มาเฟียร้ายกลายรัก

เรียกร้องความสนใจ

[ปิ๊งป่อง]

เสียงกระดิ่งดังที่หน้าประตู พาขวัญรีบออกมาดูถ้าเป็นชรัณเขาจะไม่กดกระดิ่ง

"พี่เดชา มีอะไรหรือเปล่าคะ"

พาขวัญถามเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าเป็นมือขวาคนสนิทของชรัณ

"นายให้เอาของมาให้ครับ"

เดชาส่งกล่องขนาดใหญ่แต่ไม่หนักให้เธอ

"ของหรอคะ"

พาขวัญขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ส่งมือไปรับของมาถือไว้

"ขอบคุณนะคะ"

เธอเอ่ยขอบคุณ เดชาโคร่งรับและลงลิฟท์ไป

พาขวัญเดินเข้ามาเอากล่องว่าไว้บนโต๊ะ

ข้างกล่องระบุว่าเป็นคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค

ยี่ห่อหรู พาขวัณแกะกล่องออกดู

"ว้าวว..สวยจัง"

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป และส่งข้อความไปหาชรัณ

[พาขวัญ : คุณซื้อให้ขวัญหรอคะ]

[ชรัณ : เอาไว้ใช้เรียน]

ชรัณตอบกลับอย่างไว้

[พาขวัญ : ขอบคุณนะคะ]

พาขวัญหันมามองโน๊ตบุ๊คค่าตัวมันแพงกว่าเงินเดือนที่เขาบอกว่าจะให้เธอแน่ๆ

"เฮ้ออ...ไม่ต้องหรูขนาดนี้ก็ได้ป่ะ หวังว่าจะไม่มาหักกับเงินเดือนนะ"

เธอบ่นคนเดียว

พาขวัญจัดการเปิดใช้งานทันทีเพราะมันก็จำเป็นต้องใช้จริงๆนั้นเเหละ สมัยนี้สามารถทำทุกอย่างผ่านระบบออนไลน์ได้หมด

เธอนั้งเช็คระบบไม่นานก็พร้อมใช้งาน

"เรียบร้อย"

เธอยิ้มออกมาทันที

"ที่นี้ก็ลุย"

พาขวัญถูมือไปมาอย่างถูกใจ พร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้า

ชรัณมองจอผ่านกล่องวงจรปิดและอดยิ้มกับการกระทำของเธอไม่ได้ เหมือนเด็กได้ของเล่นที่ถูกใจ

"เด็กน้อยเอ้ยย"

เขาพูดขึ้นคนเดียว

"อ่ะแฮ่มม"

เดชาแกล้งกระแอมขึ้นมา อยากจะบอกเจ้านายว่าเก็บอาการหน่อย

"อะไรติดคอ ให้ฉันช่วยเอาออกให้ไหม"

ชรัณหันไปมองมือขวา

"ไม่ต้องครับนาย"

เดชารีบบอกก่อนที่นายจะช่วยจริงๆ

"นายเซ็นเอกสารให้ก่อนครับแล้วค่อยดูกล้องต่อ"

เดชารีบยื้นแฟ้มให้เจ้านายเซ็น

"ว่าง...ถึงได้มีเวลาสอดรู้สอดเห็น...??"

ชรัณพูดในขณะที่ก้มหน้าเช็นเอกสาร

"ไม่ว่างครับ...ถ้าว่างต้องนั้งดูกล้อง วงจรปิด ไปก่อนนะครับนายงานผมเยอะ"

เดชาพูดเสร็จก็รีบถือแฟ้มที่เจ้านายเซ็นเสร็จพอดีแล้วรีบเดินออกจากห้องไป ก่อนจะโดนเจ้านายเล่นงาน

ชรัณมองตามและส่ายหน้าให้กับความกวนของลูกน้อง เขาไม่ได้ถือสาอะไรเดชาอยู่กับเขามานาน จนเขาเองมองว่าเดชาเป็นน้องชายคนหนึ่งไปแล้ว

[ติ๊ง..]

เสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้นชรัณหยิบขึ้นมาดู

[มาวิน : ไอ้ชรัณเย็นนี้ขอไปกินเหล้าด้วย]

[ชรัณ : ......]

[มาวิน : อ่านแล้วตอบด้วยโว้ย กูไม่ได้อยากคุยคนเดียว]

[ชรัณ : ได้แต่กูอยู่ดึกไม่ได้นะโว้ย กูมีธุระ]

[มาวิน : ธุระอะไรของมึงว่ะ ปกติมึงว่างตอนดึกอยู่แล้ว มีอะไรหรือเปล่า...?]

