มาเฟียร้ายกลายรัก

ลักพาตัว

"เสี่ยครับมีคนเสนอจ่ายเงินใช้หนี้แทนไอ้นทีครับ"

ลูกน้องเสี่ยโตรีบเข้ามารายงาน

"ใครว่ะ"

"เป็นคนของไอ้ชรัณครับ"

"ไอ้ชรัณงั้นหรอ ทำไมมันต้องใช้หนี้เเทนไอ้นทีด้วยว่ะ เเต่ก็ช่างมันกูนึกว่าจะสูนเงินไปฟรีๆซะเเล้ว"

"งั้นตอบตกลงเลยนะครับ"

ลูกน้องถามย้ำอีกที

"ตกลงสิว่ะมึงนี่โง่จริงๆ"

เสี่ยโตตะคอกใส่ลูกน้อง

"ครับเสีย....แล้วเรื่องน้องไอ้นทีละครับเสี่ยจะเอาไง"

เสี่ยโตทำท่าครุ่นคิด

"นั้นสิว่ะ จะปล่อยไปก็เสียได้ ทั้งสาวทั้งสวยขนาดนั้น เอายังงี้มึงไปตกลงรับเงินค่าหนี้ของไอ้นทีมาให้เรียบร้อย แล้วคืนนี้ฉันจะไปดูแลน้องสาวให้มันสักหน่อยฮ่าๆๆๆ"

เสี่ยโตหัวเราะชอบใจ

"ได้เลยครับเสี่ย"

ลูกน้องยิ้มชอบใจกับความเจ้าเล่ห์ของลูกพี่

////////////////////////////////

"เรียบร้อยครับนายคนของมันตอบตกลงมาแล้วครับ"

เดชารายงานให้นายทราบ

"อืมม..จ่ายมันไปตกลงทำสัญญาให้เรียบร้อย"

"ครับนาย แต่ว่าคนอย่างไอ้เสี่ยโตจะไว้ใจมันได้แค่ไหนครับ"

ชรัณเงัยบใช้ความคิด

"จับตาดูมันไว้"

"ครับนาย ส่วนคุณพาขวัญเธอออกจากบ้านตอนประมาณเที่ยงๆครับ"

ชรัญขมวดคิ้วมุ่ย

"เขาออกไปไหน"

"เหมือนว่าจะออกไปหาสมัครงานครับ"

เดชารายงาน

"อืม...สั่งให้คนของเราเฝ้าไว้"

"ครับ...และเย็นนี้นายมีนัดกับคุณอิงอรนะครับ"

"อืม...รู้แล้ว"

เดชาโครงตัวก่อนจะเดินออกไป

อิงอรเป็นสาวนักธุระกิจที่กำลังโด่งดังอยู่ตอนนี้เธอพยายามเข้าหาเข้าหลายครั้งแล้วแต่ชรัณมองดูก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คิดไม่ ซื่อกับเขาแน่ เขาเลยเว้นระยะห่างไว้พอสมควร กับผู้หญิงบางคนเข้าไม่เสี่ยงเข้าไปยุ่งดีที่สุด

///////////////////////////////////

พาขวัญเดินลงจากรถเมล์ ตอนนี้ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว เธอยืนมองท้องฟ้าด้วยใจที่ห่อเหี่ยว เธอได้แต่ภาวนาขอให้ตัวเองได้งานที่ไปสมัครมาทั้งวัน

[เอี๊ยดดด...]

มีรถตู้มาจอดดักหน้าเธอ พาขวัญมองด้วยความตกใจและไม่รอให้เกิดอะไรขึ้นเธอรีบหันหลังวิ่งทั้นที

และก็เป็นอย่างที่เธอคิดมีกลุ่ม ชายฉกรรจ์โดดลงมาจากรถ พวกมันรีบวิ่งตามเธอ

"ช่วยด้วย"

พาขวัญตะโกนก่อนที่พวกมันจะถึงต้วเธอ

"จับไว้"

หนึ่งในนั้นคว้าตัวเธอได้มันใช้มือปิดปากเธอไว้

"อี๊ดด...อ่อยอะ(กรี๊ดด..ปล่อยนะ)"

