มาเฟียร้ายกลายรัก

หมากัด

"เหล้าได้แล้วครับนาย"

เดชาถือถาดเหล้ามาวางบนโต๊ะก่อนจะถอยออกไปอย่างรู้งาน

"คุณ...ปล่อยฉันได้แล้ว"

ชรัณยกเธอลงจากตักและวางเธอลงข้างๆเขา

"ไปชงเหล้ามา"

เขาบอก

"ฉันจะกลับไปเป็นเด็กเสิร์ฟก็ได้ ไม่ทำแล้วก็ได้ไอตำแหน่งบ้าเนีย"

พาขวัญพูดด้วยความโกรธ ทำไมเธอถึงต้องตกเป็นที่รองรับอารมณ์ของทุกคน ใครคิดอยากจะทำอะไรกับเธอก็ทำโดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของเธอกันเลยหรือไง

"ยอมแพ้ง่ายจัง"

ชรัญนั้งพิงผนักโซฟามองหน้าเธอ

"งั้น...ฉันขอตัวนะคะ"

พาขวัญรีบลุกขึ้นจะเดินหนีออกมา

"เดี๋ยว!!ผมยังไม่ได้บอกให้คุณไป"

ชรัณขว้าแขนเธอไว้

"แต่ฉันจะไปถ้าไม่พอใจไล่ฉันออกเลยก็ได้...ปล่อยฉันนะ"

พาขวัญพยายามดึงข้อมือออกจากมือเขา แต่ยิ่งดึงเขากับยิ่งเพิ่มแรงบีบเข้าไปอีก

"ทำไม! ไม่อยากอยู่กับผมถึงกับยอมถูกไล่ออกเลยหรือไง"

"ใช่~~~ว้ายยย"

พาขวัญยังพูดไม่จบ ชรัณดึงเธอลงมานั้งค่อมตัวเขา ที่นังอยู่บนโซฟาหันหน้าเข้าหากัน ขาเธอเเบ๊ะออกกระโปรงตัวสั่นจู๋ของเธอถกขึ้นมาอยู่ที่สะโพก สองแขนของเขากอดเอวและจับสะโพกเธอไว้แน่น

"แต่ถ้าผมต้องการให้อยู่คุณก็ต้องอยู่"

พาขวัญหน้าแดง

"ปล่อยนะ"

เธอพยายามจะขยับตัวหนี สองมือน้อยๆจับบ่าเขาไว้และพยายามใช้เข่ายกตัวออกจากหน้าขาของเขา แต่เขาก็กดสะโพกเธอลงมาที่เดิม กลายเป็นว่าทุกอย่างกับแย่ลงกว่าเดิม ยิ่งเธอดิ้นเธอยิ่งเสียเปรียบเขา เพราะตอนนี้ทุกส่วนของเธอมันแนบชิดกับเขาไปหมด เขาจับสะโพกเธอกดและบดครึงลงไปที่หน้าขาของเขา

"อี๋...คนบ้าปล่อยนะ เอามันออกไป"

พาขวัญสัมผัสได้กับอะไรบางอย่างที่มันดุนขึ้นมาตรงกลางหว่างขาของเธอ

"ใจเย็นสาวน้อย ถ้าให้แนะนำเธอไม่ควรดิ้นพาขวัญ"

เขาซุกหน้าลงไปที่ซอกคอของเธอ พร้อมกับซูดดมความหอมจากเรือนร่างของเธอ

"ฮื้ออ...ปล่อยฉันนะคุณชรัณ"

"มาถึงขนาดนี้แล้ว คิดว่าผมจะปล่อยหรอ"

พาขวัญตาโตใจเต้นแรกจนแทบจะทะลุออกมาจากอกอยู่แล้ว

(ไม่....เธอจะปล่อยให้เขารังเเกเธอแบบนี้ไม่ได้นะพาขวัญ)

คิดได้แบบนั้นเธอก็กัดหมับลงไปที่ไหล่เขาผ่านเสื้อเชิ้ต

"อือออ..."

