบตากัน

ชรัณเดินเข้ามาหาเธอที่เตียง

"ดูดีกว่าเมื่อวาน"

ชรัณบอกพร้อมกับมองสำรวจไปทั่วร่างกาย

"เออ...คุณไปไหนมาคะ"

ชรัณหันมาสบตาเธออีกครั้ง

"ขะ..ขอโทษคะ ขวัญแค่เห็นว่าคุณหายไปนาน"

ถามเขาไปแล้วก็นึกได้ว่ามันเรื่องส่วนตัวของเขา

"งานมีปัญหานิดหน่อย"

พาขวัญเพิ่งสังเกตุว่าหน้าตาเขาดูเหนื่อยล้าเหมือนคนไม่ได้นอน

[ก๊อกๆๆ]

"เสื้อผ้าครับนาย"

เดชาหิ้วกระเป๋ารากขนาดกลางมาส่งให้เจ้านาย

"ขอบใจ"

"นายจะกินอะไรก่อนไหมครับ"

"ยัง..ฉันนอนก่อนดีกว่า นายก็ไปพักเถอะ"

"ครับนาย"

พาขวัญนั่งมองเจ้านายกับลูกน้องคุยกัน หน้าตาเหนื่อยล้าพอๆกัน

เดชาออกไปจากห้องแล้ว

"ผมไปอาบน้ำก่อน"

ชรัณยังกระเป๋าหายไปในมุมห้องน้ำ หายไปพักใหญ่เขาก็ออกมาพร้อมกางเกงนอนขายาวกับเสื้อยืด หน้าตาดูสดชื่นขึ้นกว่าเดิมผมที่เปียกถูกเช็ดไว้ลวกๆปล่อยตามสบาย

พาขวัญเผลอมองเขาอย่างลืมตัวจนเขาเดินเข้ามาใกล้

"มองพอหรือยัง"

เขาถามยิ้มๆ

"เออ...ขอโทษคะ ขวัญอุ่นข้าวต้มให้คุณทานก่อนค่อยนอนนะคะ"

เธอสังเกตุจากเดชาถามเธอคิดว่าเขาหน้าจะยังไม่ได้กินอะไร เธอว่างถ้วยข้าวต้มบนโต๊ะ

"ทำไหวแล้วหรอ"

เขาถาม

"ก็ข้าวต้มที่คุณให้คนซื้อมาใส่ไว้ในตู้ขวัญก็แค่เอาใส่ไมโครเวฟแค่นั้นเอง"

เขานั่งลงกินข้าวต้มจนหมดถ้วย พาขวัญกับไปนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเหมือนเดิน

ชรัณเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวใหญ่ที่ปรับเป็นเตียงนอนได้

เขาจับหมอนซ้อนกันสองลูกก่อนจะล้มตัวลงนอนแล้วก็หลับไปด้วยความล้า

พาขวัญเห็นว่าเขาหลับแล้วฟังจากเสียงหายใจที่ดังสม่ำเสมอ เธอค่อยๆเดินเข้าไปใกล้แล้วหยิบผ้าห่มมาห่มให้เขา

พาขวัญยืนจ้องมองเขา ทำไมเขาถึงไปช่วยเธอทั้งๆที่เธอเป็นน้องของศัตรู ตอนเขาหลับหน้าเขาดูผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย

พาขวัญเผลอยิ้มออกมา

"อะแฮ่ม...ขอโทษที่มาขัดจังหวะครับ แต่ตอนนี้คนป่วยต้องวัดความดันก่อนนะครับ"

หมอกวินบอกยิ้มๆ กะว่าจะเข้ามาหาเพื่อนสักหน่อยพอดีกับได้เวลาวัดความดันของคนไข้พอดีก็เลยอาสามาวัดแทนเจ้าหน้าที่

"เออ...ค่ะ"

พาขวัญหน้าแดงเขินที่ถูกจับได้ว่าแอบมองเพื่อนเขา

พาขวัญเดินไปนั่งที่เตียงทั้งหมอทั้งคนไข้ต่างระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียงดังรบกวนคนที่นอนอยู่

ผลความดันออกมาว่าหัวใจเต้นเร็วและความดันสูงนิดหน่อย

"นั่งพักก่อนนะครับ ไม่ต้องตื่นเต้นเดี๋ยววัดใหม่อีกรอบ"

หมอกวินบอกยิ้มๆ

"ค่ะ"

พาขวัญยิ่งเขินหนักกว่าเดิมอีก

"พี่หมอคะ คือเมื่อกี้ขวัญไม่ได้..เออ.."

