มาเฟียร้ายกลายรัก

แผนนี้ได้ผล

พาขวัญเปิดประตูห้องเขา และค่อยๆถอยหลังเข้าไป มือก็พยายามกอดเขาไว้

"ถึงแล้ว....คุณชรัณคะ....ว้ายยย"

ชรัณทิ้งตัวลงบนเตียงโดยมีพาขวัญอยู่ใต้ร่างเขา

"ฮื้อออ...คุณชรัณ...โอ้ยยยตัวก็หนัก"

เขาแกล้งทับเธอไว้ พาขวัญพยายามจะดันตัวเข้าออก แต่ตัวเขาก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย หน้าเขามุดอยู่ตรงซอกคอเธอพอดี

ชรัณอมยิ้ม

(แผนของอันดาเข้าท่าดีเหมือนกัน)

"คุณชรัณคะ"

เธอพยายามเรียกเข้า

"อืมมม"

ชรัณแกล้งส่งเสียงออกมาเขาขยับ นอนตะแคงแต่มือยังกอดเธอไว้แน่น แถมยังยกขาขึ้นมาทับเธอไว้ด้วย

"ฮื้อออ...คนเมาอะไรเนียแรงเยอะชะมัด"

พาขวัญพยายามแกะแขนที่รัดเธอไว้แน่นแต่ก็ไม่ออกหน้าเธอมุดอยู่กับอกเขาพอดี

ส่วนคนเมานอนยิ้มสบายใจ โดยที่พาขวัญไม่รู้เลย

เธอดิ้นจนเหนื่อย พาขวัญนอนนิ่งให้เขากอดอยู่แบบนั้น

ชรัณกำลังคิดอยู่ว่าทำไมเธอนิ่งไปนานจังจังหวะที่พาขวัญรวบรวมแรงผลักเขาพอดีทำให้เธอหลุดออกมาได้

พาขวัญรีบกลิ่งตัวออกมานั้งมองเขาบนเตียง

"เห้ออ...เมาอะไรขนาดนี้"

เธอบ่น เธอขยับให้เขานอนดีๆพลิกตัวเขาไปมาเพื่อที่จะถอดเสื้อแจ็คเก็ตเขาออก และเดินมาถอดถุงเท้าออกให้ด้วย

พาขวัญเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เธอออกมาพร้อมผ้าชุบน้ำ เธอเช็ดหน้าและลำคอให้เขา

พาขวัญเผลอมองใบหน้าที่หล่อเหลาไล่ลงมาที่แผ่นอกที่แน่นไปด้วยมัดกล้าม

(น่า...จูบจัง)

อยู่ๆใจก็เต้นตึกตักขึ้นมา

"บ้าไปแล้วพาขวัญ หยุดเดี๋ยวนี้นะเธอคิดอะไรเนียยย"

เธอรีบลุกจากเตียงเขา เก็บของปิดไฟและรีบออกจากห้องเขาให้เร็วที่สุด

ชรัณค่อยๆลืมตาขึ้น

"หึ..ยายตัวแสบเอ้ย"

เขาพูดก่อนจะลุกไปอาบน้ำ อย่างอารมณ์ดี

"กรี๊ดดๆๆ...พาขวัญคิดอะไรของแกเนีย"

พาขวัญเข้ามาถึงห้องก็กรี๊ดแบบเก็บเสียงไว้คนเดียวรู้สึกเขินตัวเองที่เผลอไปคิดลึกกับเขาได้

"แต่...เรากับเขาเคยยย...เคยมีอะไรกันแล้วนี้น้าทำไมต้องเขินด้วย"

พาขวัญคิดทบทวนถึง เหตุการณ์วันนั้นแต่ก็คิดไม่ออก

"เฮ้ออ...ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลย"

พาขวัญนอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนหลับไป

เช้าวันต่อมา...

"ตื่นแล้วหรอคะ ขวัญทำข้าวต้มไว้ให้แก้แฮงค์ทานเลยนะคะจะได้รู้สึกดี"

ชรัณเดินออกจากห้องมาตอนที่พาขวัญทำข้าวต้มเสร็จพอดี

"ก็ดี"

ชรัณทำเนียน

"คุณเมาแบบนี้บ่อยไหมคะ"

พาขวัญถามเขา พร้อมกับเสิร์ฟข้าวต้มให้เขาพร้อมกับของตัวเองด้วย

"ก็...มีบ้างเป็นบางครั้ง"

พาขวัญพยักหน้า แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาจัดการข้าวต้มในถ้วยของตัวเอง

"แล้วเรื่องเรียนไปถังไหนแล้ว"