เธอกัดเขาเต็มแรงเท่าที่มีจนเธอปวดกรามไปหมด

ชรัณหยุดทุกการกระทำ ขบกรามเเน่นเขานั้งนิ่งให้เธอกัดจนพอใจ

พาขวัญพอเห็นว่าเขานิ่งไปเธอก็ปล่อยเเละเงยหน้ามองเขา แต่พอเห็นหน้าเขาแล้วใจเธอกับไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม และรู้ทันทีว่าตัวเองใช้วิธีผิด

"เป็นคนดีๆไม่ชอบ ชอบเป็นหมา"

เขาพูดขึ้นด้วยเเววตาวาวโรจน์

"ปะ..ปล่อย..ฉะ....ว้ายย"

พาขวัญยังพูดไม่จบ เขาจับเธอพลิกตัวลงนั้งที่โซฟาและตัวเขาที่ค่อมเธอไว้แทน มือแข็งแรงของเขารวบมือเธอไขว้ไว้ด้านหลังเพื่อล็อกเธอไว้

พาขวัณมองคนตัวโตด้วยความกลัว

ยิ่งเขาทำแบบนี้เธอก็เหมือนมดตัวน้อยๆที่เขาบี้ทีเดียวก็แหลกคามือเขาแล้ว ตอนนี้หน้าเขาไม่แสดงอาการอะไรเลย แต่มันยิ่งทำให้น่ากลัวกว่าเดิม

เขาเอื้อมมือไปหยิบขวดเหล้าขึ้นมา

พาขวัญส่ายหน้าคิดว่าเขาจะจับเธอกรอกเหล้าแน่ๆ แต่เธอคิดผิดเขา กระดกขวดเหล้ากรอกปากตัวเองและก้มลงไปจูบปากเธอ พาขวัญ เม้มปากไว้แน่นไม่ยอมเปิดปากให้เขา

ชรัณบีบจมูกเธอเพื่อบังคับให้เธออ้าปาก

"ฮื้ออ.."

พาขวัญกลั้นหายใจจนจะหมดอากาศหายใจเธอเลยต้องยอมอ้าปากออก แต่พออ้าปากออกเขาที่รอจังหวะอยู่แล้วประกบจูบลงไปและปล่อยน้ำสีอำพันที่อยู่ในปากตัวเองใหลเขาไปในปากเธอ

[แค่กกกๆๆ]

พาขวัญ ไอสำลักจนหน้าแดง ไหนจะรสขมของมันอีก

[แค่กกๆๆ]

เธอยังไอไม่หยุด

ชรัณยกขวดเหล้ากระดกเข้าปากและก้มลงไปจูบเธอ เหล้าไหลเข้าไปในปากเธอครั้งแล้วครั้งเหล้า จนมันไหลออกมาที่มุมปาก จนเลอะเทอะไปหมด จนตัวเธอมีแต่กลิ่นเหล้า เหม็นคละคลุ้ง

"ไม่..ฮื้ออ..ไม่เอาแล้ว"

มือบางพยายามยกขึ้นผลักอกเขาไว้ เเต่ถูกชรัณดึงลงไปล็อกไว้ด้านหลังเหมือนเดิม

"ยังหรอกสาวน้อย"

"กรี๊ดดดด...ไม่นะ"

ชรัณกระชากเกาะอกลงมากองอยู่ที่เอว

พาขวัญร้องขึ้นด้วยความตกใจ ตามมาด้วยบราปีกนก

"ไม่นะ..ฮื้ออ.."

พาขวัญร้องขึ้นด้วยความอับอาย ตอนนี้หน้าอกเธอมันโชว์หราอยู่ตรงหน้าเขา ไม่มีสิ่งใดปกปิด

ชรัณมองมันนิ่ง พาขวัญอายเกินกว่าจะกล้ามองเธอไม่เคยทำแบบนี้หน้าหน้าใครเลย

[จ๊วบบบ..ๆๆ...]

ชรัณก้มลงไปจูบ และดูดยอดอกอย่างหลงไหลเขาซุกหน้าอยู่กับซอกอกทั้งจูบทั้งเลียไปทั่วอย่างหิวกระหาย พร้อมทั้งขบกัดจนเป็นรอยช้ำไปหมด

"ฮื้ออ..เจ็บ"

พาขวัญร้องออกมาน้ำตาคลอเธอกลัวจนแทบสิ้นสติ

มือเขาก็ยังบีบครึงจนเธอเจ็บระบมไปหมด

"ฮื้อๆๆ...ขวัญกลัวแล้วอย่างทำอะไรขวัญเลย"

พาขวัญขอร้องออกมา ตอนนี้เธอรู้สึกมึนหัวจนยกหัวไม่ขึ้นจากเหล้าที่เขาป้อนเธอผ่านปากของเขา แม้เเต่เเรงดิ้นก็แทบจะไม่มีแล้ว

"อ่ะ..อ่าา...เจ็บ"