"ไม่เป็นไรครับพี่เข้าใจ ชรัณนะเขาเป็นคนแข็งกระด้าง ด้วยอุปนิสัยที่โตมากับการต้องต่อสู้และใช้ชีวิตอยู่กับลูกน้องบางทีก็จะบ้าอำนาจไปหน่อยแต่ลึกๆแล้ว เขาเป็นคนจิตใจดีคนหนึ่งเลยนะครับ"

พาขวัญนิ่งไป

"พี่หมออย่าเพิ่งเข้าใจขวัญผิด ขวัญไม่ได้คิดอะไรกับ...คุณชรัณนะคะ"

ท้ายประโยคเธอพูดเสียงเบาและก้มหน้าลงเหมือนกลัวว่าหมอกวินจะเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ในสายตาเธอ

"โอเคครับไม่คิดก็ไม่คิด"

หมอกวินยิ้มให้เธอเพื่อให้เธอสบายใจ

หลังจากวัดความดันอีกรอบเสร็จแล้วหมอกวินก็ขอตัวออกไปก่อนเพราะชรัณหลับอยู่

ชรัณตื่นมาอีกทีฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว

"กี่โมงแล้วเนียย.."

เขาพูดเมื่อมองออกไปข้างนอกเห็นว่าฟ้ามืดแล้ว

"ทุ่มกว่าแล้วคะ"

พาขวัญตอบ

เขาลุกขึ้นนั่งมองผ้าห่มในมือ

"คุณเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมั่งไหม"

เขาถามและมองมาที่เธอ

"ดีขึ้นแล้วคะ"

พาขวัญตอบ ชรัณพยักหน้าขคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู

[นายครับที่ผับมีเรื่องนิดหน่อยตอนนี้ผมกำลังเข้าไปดู]

ข้อความจากเดชา ส่งมาให้เขาเมื่อสิบนาทีที่แล้ว

เขารีบลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที สักพักเขาก็ออกมาพร้อมออกไปข้างนอก

เขามองหน้าเธอที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียงผู้ป่วยตาแป๋วอยู่

"ที่ผับมีเรื่องนิดหน่อย ผมจะออกไปดูคุณพักผ่อนเถอะ"

"ค่ะ"

พาขวัญตอบเขาสั้นๆ จะให้เธอพูดอะไรได้

ชรัณมองตากลมโตคู่นั้นแล้วถึงกับต้องถอนหายใจ แทบไม่อย่ากจะออกไปทำงานเลย

"ผมไปนะ"

พาขวัญพยักหน้า ได้แต่มองตามหลังเขาไป

เช้าวันต่อมา...

"พี่หมอคะ ขวัญจะขอออกจากโรงพยาบาลวันนี้ได้ไหมคะ"

พาขวัญบอกหมอกวินหลังจากที่เขาเข้ามาตรวจดูอาการเธอตอนนี้ บาดแผลรอยฟกช้ำดีขึ้นมากแล้ว

"ออกได้ครับแต่ยังไงพี่ต้องบอกชรัณก่อนนะครับว่าเขาจะให้น้องขวัญออกวันนี้ไหม"

หมอกวินบอก

"พี่หมอคะ ไม่ต้องบอกคุณชรัณหรอกคะ แค่นี้ขวัญก็รบกวนเขามากเกินไปแล้ว ส่วนค่ารักษาพยาบาลขวัญพอมีเงินเก็บอยู่บ้างเดี๋ยวขวัญจ่ายเองคะ"

หมอกวินทำหน้าหนักใจ

"นะคะพี่หมอ แค่นี้คุณชรัณก็เหนื่อยกับขวัญมากพอแล้ว"

"ก็ได้ครับ...เดี๋ยวพี่ทำเรื่องออกให้ ระหว่างนี้ขวัญก็เตียมตัวรอไปก่อนนะครับถ้าทุกอย่างเรียบร้อยเดี๋ยวพี่ให้พยาบาลมาแจ้ง"

"ขอบคุณค่ะ"

"พี่กาญคะ ขวัญฝากซื้อเสื้อผ้าให้ขวัญหน่อยได้ไหมคะ"

พาขวัญหันไปหาพยาบาลที่ค่อยดูเเลอยู่

"ได้สิคะ"

พยาบาลสาวตอบด้วยรอยยิ้ม

[ก๊อกๆๆ]

