ดูแลเอง
1493 Words
[โครมมมม..]
มีเสียงดังจากข้างนอกพร้อมกับประตูบานใหญ่ถูกพังเขามา
ลูกน้องเสี่ยโตถูกหิ้วเข้ามาด้วยสภาพสะบักสะบอม
พาขวัญที่ตอนนี้ไม่มีแม้เเต่เเรงดิ้น เธอหันไปมองทางประตูภาพที่เห็นคือ
ชรัณเดินเข้ามาพร้อมปืนในมือ เธอหลับตาลง
(ใช่เขาจริงๆใช่ไหม)
เธอไม่กล้าลืมตากลัวว่าภาพนั้นจะหายไป
"ไอ้ระยำ"
[ปั๊กกก..]
"โอ้ยย.."
ชรัณเห็นสภาพพาขวัญแล้วเขาแทบคลั่งเขาใช้ด้ามปืนตบหน้าเสี่ยโต
เสียงเสี่ยโตร้องด้วยความเจ็บปวด
ชรัณรีบเข้าไปประคอกพาขวัญขึ้นมาไว้ในอ้อมเเขน โดยมีเดชาและลูกน้องของเขายืนคุมสถานะการณ์ไว้
"พาขวัญ....พาขวัญลืมตาสิ"
ใบหน้าที่บวมซ้ำมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก มือเธอกุมไว้ที่ท้อง ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ว่ามันทำอะไรเธอ
พาขวัญค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"คุณจริงๆใช่ไม"
พาขวัญมองอย่างไม่เชื่อว่าจะเป็นเขาจริงๆ
"ผมเอง...คุณไหวไหม"
พาขวัญหลับตาลงพยักหน้าให้เขาเพื่อข่มความเจ็บปวดไว้
ชรัณค่อยๆว่างเธอลงและเดินมาหาไอ้เสี่ยโตที่ตอนนี้เดชาลากมานั้งที่โซฟา เพื่อรอนายของเขา
"มึงมายุ่งเรื่องของกูทำไมไอ้ชรัณ"
เสี่ยโตถามด้วยความโกรธ
"มือไหนที่มึงทำร้ายเขา"
ชรัณถามด้วยแววตาอำมหิต เสี่ยโตเริ่มใจไม่ดี มองไปที่ลูกน้องแต่ละคนสภาพยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย
[ผั๊ววว...]
"โอ้ยยย..ไอ้ชรัณมึงกับกูไม่เคยมีเรื่องกันมึงจะมีเรื่องกับกูแค่ผู้หญิงคนเดียวหรอว่ะ"
ชรัณต่อยเข้าที่ปากมันอย่างจัง
"กูถามว่ามือไหนที่มึงทำร้ายเขา"
ชรัณตะคอกถามอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองสุดๆ
[ผั๊ววว...ๆ]
"โอ้ยยย.. มือนี้ๆ"
ชรัณต่อยมันไม่หยุดจนเสี่ยโตยอมยกมือขึ้น
[ปั๊งง..]
"โอ้ย...มึง..มึงยิงกู"
เสี่ยโตจับมือข้างที่โดนยิงไว้ด้วยความเจ็บปวด
"ต่อไปนี้อย่าเอาหน้าเน่าๆของมึงมาให้กูเห็นอีกไม่งั้นกูจะจัดการมึงให้ชิบหาย วายวอดไปเลย...เดชาจัดการต่อ"
ท้ายประโยคเขาหันไปสั่งลูกน้อง
ชรัณเดินไปอุ้มพาขวัญขึ้นมาไว้ในอ้อมเเขนและรีบพาเดินออกไปทันที
"ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด"
เขาสั่งคนขับรถ
"ครับนาย"
เขาว่างเธอลงบนเบาะและนั้งลงข้างเธอ ชรัณประคองกอดเธอไว้ ถ้าเขามาเร็วกว่านี้เธอคงไม่เจ็บขนาดนี้
"เรากำลังจะไปโรงพยาบาลคุณอดทนหน่อยนะ"
เขาบอกเธอ
พาขวัณทิ้งตัวซบอยู่กับอก ที่พักผิงเดียวที่มีตอนนี้ เธอกำชายเสื้อเขาไว้แน่น ดังกับกลัวว่าเขาจะหายไปเธอหลับตาข่มความเจ็บปวดไว้