ชรัณถาม

"ขวัญส่งคำร้องขอไปแล้วคะ ต้องรอทางมหาลัยตอบกลับมาก่อน วันนี้ขวัญว่างให้ขวัญช่วยงานอะไรไหมคะ"

พาขวัญมองเขาอย่างรอคอยคำตอบ

"ก็ได้ เดี๋ยวเช็คจดหมายจากต่างประเทศให้ผมหน่อย และดูยอดรายรับที่โอนเข้ามาสรุปยอดทุกอาทิตย์...ทำได้ไหม"

เขาถาม

"ต้องลองค่ะ ขวัญก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้แต่คิดว่าตัวเองทำได้"

เธอตอบเขาอย่างมั่นใจ

"งั้นกินข้าวเสร็จก็ลองดูก็แล้วกัน ข้อมูลทุกอย่างอยู่ในห้องทำงานผม คุณใช้คอมผมทำงานได้เลย"

"โอเคค่ะ งั้นขวัญเก็บล้างเลยนะ"

พาขวัญบอกพร้อมกับลุกขึ้นเก็บถ้วยเพราะเห็นว่าเขากินอิ่มแล้ว

"เสร็จแล้วขวัญเข้าไปทำงานให้คุณเลยนะคะ"

ชรัณพยักหน้า พาขวัญเดินเข้าห้องทำงานของเขาไป ด้านในมีโต๊ะทำงานอยู่มุมห้องบนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์จอใหญ่และมีชั้นเอกสารอยู่ข้างๆ แต่ในห้องนี้ยังมีชุดเครื่องเสียง มีโซฟาตัวใหญ่นอนได้สบายๆอยู่กลางห้องและมีจอขนาดใหญ่อีกด้วย

"ว้าวว...นี้มันสวรรค์ของสาวกซีรี่ชัดๆ"

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้เธอไม่เคยเข้ามาในห้องนี้เลย ตรงไหนที่เธอไม่ได้รับอนุญาตเธอก็ไม่อยากเข้าไปวุ่นวาย

"ผมอนุญาตให้คุณใช้ได้นะตามสบาย"

ชรัณที่เดินตามมาที่หลังและได้ยินที่เธอพูดพอดี

"จริงหรอคะ"

พาขวัญหันมาทำตาวิบวับใส่เขา

"จริงสิผมไม่มีเวลาใช้พวกมันเท่าไหร่เปิดใช้งานบ่อยๆก็ดีเหมือนกัน"

"งื้ออ...ขอบคุณนะคะ"

พาขวัณขอบคุณเขาด้วยตาที่เป็นประกาย

(บทจะมีความสุข..แค่นี้ก็ยิ้มหน้าบานแล้วหรือไง)

ชรัณคิดในใจ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นน่าจะชอบช็อปปิ้งได้ซื้อของราคาแพงมากกว่า

พาขวัญเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเขา เธอจัดการเปิดคอม รอไม่นานหน้าจอก็พร้อมใช้งาน

"พร้อมแล้ว"

พาขวัญกำลังจะเอื้อมมือไปจับเมาส์

"เดี๋ยวผมบอกให้"

ชรัณเดินเขามายืนข้างหลังเธอเขา

ใช้แขนข้างหนึ่งค้ำโต๊ะทำงานไว้และมืออีกข้างก็เอื้อมไปจับเมาส์ โดยมีเธอนั่งอยู่ตรงกลางในอ้อมแขนของเขา

พาขวัญนั่งตัวเกร็งไม่กล้าขยับ

ชรัณเหลือบตาลงมองคนที่นั่งนิ่งไม่กล้าขยับกลิ่นหอมอ่อนๆที่เขาชอบแอบสูดดมเวลาเธอเผลอ มันทำให้เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้กลิ่นหอมจากตัวเธอ

"ข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวกับงานที่ผมให้คุณทำจะอยู่ในไฟท์นี้ อีเมลที่ส่งถึงผมทุกฉบับคุณต้องรางงานให้ผมรู้ ตรงนี้จะเป็นเงินที่จะมีโอนเข้ามาทุกๆสัปดาห์ คุณจัดการเช็คและลงไว้ในไฟท์นี้ เบื่องต้นเอาเเค่นี้ก่อนถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจก็ถามผมได้"

ชรัณก้มลงมองหน้า จนริมฝีปากจะ สัมผัสกับแก้มเธออยู่แล้ว ลมหายใจร้อนๆของเขาเป่าลงมาที่แก้มใสของเธอ

พาขวัญแทบจะหยุดหายใจ

"ค่ะ"