เสียงเคาะประตูดังขึ้น พาขวัญรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรงเธอเข้าใจว่าคงเป็นพยาบาลเข้ามาแจ้งรายละเอียดให้ทราบ

[ผั๊ววว]

เสียงผลักประตู้เข้ามาอย่างแรง

"จะออกโรงบาลทำไมไม่บอกผม"

ชรัณเดินมายืนกอดอกมองหน้าเธอ

"ขะ..ขวัญไม่อยากรบกวนคุณ ขวัญเห็นคุณงานยุ่ง"

พาขวัญไม่กล้าสบตาเขา

"ก็เลยจะกลับเอง"

พาขวัญนั่งก้มหน้าเงียบ

"เงยหน้าพาขวัญ"

พาขวัญเงยหน้าขึ้นมามองเขา

"แล้วคุณจะให้ขวัญทำยังไงคะ ขวัญกับคุณก็ไม่ได้เป็นอะไรกันคุณช่วยขวัญขนาดนี้ก็มากพอแล้วขวัญไม่อยากรบกวนคุณมากกว่านี้"

พาขวัญน้ำตาคลอ เธอเองก็ยังไม่รู้เลยกลับไปจะไปเจออะไรอีก แต่เธอจะมานอนให้เป็นภาระคนอื่นแบบนี้ก็ไม่ได้

เธอรีบยกมือเช็ดน้ำตา เธอไม่อยากให้มันไหลออกมาให้คนอื่นเห็น

"ขออนุญาตครับนาย ทุกอย่างเรียบร้อยครับ"

นุลูกน้องมือซ้ายเข้ามารายงานเจ้านาย ในมือมีถุงยาหิ้วไว้ด้วยและมีถุงกระดาษอีกใบที่เขาส่งมาให้ชรัณ

"งั้นก็กลับกันได้"

เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

พาขวัญมองหน้าเขาเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ตัดสินใจไม่พูดดีกว่า เธอขยับลงจากเตียง

ชรัณยื้นถุงกระดาษให้

"เสื้อผ้าไปเปลี่ยนก่อน"

พาขวัญรับมาและเดินเข้าห้องน้ำไป

ข้างในถุงเป็นเสื้อยืดสีขาวแบบพอดีตัว กับกระโปรงทรงขนมชั้นยาวถึงข้อเท้า พร้อมกับชุดชั้นในที่ใส่ได้พอดี

"พี่กาญรู้ไซร์เราได้ไงเก่งจัง"

พาขวัญเข้าใจว่าพยาบาลสาวเป็นคนซื้อให้

พาขวัญเดินออกมาจากห้องน้ำ พบว่าในห้องมีชรัณนั่งรออยู่คนเดียว

"เสร็จแล้วค่ะ"

เขาหันไปมองเธอ ใบหน้าที่ไม่ได้เเต่ง

เเต้มกับชุดที่เขาเลือกเองกับมือ

ชรัณกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

[ก๊อกๆๆ]

"น้องขวัญจะกลับแล้วหรอครับ"

หมอกวินเข้ามาพอดี

"ขวัญขอบคุณพี่หมอมากนะคะที่ช่วยดูแลขวัญ"

พาขวัญยกมือไหวขอบคุณหมอกวิน

"ยินดีครับ แต่ถ้าเจอกันอีกครั้งไม่เอาแบบนี่แล้วนะครับ"

หมอกวินส่งยิ้มไปให้เธอ

"อะแฮ่มมๆ"

ชรัณแกล้งกระแอมขึ้นมา

"ส้น...ตีนติดคอหรือไง"

หมอกวินบอกเพื่อน

"ไอ้หมา"

"หมอโว้ย...น้องขวัญครับไว้หายดีแล้วไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อนะครับ"

หมอกวินหันไปพูดกับพาขวัญเสียงหวานเขาก็แค่อยากแกล้งไอ้เพื่อนมาเฟีย หน้ายักษ์เฉยๆแหละ

"ได้สิค่ะ"

พาขวัญตอบยิ้มๆ

หมอกวินยักคิ้วใส่ชรัณอย่างผู้ชนะ

"แต่ตอนนี้ฉันขอพาพาขวัญกลับก่อนก็แล้วกัน...ขอบใจนะ....ไอ้หมอกวิน"

ชรัณเน้นชื่อให้เพื่อนรู้ตัวว่าอย่ากวนให้มาก พร้อมกับยกมือโอบไหล่พาขวัญ

"ฮ่าๆๆ..เชิญครับ"