มาเฟียร้ายกลายรัก

เอาเท่าไหร่

ชรัณล้มตัวลงนอนลงบนเตียง ที่มีพาขวัญนอนอยู่ข้างๆ

พาขวัญที่หลับอยู่รู้สึกเหมือนมีไออุ่นอยู่เธอพลิกตัวเข้าไปหาเขาโดยไม่รู้ตัว

เธอซุกหน้าอยู่กับอกเขาหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

"หึ..ยายตัวเเสบ"

เขาเผลอยิ้มออกมา

ชรัณที่ไม่เคยคิดจะนอนกอดกับใครแต่กับเธอเข้ากลับรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน

เขานอนกอดเธอและหลับไปในที่สุด

เช้าวันต่อมา...

พาขวัญขยับตัวรู้สึกมีอะไรหนักทับตัวเธออยู่

"อืมมม..หนัก"

เธอบ่นแต่ยังไม่ลืมตา เธอจับอะไรหนักที่พาดอยู่ที่เอว

(เอ๊ะ..!!อุ่นๆแน่นๆ...)

เธอลูบๆลงไปสัมผัสกับฝ่ามือใหญ่

"กรี๊ดดด...มือๆ...ใคร"

พาขวัญลุกขึ้นนั้งหลับหูหลับตากรี๊ด

"คุณ...จะกรี๊ดทำไมตกใจหมด"

ชรัณเรียกเธอเสียงดัง

พาขวัญลืมตาขึ้น

"กรี๊ดดด....คุณ...คุณทำอะไรฉัน"

ชรัณยกมือปิดปากเธอและจับเธอกดลงบนที่นอน

"หยุดกรี้ดเดี๋ยวนี้พาขวัญ"

ชรัณทับตัวเธอไว้พร้อมกับส่งสายตาดุไปให้เธอ

พาขวัญพยักหน้า ชรัณค่อยปล่อยมือออกจากปากเธอ พาขวัญได้จังหวะพลิกตัวลงจากเตียงเตียมจะวิ่งหนีออกไปข้างนอก

ชรัณกระโดดลงมาขว้าตัวเธอไว้ได้

กับตัวเขานั้งอยู่ขอบเตียงพอดี

"ปล่อย..นะ"

พาขวัญพยายามดึงมือเขาออกจากเอว

แต่ชรัณกลับกอดเธอไว้แน่น

"พาขวัญมีสติหน่อย ดูสภาพตัวเองมั้ง"

พาขวัญหยุดดิ้นก้มมองตัวเอง

มองแล้ว...

มองอีก...

มองแบบชัดๆ...

พร้อมทั้งใช้มือลูบคลำไปบนตัวเองแล้วก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าทั้งตัวเธอมีเเค่เสื้อยืดบางๆตัวเดียว

"ทะ...ทำไม...คะ...คุณไม่ได้ทำอะไรฉันใช่ไหม"

พาขวัญตกใจกับสภาพตัวเอง เธอมองไปรอบๆพบว่ากระโปรงตัวสั้นกับอันเดอร์แวร์ตัวจิ๋วกองอยู่คู่กันที่พื้น

"กรี๊ดดด...คุณทำอะไรฉันคนใจร้าย

ฮื้อออๆๆ"

พาขวัญร้องให้ออกมา ความบริสุทธิ์ที่เธอตั้งใจจะเก็บไว้ให้สามีในอนาคตของเธอเท่านั้นตอนนี้มันไม่เหลืออะไรให้ ภาคภูมิใจอีกแล้ว

ชรัณมองคนตัวเล็กในอ้อมแขนตัวเองที่กำลังเสียใจมากมายเพราะเข้าใจว่าตัวเองกับเขามีอะไรกัน

(เอาจริง...โดนกับไม่โดนไม่รู้เลยหรือไงยายนี้)

ชรัณคิดในใจ

"ร้องไห้ขนาดจะให้ผมรู้สึกผิดไปด้วยหรือไง"

พาขวัญหันมามองเขา

"คุณจะรู้สึกยังไงก็เรื่องของคุณ...ปล่อยฉัน ฉันจะกลับบ้าน"

"กลับสภาพนี้..?"