พาขวัญพยายามร้องแต่เสียงแต่เสียงที่ดังออกมาแทบจะไม่ได้ยินเลย

"เร็วสิว่ะเอามันไปขึ้นรถ"

พวกมันช่วยกันอุ้มเธอขึ้นรถไป

//////////////////////////////

"คุณชรัณคะ ทานข้าวเสร็จแล้วเราไปต่อกันนะคะคืนนี้อรมีเวลาให้คุณทั้งคืนเลย"

อิงอรพยายามเชิญชวนเขาสุดๆ ชรัณไม่ได้พูดอะไรเขายกไวน์ขึ้นจิบด้วยสายตาว่างเปล่า

"อรอยากจะปรึกษาเรื่องธุระกิจกับคุณด้วยตอนนี้ธุระกิจของอรสร้างกำไลได้เป็นกรอบเป็นกำเลยนะคะ"

"ถ้ามันไปได้ดีก็เเสดงว่าคุณทำได้ดีแล้ว ผมว่าคุณคงไม่ต้องปรึกษาใครหรอกครับ"

ชรัณพูดหน้าตาย ทำให้อิงอรทำหน้าไม่ถูกเหมือนกัน วันนี้เธอตั้งใจจะต้อง รวบรัดเขาให้ได้ ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยัง มีอิทธิพลขนาดนี้ถ้าเธอได้เขามาครอบครองธุระกิจของเธอก็จะยิ่งเติบโตเข้าไปอีก

"แม้..ถึงยังไงอรก็ยังอยากได้คำแนะนำจากคุณอยู่ดี"

เธอส่งยิ้มที่คิดว่ายั่วยวนเขาสุดๆไปให้

เขา

"นายครับ....เกิดเรื่องแล้วครับนาย"

เดชารีบเดินเข้ามาหาชรัณที่โต๊ะอาหาร พร้อมทั้งก้มลงกระซิบที่ข้างหูนาย

ชรัณเเววตาวาวโลด และรีบลุกขึ้นทันที

"คุณชรัณจะไปไหนค่ะ เรายังทานข้าวกันยังไม่เสร็จเลยนะคะ"

"ผมมีธุระ"

เขาพูดแค่นั้นก่อนจะรีบเดินออกไปทันที

"คุณชรัณ...บ้าจริง"

อิงอรพยายามเรียกเขาไว้แต่เขาก็เดินออกไปโดยที่ไม่หันมามองเธอสักนิด สิ่งที่เธอ คาดหวังพังทลายลงไม่เป็นท่า กว่าจะนัดกับเขาได้ไม่ใช้เรื่องง่ายเลย

"พวกไหน"

เขาถามเดชาเมื่อขึ้นมานั้งบนรถเรียบร้อยแล้ว

"ไอ้เสี่ยโตครับ"

"เราให้เงินมันไปแล้วไม่ใช่หรือไง"

"ให้ไปแล้วครับ"

ชรัณขบกรามแน่น

"ไอ้ระยำ"

เขาพูดพึมพำขึ้นเดียวด้วยความโกรธ

"คิดว่ามันจะพาไปไหน"

"น่าจะรีสอร์ทของมันที่อยู่กาญจนบุรีครับ"

"สั่งคนของเราตามไว้อย่าให้ คลาดสายตาไปได้ เรียกพวกไอ้โชคให้รีบตามไปสมทบ"

ชรัญสั่งให้ลูกน้องอีกชุดรีบตามไปสมทบทันที

"ครับนาย"

เดชารับคำสั่ง

ตอนนี้เขาแทบจะนั่งไม่ติด คิดถึงดวงตากลมโตคู่นั้นไม่รู้ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง

"ขับเร็วกว่านี้ไม่ได้หรือไงว่ะ"

ชรัณพูดขึ้นอย่างใจร้อน สั่งคนขับรถให้เร็วกว่านี้ สิงห์คนขับรถหันมามองหน้าเดชา เพราะทุกอย่างจะคำนึงถึงความปลอดภัยของนายเป็นหลัง