ไม่นานรถก็มาจอดหน้าโรงพยาบาล เขารีบอุ้มเธอลงรถ พาวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
"เดี๋ยวเชิญญาติแจ้งประวัติผู้ป่วยให้หน่อยนะคะ"
เจ้าหน้าที่รีบกันให้เขาออกมารอข้างนอก
เขาได้แต่มองเข้าไปด้านในด้วยความเป็นห่วง
"เป็นยังไงบ้างครับหมอ"
เขาถามเมื่อเห็นหมอเดินออกมา
"คนไข้ถูกทำร้ายร่างกายอย่างหนักจะมีแผลภายในช่องปากที่ต้องเย็บ ส่วนลำตัวก็บอบช้ำมาก ยังไงคืนนี้ต้อง แอดมิดโรงพยาบาลก่อนครับ"
[ไอ้วินมึงประสานมาที่โรงพยาบาลxxx
ขอรับตัวผู้ป่วยจากที่นี้ให้กูที]
ชรัณรีบโทรหาเพื่อนที่เป็นหมอเจ้าของโรงพยาบาลเอกชลชื่อดังให้ส่งรถมารับตัวพาขวัญไปรักษาตัวต่อ
[เดี๋ยวๆ...อะไรของมึงว่ะโทรมาดึกป่านนี้ เกิดอะไรขึ้น แล้วใครเป็นอะไร]
[มึงอย่าเพิ่งถาม เรื่องมันยาวเดี๋ยวกูเล่าให้ฟังแต่ตอนนี้มึงจัดการให้กูก่อน]
[เออ..เดี๋ยวกูจัดการให้ ส่งชื่อผู้ป่วยมา]
น้อยครั้งนักที่จะเห็นเพื่อนขอความช่วยเหลือแบบนี้ กวินเลยรีบดำเนินการให้ทันที
"ไอ้ชรัณ...ทำไมมึงปล่อยให้น้องเขาถูกทำร้ายขนาดนี้ว่ะ"
หมอกวินถึงกับโวยวายใส่เพื่อนเมื่อเห็นสภาพผู้ป่วย ตัวเขาเองต้องลุกจากเตียงเพื่อมารอรับผู้ป่วยให้เพื่อนกลางดึกแต่พอเห็นสภาพคนไข้แล้วเขาอดสงสารไม่ได้ผู้หญิงตัวนิดเดียวถูกทำร้ายขนาดนี้
ชรัณเงียบเขาเองก็ไม่มีคำตอบให้เพื่อนเหมือนกันได้แต่ขบกรามไว้แน่นเพื่อเก็บ ซ่อนอารมณ์โกรธ
กวินเห็นอาการเพื่อนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
"คงนอนพักรักษาตัวที่นี้ไปก่อน ตอนนี้ฉันให้ยานอนหลับเขาไว้ น่าจะหลับยาวเพราะถ้าให้เขาตื่นตอนนี้คงจะเจ็บปวดน่าดู"
"อืมม..ขอบใจ"
"ว่าเเต่ไอ้รอยเก่าที่ไม่ใช่รอยที่ถูกทำร้ายอยู่บนตัวน้องเขานั้นฝีมือแกหรือเปล่า เพราะร่องรอยการถูกละเมิดทางเพศก็ไม่มี"
ชรัณหันไปมองหน้าเพื่อนควับ
"เห้ย..อย่ามองฉันแบบนั้นโรงพยาบาลฉันมีหมอผู้หญิงโว้ย...ว่าแต่แกตอบฉันมาเลยว่าฝีมือแกหรือเปล่า"
"ใช่"
ชรัณตอบสั้นๆ
"โห้...น้องเขาตัวเล็กน่าทะนุถนอมขนาดนี้แกก็อ่อนโยนกับเขาหน่อยสิว่ะ"
"เอ้อ..ฉันไม่ได้ตั้งใจพอใจหรือยังเป็นหมอหรือเป็นตำรวจว่ะซักไซ้อยู่ได้"
"ถ้าฉันเป็นตำรวจฉันจะจับแกก่อนเลย มาเฟียอะไรว่ะปล่อยให้คนรักถูกทำร้ายขนาดนี้"
ชรัณนิ่งไป
(คนรักหรอ)
"คนอย่างฉันไม่เคยรักใคร"
ชรัณเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าที่จะบอกเพื่อน
"หึ...ฉันจะค่อยดู ฉันว่าหนูน้อยคนนี้
เเหละจะเป็นคนคว้าหัวใจมาเฟียอย่างแก"
กวินบอกเพื่อนด้วยความมั่นใจ เขาเองรู้จักกับชรัณมานาน เพื่อนเขาไม่เคยใส่ใจกับผู้หญิงคนไหนขนาดนี้
