มาเฟียร้ายกลายรัก

หลอกมาขาย

"ขวัญวันนี้ไม่สบายหรือเปล่า แล้วทำไมหน้าดูบวมๆละ"

เพื่อนรวมงานถาม

"เออ...เราปวดฟันนะสงสัยเหงือกจะอักเสบ"

"แล้วทำไมไม่ลาหยุดก่อน"

"เรากลัวเขาว่านะเพิ่งจะทำงานเอง"

"ไหวไหมเนียย..หน้าดูไม่ดีเลย"

"ไหวสิ เรารีบไปทำงานกันเถอะ"

พาขวัญเปลี่ยนเรื่องไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนร่วมงาน

"ไม่ไหวแล้วยังทำเก่งอีก"

ชรัญนั้งดูเธอจากก้องวงจรปิดในห้องทำงานของตัวเอง ดูก็รู้ว่าร่างกายเธอเริ่มจะทนไม่ไหว

ชรัญมองดูนาฬิกา อีกสองชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเลิกงาน

"ฉันก็อย่ากจะรู้ว่าเธอจะแกร่งสักแค่ไหนพาขวัญ"

พาขวัญฝืนทำงานจนถึงเวลาเลิกงาน

เธอทั้งเจ็บทั้งปวดไปทั้งซีกหน้า ตัวเริ่มร้อนด้วยพิษของบาดแผลทำให้ไข้ขึ้น

เธอพยายามพาตัวเองกลับมาจนถึงบ้าน

เธอล้มตัวลงนอนที่โซฟา ท่ามกลางความมืดเธอไม่แม้แต่จะเดินไปเปิดไฟ

[แกร๊กก...]

เสียงเปิดประตูดังขึ้น พาขวัญพยายามลืมตามองไปที่ประตู เงาจากแสงจันทร์สาดส่องเขามาพร้อมกับเงาผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู แต่ตอนนี้ร่างกายเธอไม่ไหวแล้ว พาขวัญหลับตาลง

"พี่นทีกลับมาแล้วใช่ไหม มีคนมาทำร้ายขวัญ...ขวัญเจ็บ..ฮื...ฮืออ"

พาขวัญเพ้อออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น

"พี่นที...กลับมาเป็นพี่ชายที่แสนดีให้ขวัญเหมือนเดิมได้ไหมค่ะ"

เธอฝันว่าพี่ชายเธอกลับมาเธอจับมือพี่ไว้แน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

///////////////////////////

พาขวัญตื่นมาอีกทีก็สายมากแล้ว เธอค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น แล้วก็ต้องแปลกใจ เมื่อคืนเธอนอนอยู่ที่โซฟาแล้วทำไมตอนนี้เธอถึงมานอนอยู่ในห้องตัวเอง

แล้วเธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพบว่า เสื้อเชิ้ตของเธอถูกถอดกองอยู่ปลายเตียง เหลือเเค่บราเชียตัวเดียว

พาขวัญรีบสำรวจตัวเองพบว่าท่อนล่างยังอยู่ครบปกติทุกอย่าง

เธอรู้สึกมึนงง สับสนไปหมดหรือเมื่อคืนเธอเดินเข้ามาแล้วถอดเสื้อตัวเอง แต่ทำไหมเธอถึงจำอะไรไม่ได้

"หรือว่าพี่นทีจะกลับมาจริงๆ"

พาขวัญลุกจากที่เตียงด้วยอาการที่ไม่ต่างจากเมื่อวานมากหนัก แต่ดีที่ไม่มีไข้แล้ว เธอเดินเข้าไปในห้องพี่ชาย แต่ก็เจอกับความว่างเปล่า ยังไม่มีอะไรบ่งบอกว่ามีคนอยู่ในห้องนี้ เธอเดินออกมาดูรอบๆบ้านก็ไม่เจอใคร นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

Rrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้นพอดี

[ฟ้า]

[ฮัลโหลจ้ะฟ้า]

เธอรับสาย

[ขวัญวันนี้ไม่มาทำงานหรอ]