"ฮื้ออๆๆๆ....ปล่อยฉันไปนะ ฉันสัญญาเลยต่อไปนี้ฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก"

พาขวัญยกมือไหว้ขอร้องเขา เธอเหนื่อยเกินกว่าจะต่อสู้ดิ้นรนแล้ว

ชรัณขมวดคิ้ว มองคนตัวเล็กที่ยกมือไหว้เขาประหลกๆ

"จะไม่มาให้ผมเธอนหน้าจริงหรอ"

ชรัณถามอีกครั้ง

"จริง ฉันจะไม่มาที่นี้อีกฉันจะไม่พูดไม่เรียกร้องอะไรเลย...นะคะคุณชรัณปล่อยฉันไปนะฉันขอร้อง"

เธอยกมือจับแขนเขาไว้อย่างขอร้อง

ชรัณมองมือน้อยๆของเธอที่จับแขนเขาไว้ด้วยแววตาเป็นประกาย

"ก็ดี...งั้นก็ไปเตียมตัวเดียวฉันไปส่ง"

เขาบอก พาขวัญรีบขว้ากระโปรงที่กองอยู่ มองซ้ายมองขวาเห็นเสื้อแจ็คเก็ตของเขาก็เลยขว้าติดมือวิ่งเข้าห้องน้ำไป

ชรัณมองตามพร้อมกับสายหัว

สักพักพาขวัญก็ออกมาจากห้องน้ำ เธอใส่กระโปรงตัวเดิมและใส่เสื้อแจ็คเก็ตของเขาไว้

ชรัณเห็นแล้วอดขำไม่ได้นี้เสื้อเขาตัวใหญ่หรือเธอตัวเล็กกันแน่

"ฉันพร้อมแล้วค่ะ"

เธอบอกเขา ชรัณนั้งกอดอกมองเธออยู่ที่ขอบเตียง

"แต่ผมยังไม่พร้อม..ผมคงไม่ออกไปส่งคุณสภาพนี้แน่"

เขาบอกเพราะเขายังอยู่ในชุดนอนอยู่เหมือนกัน

"นั้งรอก่อนแล้วกัน"

"คุณให้ลูกน้องคุณไปส่งฉันก็ได้"

ชรัณมองหน้าเธอ

"นั้งรอ และอย่าออกไปไหนโดยที่ไม่รับรับอนุญาตจากผม"

เขาขู่เธอไว้และจะเดินเข้าห้องน้ำไป

พาขวัญนั้งนิ่งมองออกนอกหน้าต่างรถตู้คันใหญ่ที่กำลังวิ่งด้วยความเร็วสม่ำเสมอในใจมีเรื่องมากมายให้คิด เขามาส่งเธอโดยมีเดชาขับรถให้

"ขอบคุณนะคะ"

พาขวัญบอกชรัณเมื่อรถมาจอดหน้าบ้านเธอเเล้ว เธอกำลังจะลงรถแต่เขาขว้าเเขนเธอไว้ก่อน

"เดี๋ยว....ที่คุณบอกว่าจะไม่ไปให้ผมเห็นหน้าอีกคุณพูดจริงหรอ"

เขาถามเธอ พาขวัณมองหน้าเขา

"คุณไม่ต้องห่วงคะ ฉันจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับคุณแน่นอนคุณสบายใจได้และฉันก็จะไม่ไปทำงานที่ผับคุณด้วย"

"แล้วคุณจะไปทำงานที่ไหน"

"แล้วคุณจะถามทำไม ฉันทำที่ไหนก็ได้...ปล่อยฉันได้แล้ว"

เธอพยายามสบัดมือออก ชรัณมองเดชาผ่านกระจกส่องหลังก่อนจะ ส่งสัญญาณ

ให้เดชาลงจากรถไปก่อน เดชาก้มหน้ารับทราบก่อนจะเปิดประตูออกไป

พาขวัญหันไปมองเดชาที่ลงรถไปแล้ว

เธอยิ่งสบัดแขนแรงขึ้น

"คุณจะทำอะไร...ปล่อยฉันนะ"

พาขวัญเริ่มไม่ไว้ใจเขาแล้ว ชรัณกระตุกมือจนเธอถลาลงมานั้งค่อมบนตักเขา

ชรัณกอดเอวเธอไว้แน่น

"ไหนๆก็จะไม่ได้เจอกันแล้วงั้นผมขอตักตวงความสุขจากคุณก่อนก็แล้วกัน"

ชรัณพูดยิ้มๆ พาขวัณพยายามดิ้นเขากลับรัดเเขนเเน้นขึ้นจนเธอขยับเข้ามาแนบชิดกับเขากระโปรงตัวปัญหาถกขึ้นไปถึงไหนต่อไหน ดีที่มีเสื้อเชิ้ตที่ยาวกว่ากระโปรงเธอเสียอีก

