มาเฟียร้ายกลายรัก

สาวพีอาร์

พาขวัญนั้งเงียบมีหน้าที่แค่ชงเหล้าส่งให้ชรัณเท่านั้น

"น้องน้อยหน่านี้น่ารักจังเลยนะครับ บริการดีแบบนี้ต้องมีรางวัลให้แล้ว"

มาวินบอกเขาทั้งโอบทั้งกอดน้อยหน้าก็เอาอกเอาใจ ส่วนคู่ของวากับอันดาก็ไม่น้อยหน้าแทบจะนั้งตักกันอยู่แล้ว

"กำลังศึกษาหรือไงให้ผมสอนให้ก็ได้นะ"

ชรัณพูดขึ้นข้างๆหูพาขวัญ

"คุณไม่ต้องสอนหรอกคะเรื่องแค่นี้"

"มั่นใจขนาดนั้ยเลย"

ชรัณยกคิ้วถามเธอ

"ถ้าเด็กพีอาร์นั้งแข็งเป็นท่อนไม้แบบนี้ชงเหล้ากินเองสบายใจกว่า"

เขาพูดพร้อมกับยกเหล้าขึ้นดื่ม

พาขวัญหันไปมองหน้าเขา

(จะให้นั่งแล้วเต้นระบำหน้าท้องไปด้วยหรือไง)

พาขวัญได้แต่คิดในใจ

"มาจ้ะสาวๆชนแก้วกันหน่อย"

อันดาบอก

ทุกคนจับแก้วของตัวเองแล้วยกขึ้นชนอแก้วกัน

"น้องพาขวัญชนแก้วกันหน่อยสิครับ"

อันดาบอก

"เอ้อ..ขวัญ..."

"น้องพาขวัญของพวกแกเขาดื่มเหล้าไม่เป็น"

ชรัณพูดขึ้น

"ห๊ะ...จริงหรอครับ"

น้อยหน่ากับวาก็มองหน้ากัน

"ขวัญกินเหล้าไม่เป็นหรอ"

วาถามขึ้นด้วยความสงสัย

พาขวัญหันไปมองหน้าเขาเห็น เขามองเธอด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย

"เป็นสิ...ขวัญดื่มเป็น มาค่ะชนแก้ว"

พาขวัณชูแก้วขึ้น

"มันต้องอย่างนี้สิครับ..ชนนน"

มาวินพูดแล้วทุกคนก็ชนแก้วกันสนุกสนานยกเว้นชรัณ

พาขวัญยกแก้วเหล้าเขาปากแต่พอน้ำสีอำพันไหลเข้าปาก เธอถึงกับหลับตาปี๋

(อี๋...กินกันเข้าไปได้ไงเนียย)

ชรัณยกยิ้มมุมปากกับอาการของเธอ

พาขวัญกำลังจะว่างแก้วเหล้าไว้บนโต๊ะ

"หึ..อวดเก่ง"

ชรัณพูดขึ้นพร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปาก

พาขวัณเม้นริมฝีปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะขว้าแก้วเหล้าขึ้นดื่มที่เดียวหมดแก้ว

แก้วที่หนึ่งผ่านไปต่อด้วยแก้วสอง แก้วสาม

"น้องขวัญไหวไหมครับ"

นาวินถามด้วยความเป็นห่วงเพราะตอนนี้พาขวัญหน้าเเดงเป็นลูกตำลึกสุก ตาเยิ้ม ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกาย

"ไหวสิค่าาาาา"

พาขวัญยิ้มหวานให้นาวิน นาวินมอง ด้วยความเผลอไผเขารู้สึกเอ็นดูพาขวัญเป็นพิเศษ

"น้องขวัญน่ารักแบบนี้มีแฟนยังครับ"

นาวินถามต่อ

"แฟนหรอ ไม่มีหรอกคะ"

"จริงหรอครับ"

นาวินถามเพื่อให้แน่ใจ

"จริงสิคะ ขวัญไม่ได้เกินมา

เพื่อถูกรักมั่งคะ...แม้แต่พ่อกับแม่ยังหนีไปอยู่กันสองคนเลย"

พาขวัญพูดด้วยความน้อยใจในโชคชะตา

ชรัณนั้งมองพาขวัญกับเพื่อนเงียบๆ

พาขวัญหันไปมองเขา พร้อมกับจับแก้วเหล้าในมือเขามาเพื่อชงเหล้าให้เขาต่อ

ในสภาพที่ตัวเองก็จะไม่ไหวแล้ว พาขวัญขยับก้มๆเงยๆชงเหล้าให้เขาด้วยสติที่ไม่เหมือนเดิมเจ้าตัวจะรู้ไหมว่ารางกายเธอมันช่างยั่วยวนสายตาเหลือเกิน

[พรึ่บบบ..]