เดชาพยักหน้าให้สิงห์ขับเร็วได้เพราะเดชาเองก็ไม่เคยเห็นนายของเขาเป็นแบบนี้ ถ้าไปไม่ทันเขากลัวจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ เขารู้จักนายเขาดี

//////////////////////////////

"พวกแกเป็นใคร จับฉันมาทำไม"

พาขวัญถามพวกมัน นั่งอยู่บนเบาะที่ถูกพวกมั้นนั่งประกบไว้

"ไม่ต้องถามไปถึงก็รู้เอง"

"ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง"

พาขวัญยกมือไหว้ขอร้องพวกมัน

"ทำใจดีๆไว้คนสวย ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกมีแต่สวรรค์ที่รอเธออยู่ข้างหน้าทำตัวดีๆเสี่ยเขาจะได้เอ็นดู...ฮ่าาๆๆ"

พวกมันหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน

พาขวัญได้ยินเเค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าเธอจะเจอกับอะไร เธอหลับตาลงเอนตัวพิงเบาะรถเธอยอมแพ้ให้กับโชคชะตาแล้ว

(สู้แค่ตายเท่านั้น)

พาขวัญคิดในใจน้ำใส่ๆไหลออกมาจากหางตายังไงเธอก็ไม่ยอมถูกข่มขืนแน่ ตราบไดที่เธอยังมีลมหายใจอยู่

เกือบสองชั่วโมงที่เธอถูกจับขึ้นรถมา ตอนนี้รถเลี้ยวเข้ามาจอดที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง

พวกมันพาเธอเข้ามาที่ รีสอร์ทหลังใหญ่สุด

"มาแล้วครับเสี่ย"

ลูกน้องรายงานพร้อมกับผลักให้พาขวัญให้เดินเข้าไปใกล้ๆเสี่ยโต พาขวัญขืนตัวไว้ไม่ยอมเข้าไปใกล้ไอ้เสี่ยนั้น

"เฮ้ยย..เบาๆหน่อยสิว่ะ เดี๋ยวของกูช้ำหมด"

เสี่ยโตบอกลูกน้อง แต่สายตามองมาที่เธออย่างน่ารังเกียจ

"เป็นยังไงบ้างจ้ะหนู นั่งรถมาไกลเหนื่อยหรือเปล้าจ้ะ"

เสี่ยโตทำหน้ากะลิ้มกะเลียใส่เธอ

พาขวัญเงียบ เธอรู้สึกขยะแขยงแม้แต่หน้ามันเธอยังไม่อยากมอง

"อย่าทำบึงตึงใส่เสี่ยแบบนั้นสิจ้ะ"

เสี่ยโตเดินเข้ามาหาเธอพาขวัญรีบถอยหนี

"จะไปไหน ยังไงวันนี้หนูก็หนีเสี่ยไม่พ่นหรอก..ฮ่าๆๆ พามันเข้าไปในห้อง"

ประโยคหลังเสี่ยโตหันไปสั่งลูกน้องให้เอาพาขวัญเข้าไปในห้องนอน

"ปล่อยฉันนะ"

พาขวัญขืนตัวไว้ แต่ก็สู้แรงพวกมันไม่ไหวพวกมันลากเธอเข้าไปในห้องและโยนเธอลงบนเตียง จังหวะที่เสี่ยโตเดินเข้ามาพอดี พาขวัญยกเท้าถีบเข้าไปที่พุงของเสี่ยโตจนมันหงายหลังลงไปกองอยู่กับพื้น

"เสี่ย...เป็นไงบ้างครับ"

ลูกน้องมันรีบเข้าไปประคองให้ลุกขึ้น

"พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลังใช่ไหม..พวกมึงจับมันไว้"

เสี่ยโตสั่งลูกน้อง พาขวัญรีบหมุนตัวไปอีกฝั่งหนึ่งเธอไปขว้าโคมไฟไว้ในมือ

"อย่าเข้ามานะ"