[ชรัณ : หนึ่งทุ่มเจอกันถ้าไม่มากูก็ไม่รอ]

[มาวิน : เอ้ออ..ๆหนึ่งทุ่มก็หนึ่งทุมแต่ว่าขอเด็กๆไว้ให้พวกกูด้วยนะโว้ย ถ้าจะให้ดีกูขอน้องพาขวัญ]

" ไอ้เพื่อนเวร ฝันไปเถอะมึง"

ชรัณว่างโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วทำงานต่อ

////////////////////////////

"ไหนน้องพาขวัญของกูละว่ะ"

มาถึงมาวินก็ถามหาก่อนเลย เดชาที่ยืนอยู่ข้างหลังนายรีบหันไปมองหน้าทันที

"มึงอย่าเรื่องเยอะ"

ชรัณบอกเพื่อน

"สม...กูบอกมึงแล้วว่ามึงไม่ได้เห็นขาอ่อนน้องเขาแล้ว"

อันดาพูดกับนาวิน

"คุณอันดารู้จริงครับ"

เดชาช่วยเสริม พร้อมกับยกนิ้วให้

อันดากับมาวินหันไปมองหน้าเดชา อย่างต้องการคำยืนยันว่าที่พวกเขาคิดคือเรื่องจริง

"น้อยๆหน่อยไอ้เดชา"

ชรัณปรามลูกน้อง

"ขอโทษครับนาย"

"ไอ้ชรัณอย่าบอกนะว่ามึงเก็บน้องเขาไว้กินเอง"

นาวินถามเพื่อน

ชรัณไม่ตอบเขายกเหล้าขึ้นดื่มแทนคำตอบ

นาวินหันไปมองอันดา

"เป็นอย่างที่กูบอกไหมละ...ฮ่าๆ...สมน้ำหน้าได้แต่เก็บน้องเขาไปฝันเเหละมึงทีนี้"

อันดาหัวเราะใส่มาวิน

"ฝันก็ไม่ได้กูไม่อนุญาต"

ชรัณพูดขึ้นทันที

"เอาแล้วมึงฝันยังไม่ได้ด้วย..ฮ่าๆๆ"

อันดาขำมาวินหันไปมองมือขวาคนสนิทอย่างขอคำอธิบาย

เดชายกมือขึ้นเอานิ้วชี้ทำท่าเชือดคอ

เขาทำได้เเค่ส่งภาษากายไม่กล้าออกเสียง

เพื่อนทั้งสองมองหน้ากัน งานนี้ไม่หน้าจะเล่นๆแล้ว

"งั้นกูขอเด็กคนอื่นก็ได้"

มาวินบอก

"มันจะลงแดงหรือไงว่ะ"

ชรัณบอกพร้อมกับส่งสัญญาณให้เดชาไปจัดมาให้ไอ้เพื่อนตัวดี

ไม่นานเกินรอเดชาก็เดินนำเด็กเข้ามาสามคน

ชรัณมองหน้าลูกน้อง

"มึงอยากมีเรื่องหรอเดชา"

"เปล่านะครับนาย ก็ผมเห็นอยู่สามคนก็เลยเรียกเด็กมาสามคน"

เดชารีบบอกความจริงเขาก็อยากดู ปฏิกิริยาเจ้านายเหมือนกัน

"ถ้ามึงไม่เอากูเหมาสองเลยก็แล้วกัน"

มาวินบอก

"เชิญ"

ชรัญรีบตอบพร้อมกับยกแก้วเหล้าเข้าปาก

"มาเลยจ้าสาวๆมานั้งกับพวกพี่ดีกว่า เพื่อนพี่มันตายด้าน"

อันดาบอก

ชรัณนั้งกินเหล้าต่อไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อน

ตอนนี้ไอ้เพื่อนตัวดีก็เริ่มได้ที่กันแล้ว ชรัณมองเพื่อน

"คออ่อนแต่เสือกแดกเยอะ"

"กูมันคนธรรมดาโว้ย ไม่ใช้มาเฟียเหมือนคนบางคนที่แข็งแต่คอ อย่างอื่นอ่อนปวกเปียก..ฮ่าๆๆ"

ชรัณหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดกล้องแล้วกดถ่ายรูปรัวๆ

"เอ้ยยย...ทำอะไรว่ะ"

มาวินโว้ยวายใส่เพื่อน

"กูอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อยว่ะ แต่ถ้ากูมือลั่นส่งไปให้ใครก็ขอโทษไว้ร่วงหน้าก็แล้วกัน"

ชรัณพูดพร้อมยักคิ้วให้อย่างเป็นต่อ

"งานนี้กูไม่เกี่ยวนะโว้ยย อยากมือลั่นก็ลั่นไปทางไอ้วินนู้น"

อันดารีบบอกชรัณ ถ้ามีรูปเขานั้งกับเด็กแบบนี้ไปถึงแฟนเขารับรอง..ตาย!!