เสื้อแจ็คเก็ตตัวใหญ่ถูกโยนมาคลุมตัวเธอไว้

"ใส่ไว้"

ชรัณบอกเธอ

พาขวัญหรี่ตาขยับเข้าไปมองหน้าเข้าใกล้ๆเธอไต่ขึ้นไปบนตัวเขาที่นั้งพิงโซฟาอยู่เพื่อที่จะมองหน้าเขาชัดๆ

ชรัณเองก็ไม่ขยับหนีดูสิว่าเธอจะทำอะไร

"ให้ขวัญใส่หรอคะ"

พาขวัญถามเขาอย่างไม่แน่ใจ

"ใช่ใช้ไว้และก็นั้งดีๆ"

ชรัณบอกพร้อมกับจับเธอใส่เสือและจับเธอลงไปนั้งดีๆ

(แมร่งเอ่ยย..ยายเด็กนี้ยั่วชะมัด)

ชรัณขบกรามแน่น พยายามความคุมตัวเอง

"ห่วงตัวจัง"

พูดเสร็จพาขวัญก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีก

"ขวัญ..เดี๋ยวเมา"

วารู้สึกเป็นห่วงน้องใหม่เธอพยายามเตือนสติพาขวัญ

"เมาก็ดีนะคะพี่วา ขวัญเพิ่งรู้ว่าเหล้ามันช่วยเราได้เยอะเลย"

พาขวัญลุกขึ้นจะเดินไปหารุ่นพี่แต่เธอเซจะล้มเลยถูกชรัณขว้าเอวเธอไว้ ก่อนจะดึงให้เธอนั้งลงข้างเข้า

"ฉันว่ายายนี้เมาแล้วพวกนายตามสบายแล้วกันฉันจะพาขวัญกลับก่อน"

ชรัณหันไปบอกเพื่อน

"ฉันไม่ไปกับคุณนะ ที่นี้เขามีกฎห้ามพนักงานออกไปกับลูกค้าไม่งั้นถูกไล่ออก"

พาขวัญหันมาโวยวายใส่เขา ถึงแม้ตัวเองจะนั้งตัวตรงไม่ได้แล้ว

"ว้ายย...ปล่อยขวัญนะ"

ชรัณอุ้มพาขวัญไว้ในอ้อมเเขน

นาวินกับอันดามองตาค้างพวกเขาไม่เคยเห็นเพื่อนทำแบบนี้กลับใคร

น้อยหน่ากับวาก็อ้าปากค้างเหมือนกัน

"หยุด...ถ้าไม่หยุดผมนะจับคุณตีก้นโชว์พวกนี้เลยดีไหม"

พาขวัญนึกถึงวันนั้นก้นเธอช้ำอยู่หลายวันเลยกว่าจะหาย

"ขวัญเดินเองได้"

เธอยังเถียงเขาอยู่

"เงียบพาขวัญถ้าไม่อยากตกก็อยู่นิ่งๆ"

พาขวัญรีบยกแขนกอดคอเขาไว้ อย่างอัตโนมัติ

ชรัญพาพาขวัญเดินออกมาจากห้อง

"นายครับ"

เดชาที่เห็นนายตัวเองอุ้มพาขวัญออกมาเขาก็รู้ชะตากรรมตัวเองทันที

"นายกับฉันต้องมีเรื่องคุยกันหน่อยนะเดชา"

เดชาโคร่งให้อย่างรู้ความผิดตัวเองดี เพราะนายเขาสั่งไว้ว่าให้จับตาดูพาขวัญไว้ถ้ามีอะไรให้รีบรายงานเขาทันที

ชรัณบอกมือขว้าอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ เขารีบพาเธอเดินไปด้านในที่เป็นออฟฟิศของเขา และนอกจากจะเป็นห้องทำงานแล้วด้านในยังมีห้องนอนอีกด้วย

ข

"นายโกรธอะไรลูกพี่ ดูนายก็ออกจะพอใจอีหนูนั้นดีนี้"