"เข้าใจง่ายจัง"

เขาพูดยิ้มๆ แถมยังไม่ขยับออกด้วย

"เอ้อ...ขวัญ...ขวัญจะทำงานแล้วค่ะ"

"ก็ทำสิผมจะได้ดูว่าคุณทำถูกหรือเปล่า"

เขากระซิบพูดข้างหู

"ฮื้ออ...จะทำไม่ถูกก็เพราะคุณนั้นเเหละ ถอยเลย"

เธอรีบบอกเขาตอนนี้เธอขนลุกไปหมด ด้วยความจั๊กจี้

"หึ...โอเค ไม่กวนแล้วก็ได้"

ชรัณยอมถอยออกไปเขาไปนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาสบายใจ

พาขวัญหันไปมองเขาเธอ รวบรวมสติ ก่อนจะหันกลับมาสนใจงานตรงหน้าต่อ

เธอนั้งทำความเข้าใจ และหันไปถามเขาเป็นบางครั้งไม่นานเธอเขาใจและทำได้

(โห้...เงินที่โอนให้เขาแต่ละอาทิตย์มากมายขนาดนี้เลยหรอ)

พาขวัญขมวดคิ้ว

(นี้เขาไม่ได้ทำธุรกิจผิดกฎหมายใช่ไหม)

พาขวัญอดคิดไม่ได้ จะมีธุกิจอะไรที่ได้ เงินเยอะขนาดนี้

ชรัณที่นอนกดโทรศัพท์อยู่ เห็นท่าทีของเธอแปลกๆเขาวางโทรศัพท์ลงและมองไปที่เธอ

"คุณมีอะไรไม่เข้าใจหรือเปล่า"

เขาถาม พาขวัญที่กำลังคิดอะไรอยู่ถึงกับสะดุ้ง

"ปะ..เปล่าค่ะ ไม่มี"

พาขวัญตอบเขา ตะกุกตะกัก

ชรัณหรี่ตามองเธอ เขาเดินเข้าไปหาเธอ

"ว้ายยย..."

พาขวัญร้องออกมา เมื่อเขาหมุนเก้าอี้ที่เธอนั้งให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา และลากเก้าอี้ที่มีรอเลื่อนมาใกล้โซฟา เขานั้งลงมือก็ล็อกเก้าอี้ที่เธอนั้งไว้เขามองสบตาเธอ

"มีอะไรสงสัยอยากถามผมหรือเปล่า"

พาขวัญที่มองเขาด้วยแววตาตื่นตกใจ เธอจับที่พักแขนที่ติดอยู่ข้างเก้าอี้ไว้แน่น

"มะ..ไม่มีคะ"

"คุณโกหก"

เขาพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ

พาขวัญสบตาเขา

(เอายังไงดีพาขวัญ ถ้าเธอไปรู้ ความลับ อะไรของเขาเข้า เขาจะฆ่าเธอปิดปากไหม)

พาขวัญคิดในใจ

"พาขวัญ"

เขาเรียกเธอ

"คุณ...คุณไม่ได้ทำธุรกิจผิดกฎหมายใช่ไหมคะ"

ชรัณขมวดคิ้ว

"ธุรกิจผิดกฎหมายหรอ"

เขาทวนคำถามเธอ แล้วก็พอจะนึกออกว่าทำไมเธอถึงเข้าใจแบบนั้น

"ผม...ขายอวัยวะมนุษย์ ตับ ไต ไส้ หัวใจ ปอด แขน ขา"

เขาแกล้งทำเสียงอำมหิตแล้วมองหน้าเธอ พาขวัญเบิกตาโตด้วยความกลัว

ชรัณแกล้งกระชากเก้าอี้ที่เธอนั่งให้เข้ามาใกล้

"กรี๊ดดด.."

พาขวัญยกมือปิดหน้าร้องกรี๊ดขึ้นมา

"เปี๊ยะ"

ชรัณยกมือดีดหน้าผากเธอไปทีหนึ่ง

"โอ้ยย"

พาขวัญยกมือลูบหน้าผากตัวเอง พร้อมกับมองหน้าเขา

"คุณ..ขวัญเจ็บนะ"

เธอบอกเขาโกรธๆอย่างลืมกลัวเขาไปเลย

"ไม่กลัวแล้วหรอ"

เขาถามยิ้มๆ

"นั้นสิ...คุณไม่ได้ทำแบบนั้นหรอกจริงไหมคะ"

พาขวัญถามเขา ชรัณมองตาเธอเขาเห็นความเป็นห่วงในแววตานั้นมากกว่าความกลัว