"ไม่เอาแล้วปล่อยฉันนะ"

เธอมองเขาด้วยแววตาอ่อนวอน

"จูบผมก่อนแล้วผมจะปล่อยคุณ"

พาขวัญมองเขาตาโต

"จะ..จูบหรอคะ....ไม่เอาฉันจูบไม่เป็น"

พาขวัญเอามือดันอกเขาไว้

"งั้นผมสอนให้"

พูดจบชรัณก็ฉกริมฝีปากลงไปเขาจับศรีษะเธอไว้ไม่ให้ขยับหนี

"ฮื้ออ..."

เธอพยายามดิ้นไม่ยอมเปิดปากให้เขา รุกล้ำเข้าไปได้

ชรัณร่วงมือเข้าไปในเสื้อบีบครึงเต้าเต่งตึงอย่างแผ่วเบา เพราะเขารู้ภายใต้ แจ็คเก็ตตัวใหญ่ของเขามันว่างเปล่าไม่มีอะไรปกปิดเต้าสวยของเธอ

พาขวัญตกใจเผลออ้าปากออก ชรัณรอจังหวะอยู่แล้วเขาลุกล้ำเขาไปควานหาความหวาน เขาจูบอย่างดูดดื่ม จนพาขวัญอ่อนแรงที่จะต่อต้านเขา

"อืมมม.."

พาขวัญครางออกมาเธอเบียดตัวเขาหาเขาอย่างไม่รู้ตัว ชรัณรูดซิบเสื้อลงเขาแหวกเสื้อออกอกสวยของเธอออกมาโชว์สายตาของเขาอย่างท้าทาย เขาบีบและสะกิดยอดประทุมทันของเธอ พาขวัญสะดุ้งเฮือกสองแขนกอดเขาไว้แน้น

"อื้มมม"

ชรัณยิ้มในใจกับการตอบสนองของเธอ

เขาถอนริมฝีปากออกก่อนจะซุกไซร้มาที่ซอกคอของเธอ

มือหน้าก็นวดครึงเต้าเธออย่างเมามัน

"จะไปต่อหรือจะหยุดเเค่นี้"

เขากระซิบถามเธออยู่ชิดใบหู มันทำให้สติเธอกลับมาอีกครั้ง

พาขวัญหน้าแดงมองหน้าเขาอย่างงุนงง

[จุ๊บบบ..]

เขาก้มลงไปจูบปากเธอเบาๆอย่างอดใจไม่ไหวเขาอมยิ้มอย่างมีความสุข

"ว่าไงจะไปต่อหรือพอแค่นี้"

เขาถามย้ำอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"พอคะ..พอแล้ว"

และรีบตะครุบมือเขาที่กำลังบีบครึงอกเธอไว้

"คุณจะเอาเท่าไหร่ว่ามาเลยพาขวัญขอเเค่คุณยอมผม"

เขาพูดตรงๆ

พาขวัญเม้มปากเป็นเส้นตรง พวกคนรวยชอบใช้คนแก้ปัญหาจนเคยตัว

"เก็บเงินคุณไว้เถอะคะ สิ่งที่ฉันเสียไปฉันไม่เสียดาย หลังจากนี้ก็อย่าได้เจอกันอีกเลย"

ชรัณขมวดคิ้วมุ่ย

"คุณแน่ใจแล้วหรอที่พูดแบบนี้"

"แน่ใจที่สุด"

พูดเสร็จเธอก็ลุกขึ้นเปิดประตูลงไปทันที

ชรัณมองตามจนเธอเดินเข้าบ้านไป

พาขวัญหอบร่างกายที่มีแต่รอยช้ำจากการกระทำของเขาเข้าบ้านมาแค่ปิดประตูน้ำตาก็ไหลเป็นสาย

"ชีวิตคนๆหนึ่งมันสามารถเจอเรื่องแย่ๆได้ขนาดนี้เลยหรือไง"

พาขวัญพูดคนเดียว จุกอยู่ในอกหมดที่พึ่งมองไปรอบๆ ไม่มีใครปลอบ ไม่มีใครให้กอดได้เลย

"พ่อจ๋า แม่จ๋า ขวัญอยากไปอยู่กับพ่อกับแม่จัง"