ลูกสมุนของเดชางงว่านายไม่พอใจอะไรลูกพี่

"มึงอยู่ห่างๆคนที่มึงเรียกว่าอีหนูไว้ก็พอ กูเตือนเเล้วนะ"

พูดเสร็จเดชาก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที

"คุณพาขวัญมาที่นี้ทำไม"

พาขวัญรีบขยับหนีเขา เมื่อเขาวางเธอลงบนเตียง

"สภาพนี้ผมทำอะไรไม่ลงหรอก นู้นห้องน้ำอยากจะทำอะไรก็เชิญแล้วก็นอน อย่าเดินออกมาละถ้าไม่อยากให้ผมเข้ามานอนด้วย"

พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปทันที

พอออกจากห้องมาก็พบว่าเดชามายืนรออยู่แล้ว

"ว่ามา"

ชรัณเอาบุหรี่มาจุดก่อนจะอัดควันเข้าปอด

"ผมขอโทษครับนาย ผู้จัดการแจ้งว่าคุณพาขวัญมาขอเปลี่ยนจากเด็กเสิร์ฟมาเป็นพีอาร์เมื่อตอนหัวค่ำนี้ครับ ผู้จัดการเลยส่งไปที่ห้องนายเป็นงานแรก"

"อย่าให้มีแบบนี้อีก เรื่องไหนที่ฉันสั่งนั้นคือห้ามพลาด"

"ครับนายผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก"

"ออกไปได้"

เขาบอกเดชา ส่วนตัวเองไปยืนดูดบุหรี่อยู่ตรงระเบียง จนหมดมวนก่อนจะกดก้นบุหรี่ทิ้งลงที่เขี่ยบุหรี่ เขาเดินกลับเข้าไปในห้องที่พาขวัญนอนอยู่ เปิดประตูเข้าไปก็พบว่าพาขวัญหลับไปแล้ว

"หึ...หมดฤทธิ์แล้วสินะ"

เขามองเธอที่ตอนนี้นอนห่มผ้าโผ่ลมาแค่หัว แอร์เย็นๆกับผ้าอุ่นๆนี้มันสวรรค์ชัดๆ

เขานั้งลงคุกเข่าใช้นิ้วมือเกลี่ยตรงแก้มใส่ไปมา

"ถ้าวันนี้เธอถูงส่งไปรับแขกคนอื่นจะเป็นยังไงโลกนี่มันโหดร้ายกว่าที่เธอคิดเยอะพาขวัญ"

////////////////////////////

"ขวัญมาแล้วหรอ"

ฟ้าถามขึ้นในขณะที่พาขวัญวิ่งมาด้วยอาการหอบเหนื่อยเพราะเธอรีบวิ่งมาเพราะตอนนี้มันสายมากแล้ว

"ฟ้า...ขวัญขอโทษนะวันนี้มาสายอีกแล้ว"

"ไม่เป็นไรจ้ะขวัญ ฟ้าก็มาก่อนขวัญแค่แปบเดียวเอง"

"งั้นขวัญเอาของไปเก็บก่อนนะ"

พูดเสร็จพาขวัญก็รีบวิ่งเข้าไปด้านใน

เมื่อเช้าเธอตื่นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ผับจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองเมา แล้วก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองไปนอนอยู่ที่นั้นได้ไง แต่เธอก็ไม่มีเวลาให้คิดมาก เพราะเธอตื่นมาก็สายแล้วเลยต้องรีบกลับบ้าน เพื่อที่จะได้มามาทำงานที่ร้านกาแฟต่อ

"ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่ภพเลยฟ้าเห็นบ้างไหม"

พาขวัญถามเพื่อนรวมงาน เพราะตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เจอเอกภพอีกเลย

"ฟ้าก็ไม่ค่อยเห็นเหมือนกัน"

ฟ้าพูดและรีบจัดของให้เสร็จก่อนลูกค้าเข้า

วันนี้ชีวิตพาขวัญก็เต็มไปด้วยความเร่งรีบเหมือนเดิม เสร็จจากงานที่ร้านกาแฟก็ต้องรีบกลับบ้านอาบน้ำเพื่อไปทำงานที่ผับต่อ ตอนนี้เวลาเหลือน้อยแล้วจะครบกำหนดของไอ้เสียนั้นแล้ว ความหวังที่เธอจะหาเงินได้ครบนั้นแทบไม่มีเลย แต่เธอจะสู้จนนาที่สุดท้าย