ชรัณขบกัดตรงเต้าอวบของเธออย่างแรง

พาขวัณทั้งกลัวทั้งเจ็บทั้งอายปะปนกันไปหมด หน้าแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ หมดเเรงที่จะสู้

"คุณชรัณ...ขวัญกลัวแล้วอย่าทำอะไรขวัญเลยนะคะ"

พาขวัญหลับตาลงอย่างสิ้นทางสู้ ทิ้งตัวลงนอนด้วยความมึนเมาน้ำตาไหลอาบแก้ม ก่อนสติเธอจะดับวูบไป

ชรัณรับรู้ได้ถึงการนิ่งไปอย่างผิดปกติของเธอ เขารีบเงยหน้าขึ้นพบว่าพาขวัญหมดสติไปแล้ว

เขาประคองเธอขึ้นมา

"ถึงกับเป็นลมเลยหรอ..ยายตัวเเสบ"

แล้วเอาเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองคลุมตัวไว้ให้เธอ ก่อนจะอุ้มเธอพาเดินไปที่เตียงในห้องด้านในสุด

ชรัณค่อยๆว่างเธอลงบนเตียง

เขาเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้เธอ และเอาเสื้อยืดของเขามาใส่ให้เธอ เขายืนมองกระโปรงตัวจิ๋วของเธออย่างขัดตา ก่อนจะตัดสินใจจับขอบกระโปร่งรูอออกจากปลายเท้าพร้อมกับอันเดอร์แวร์ตัวจิ๋ว แล้วรีบดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ ก่อนจะปิดไฟและเดินออกไปที่โต๊ะทำงาน

"ครับนาย"

เดชาถูกตามให้เข้ามาในห้องทำงานของเจ้านาย และเดชาก็ต้องแปลกใจเพราะนายของเขาถอดเสื้ออยู่

"ทำแผลให้ฉันหน่อย"

เดชารีบเดินเข้าไปหานาย

"นายเป็นไรครับ"

มือขวาถามด้วยความร้อนใจ

"ถูกหมากัด"

ชรัณบอกหวนคิดไปถึงหน้าหวานๆที่ตื่นตกใจของคนที่นอนอยู่ข้างในจนตัวเอง เผลอยิ้มออกมา

"หมากัดหรอครับนาย..?.."

เดชางงพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆ มองสำรวจไปบนตัวนายของเขา จนไปสะดุดตากับรอยฟันที่ไหล่บึกบึนของเจ้านาย

"ท้าทางหมาจะตัวใหญ่ด้วยนะครับ"

เดชาพูด ชรัณหันมามองหน้าด้วยสายตาที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"ขอโทษครับนาย เดี๋ยวผมไปเอาอุปกรณ์ทำแผลก่อนนะครับ"

เดชารีบถอยออกไปก่อน ไม่นานเขาก็กลับเข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำแผล

เดชาใช้แอลกอฮอล์ล้างแผลให้นายก่อน

ชรัณขบกรามข่มความเเสบไว้

(ยายตัวเเสบ)

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาเจ็บตัวแบบนี้มาก่อน

"ฟันคมน่าดูนะครับนาย ผมว่านายกินยาแก้ปวดไว้หน่อยก็ดีนะครับ"

เดชาบอกดูแล้วอีกสักพักถ้าจะปวดน่าดู

"เสร็จแล้วครับนาย"

เดชาบอกพร้อมกับเก็บอุปกรณ์

"ขอบใจ"

"คืนนี้นายจะกลับบ้านกี่โมครับ"

เดชาถามเพราะปกติชรัณจะกลับไปนอนบ้านทุกคืน

"คืนนี้ฉันจะนอนที่นี้"

เดชายมวดคิ้วมองไปที่ประตูห้องนอน ที่นายของเขาไม่เคยนอนเลยด้วยซ้ำ

"ฉันอนุญาตให้นายไปพักได้ตามสบาย แล้วให้ไอ้นุดูเเลความเรียบร้อยแทน"

"ครับนาย"

เดชารับคำสั่ง แต่ยังไงเขาก็รู้สึกแปลกใจอยู่ดี ปกตินายจะไม่นอนที่อื่นถึงแม้จะมีนัดกับสาวสวยคนไหนก็ตามเสร็จกิจนายเขาก็กลับทันที แต่ทำไมวันนี้...

เดชารีบหยุดความคิดตัวเองไว้แค่นั้น และรีบออกไปจัดการตามที่นายสั่ง