"ใจเย็นสิว่ะเพื่อน...มากินเหล้าต่อดีกว่า"

มาวินรีบลุกมาชงเหล้าให้เพื่อนอย่างเอาใจ

ชรัณสายหัวให้เพื่อน...

"นึกว่าจะแน่"

ชรัณยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากสบายใจ

จนเวลาผ่านไปตอนนี้ก็เริ่มดึกมากแล้ว

ชรัณยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เที่ยงคืนกว่าแล้ว

"ฉันกลับก่อนแล้วกันถ้าพวกแกจะอยู่ต่อก็ตามสบาย"

ชรัณบอกเพื่อน

"เอ้ยยย..อะไรว่ะมนุษย์ค้างคาวแบบแกจะรีบกลับไปไหนว่ะ หรือมีใครรออยู่หรือเปล่า"

"มันดึกแล้วโว้ยย ฉันไปละ"

ชรัณตัดบทพร้อมกับลุกขึ้น

"เดี๋ยวๆ ไปพร้อมกัน"

อันดารีบกระดกเหล้าเข้าปาก

"เอ้ยย..เดี๋ยวก็เมาหรอกมึง"

นาวินว่าให้เพื่อน

"ฉันต้องเมาโว้ยย เอาไว้เรียกร้องความสนใจ..ฮ่าๆๆ"

อันดาหัวเราะชอบใจ

ชรัณมองเพื่อนก่อนจะเดินออกไปก่อนแล้วต่างคนก็ต่างเเยกย้าย

กว่าชรัณจะกลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว

เดชาเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าบ้าน

ชรัณเงยหน้าขึ้นไปบนชั้นสาม เห็นไฟในห้องพาขวัญเปิดอยู่

[ต้องเมา..เอาไว้เรียกร้องความสนใจ]

เสียงอันดาดังขึ้นมาในหัว

"นายครับ...ถึงแล้ว"

เดชาเดินมาบอกเมื่อเห็นว่าเจ้านายยังไม่ลงรถ

ชรัณมองหน้าเดชาอย่างมีเลศนัย

"นายมองผมแบบนี้...!!"

เดชาเริ่มได้กลิ่นแปลกๆ

[ปิ๊งงงป่องงงๆๆ]

เสียงกริ่งประดังขึ้นหลายครั้งติดกัน

พาขวัญที่ยังนั้งเล่นคอมอยู่ยังไม่นอน ต้องลุกขึ้นไปดู เพราะปกติชรัณจะไม่กดกริ่งเรียกแบบนี้ เธอหาชุดคลุมมาสวมทับชุดนอนก่อนจะเดินออกไป

"คุณขวัญครับวันนี้นายดื่มหนักไปหน่อย"

พอออกมาภาพที่เห็นก็คือเดชาหิ้วปีกเจ้านายยืนอยู่หน้าประตู

พาขวัญรีบเดินเข้าไปช่วยเดชาประคองไว้อีกข้าง แต่พอเธอประคองเขาไว้เดชาก็ถอยออกทันที

"ยังไงฝากด้วยนะครับ"

เดชารีบลงลิฟท์ไปทันที

"ดะ..เดี๋ยวสิคะ"

พาขวัญพยายามเรียกไว้แต่ก็ไม่ทันแล้ว

ชรัณทิ้งน้ำหนักตัวมาที่เธอเต็ม

"ว้ายย...คุณชรัณ"

ชรัณทำท่าจะล้มพาขวัญรีบโอบมือไปกอดเอวเขาไว้และพยายามพาเขาเดินไปที่ห้องของเขา

"ฮื้อออ..กินหรืออาบมาเนีย มีแต่กลิ่นเหล้า"

พาขวัญบ่น ชรัญได้ทียกแขนกอดเอวบางไว้แน่นแกล้งทิ้งน้ำหนักตัวไปให้เธอ

อีกพาขวัญเลยจำเป็นต้องกอดเขาไว้แน่นเหมือนกันไม่งั้นได้พากันล้มแน่