พาขวัญบอก พร้อมกับวิ่งถือโคมไฟวิ่งเข้าไปหาพวกมัน พวกมันไม่ทันตั้งตัว กลัวเธอจะเอาโคมไฟฟาดเลยหลบกันคนละทางพาขวัญได้จังหวะรีบเปิดประตูห้องออกไป พอวิ่งออกมาด้านนอกก็เจอกับพวกลูกน้องเสี่ยโตที่ยืนกันอยู่พวกมันช่วยกันจับพาขวัญไว้

"ฤทธิ์เยอะจังเลยนะ จับมันนั่งลง"

ไอ้เสี่ยโตเดินตามออกมาและสั่งให้ลูกน้องมันที่จับเธอไว้ลากเธอไปที่โซฟา

"จับมันไว้ดูสิว่ามันจะเก่งสักแค่ไหน "

ไอ้เสี่ยโตบอกพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอที่ถูกลูกน้องมันจับแขนไว้คนละข้าง

"ไอ้หน้าตัวเมีย"

พาขวัญมองมันด้วยความเกลียดชัง

"ปากดีนักนะอีนี้"

[เพียะ]

เสี่ยโตตบพาขวัญจนหน้าหัน พาขวัญชาไปทั้งหน้าแต่ตอนนี้ต่อให้เธอต้องตายเธอก็ไม่กลัว

[โครมมม..]

พาขวัญยกเท้าถีบมันไปอีกครั้ง เธอพยายามดิ้นเพื่อให้หลุด

"โอ้ยย...อีนี้กูหมดความอดทนกับมึงแล้วนะชอบความรุนแรงใช่ไหมกูจัดให้....พวกมึงสั่งสอนมัน"

เสี่ยโตหันไปสั่งลูกน้อง

"ได้เลยครับเสี่ย"

[เพียะ...ๆ]

มันตบเธอไปสองทีติด

"ฮึ..ฮื้ออ.."

พาขวัญครางออกมาด้วยความเจ็บ

"ไอ้พวกหน้าตัวเมีย"

พาขวัญอยากให้พวกมันซ้อมเธอให้ตายไปเลย ยังไงเธอก็ไม่ยอมถูกขืนใจเเน่

[ปั๊กกก..]

"อ่ะ"

มันชกเขาที่ท้องเธออย่างเเรง พาขวัญตัวงอด้วยความจุก น้ำตาไหลด้วยความเจ็บ

"ฮ่าๆๆ...ดูสิยังจะมีแรงสู้อีกใหม่"

เสี่ยโตเดินเข้ามากซุกไซร้ลงไปที่ซอกคอของเธอ

"ไอ้ชั่ว"

พาขวัญด่ามันแต่เสียงที่เปล่งออกมานั้นเบาราวกับกระซิบ

"ยังไงเธอก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี พวกมึงออกไปที่เหลือกูจัดการเอง"

เสี่ยโตสั่งลูกน้องให้ออกไป เพราะมันเห็นเธอไม่มีแรงสู้แล้ว

"มามะ...มาเป็นของเสี่ยซะดีๆ"

เสี่ยโตนั่งค่อมจับแขนเธอล็อกไว้กับโซฟา พาขวัญเจ็บเจียนตายแทบไม่มี

เเรงดิ้นน้ำตาไหลอาบสองแก้มรู้สึก ขยะแขยงมันที่สุด

เสี่ยโตก้มลงไซร้ลงไปที่ซอกคอเธอ

[หมับบ..]

พาขวัญกัดหูมันจนเลือดไหล

"โอ้ยย...อีเวรนี้มึง"

เสียโตใช้มือกุมใบหูไว้ มันเอามือออกมาดูมีเลือดสีแดงสดติดมากับมือมัน

"เลือด...มึง..."

[ผั๊ว...ๆ]

มันชกเข้าที่ท้องเธออย่างแรงด้วยความโกรธ

"อึก..."

พาขวัญเจ็บจนชา เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตายอมรับความเจ็บปวด

"หึ...หน้าตัวเมีย"

พาขวัญมองหน้าเสี่ยโต แม้ว่าเเทบจะไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากเธอเลยก็ตาม

"ยังปากดีไหวอีกหรอมึง"

เสี่ยโตง่างมือกำลังจะตบเธออีกครั้ง