และจากการเเสดงออกที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเป็นห่วงเธอคนนี้มากแค่ไหน
"แล้วคืนนี้ใครจะเฝ้าไข้ว่ะ พ่อแม่เขารู้หรือยัง"
กวินถามเพื่อน
"พ่อเเม่เขาเสียหมดแล้ว"
"ห๊ะ!...น่าสงสารจังว่ะ"
กวินมองหน้าพาขวัญอย่างนึกเอ็นดู
"นี้ถ้าแกไม่อะไรกับน้องเขาเดี๋ยวฉัน อุปถัมภ์น้องเขาไว้เองก็ได้นะ"
"ไม่ต้อง...เสือก"
ชรัณรีบสวนทันที
"อ่าวไอ้นี้ ทำตัวเป็นหมาหวงก้างไปได้"
"ทำเท่าที่สั่งก็พอที่เหลือไม่ต้อง"
"เอ้อๆ...ฉันก็แค่เห็นใจน้องเขาแล้วจะเอาไงคืนนี้ให้พยาบาลมาเฝ้าให้ก่อนไหม"
กวินถามเพราะตอนนี้มันจะสว่างเป็นเช้าวันใหม่แล้ว
"ไม่ต้อง"
ชรัณบอก
กวินแอบอมยิ้ม งานนี้เขาดูไม่พลาดแน่นอน
"ตามใจงั้นฉันขอตัวไปงีบสักแปบก่อนได้อยู่สองชั่วโมง"
กวินบอกพร้อมกับตบบ่าเพื่อนแล้วเดินออกจากไป
[ก๊อกๆๆ]
"เสื้อผ้าได้แล้วครับนาย"
เดชาเอาเสื้อผ้ามาให้ตามคำสั่งเจ้านาย
"ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม"
"เรียบร้อยดีครับนาย"
"ดี...เข้าไปดูความเรียบร้อยที่ผับให้ฉันด้วย"
"รับทราบครับนาย"
เดชาเหลือบตามองคนป่วยบนเตียง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"ลูกพี่นายเฝ้าเองเลยหรอ เป็นไปได้ไงว่ะเนีย"
สิงห์และบรรดาลูกน้อง ห้อมล้อมเดชาไว้
"เรื่องของเจ้านาย"
เดชากำราบลูกสมุน
"โห้...พวกเราไม่เคยเห็นนายเป็นแบบนี้ มันไม่ชินนะ"
สิงห์บอกพร้อมกับยิ้มแห้งๆส่งให้ลูกพี่
"เอ้ออ...อีกหน่อยก็ชิน"
เดชาบอกแล้วก็เดินหนีออกไป
(อย่าว่าแต่พวกมึงเลยกูก็ไม่ชินเหมือนกัน)
เดชาพูดคนเดียวในใจ
/////////////////////////////////
เช้าวันใหม่...ชรัณตื่นมาก็สายแล้ว แต่คนไข้ยังไม่ตื่นเลย
"จะหลับนานไปแล้วนะพาขวัญ"
เขาเดินมาที่เตียง วันนี้รอยซ้ำบนใบหน้าและลำตัวเธอยิ่งชัดขึ้น
เหมือนเธอได้ยินที่เขาพูด พาขวัญเริ่มขยับเปลือกตาก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น
เธอมองหน้าเขา แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัว
พาขวัญนิ่วหน้าเมื่อเธอพยายามจะขยับตัว
"อย่าเพิ่งขยับ"
ชรัณบอกเธอ
พาขวัญมองไปรอบๆนี้มันโรงพยาบาลหรอ
"หิวน้ำ"
พาขวัญบอก ชรัณเดินไปหยิบน้ำเทใส่แก้วแล้วกดเตียงให้ยกขึ้น เขาจับแก้วไปจอไว้ที่ปากเธอ
"ค่อยๆจิบก่อน"
พาขวัญอ้าปากได้แค่นิดเดียว เธอเจ็บระบมไปหมด
[ก๊อกๆๆ]
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับประตูที่เปิดเข้ามา
"เป็นยังไงบ้างครับคนไข้"
หมอกวินเดินยิ้มเข้ามา ยิ่งเห็นเพื่อนตัวเองกำลังป้อนน้ำคนไข้เขาก็คันปากยิบๆอย่ากแซวแต่ก็ไม่อย่าให้เจ้าตัวรู้ตัวว่าถูกสังเกตุอยู่
- Writer