ฟ้าถามมาตามสายเพราะตอนนี้สายมากแล้วแต่พาขวัญยังไม่ถึงร้านเลย

[ขวัญไม่ค่อยสบายจ้ะ ฟ้าว่าจะขอหยุดสักวัน]

[เป็นอะไรมากหรือเปล่าไปหาหมอหรือยัง]

[ไม่เป็นไรมากหรอกจ้ะนอนพักก็หน้าจะดีขึ้นยังไงรบกวนฟ้าบอกพี่ภพให้หน่อยนะ]

[ได้สิ..งั้นขวัญพักผ่อนเถอะหรือต้องการความช่วยเหลืออะไรก็โทรหาฟ้าได้เลยนะ]

[ขอบใจจ้ะฟ้า]

วางสายจากฟ้าเเล้วพาขวัญก็มานั้งคิดทบทวนถึงเรื่องเมื่อคืนอีกครั้ง แต่ก็คิดไม่ออกมองดูในบ้านก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

"หรือว่าเราไข้ขึ้นจนจำอะไรไม่ได้เอง..

ฮื้ออ..ปวดหัวชะมัด"

พาขวัญรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเลยสรุปให้ตัวเองว่าเธอทำทุกอย่างเองเพียงแต่เธอจำไม่ได้แค่นั้นเอง ตอนนี้เธอต้องดูแลตัวเองก่อนดังนั้นเธอจงลุกไปอาบน้ำหาอะไรง่ายๆกินรองท้องและกินยานอนพัก

/////////////////////////////

หลังจากวันนั้นมาพาขวัญก็ใช้ชีวิตด้วยความหวาดระแวงแต่เธอก็ยังต้องออกไปทำงานหาเงิน

"ขวัญ...พาขวัญ"

"ห๊ะ..!!"

"ใจลอยอะไรเนียย เราเรียกขวัญตั้งนานแล้วนะ"

"ขอโทษทีโบว์มีอะไรหรือเปล่า"

"เราแค่จะบอกว่าแขกโต๊ะนั้นเขาสนใจขวัญเลยให้เรามาบอกขวัญนะ"

"มะ..หมายความว่าไง..สนใจ"

"เอาตรงๆเลยนะ พี่เขาสนใจขวัญแต่เราบอกไปแล้วว่าเด็กเสิร์ฟจะออกไปกับแขกไม่ได้ เขาเลยอยากนัดกินข้าวกับขวัญพรุ่งนี้พี่เขาจะให้ค่าเสียเวลาหนึ่งเเสน"

"ห๊ะ...กินข้าวหนึ่งเเสนเลยหรอ"

"ใช่ทำไมหรอ เงินหนึ่งแสนสำหรับพวก เศรษฐีมันไม่มีความหมายอะไรหรอกพรุ่งนี้วันหยุดขวัญพอดีนี้สนใจไหม"

พาขวัญคิดหนักหนึ่งเเสนจ่ายค่าผ่อนบ้านได้สองเดือนเลยนะ แค่กินข้าวเฉยๆคงไม่มีอะไรเสียหาย

"กินข้าวอย่างเดียวใช่ไหม"

"ใช่..กินข้าวอย่างเดียวแต่ถ้าขวัญกลัวเราไปเป็นเพื่อนก็ได้"

"จริงหรองั้นขวัญไปก็ได้"

"งั้นเดี๋ยวเราไปบอกพี่เขาให้นะ"

พาขวัญพยักหน้า และมองตามโบว์ที่เดินไปที่โต๊ะนั้นที่โบว์ชี้ให้ดูตอนเเรก

แล้วพาขวัญก็ไปทำงานหน้าที่เธอต่อ ไม่ได้คิดอะไรเพราะยังไงพรุ่งนี้โบว์เพื่อนรวมงานเธอก็จะไปเป็นเพื่อนด้วย

"ขวัญอย่าลืมนะพรุ่งนี้เจอกันที่ผับxxx

ตอนหนึ่งทุ่มอย่าลืมก็แต่งตัวสวยๆละ"

"แต่งตัวสวยๆ แบบไหนหรอ"

พาขวัญถามโบว์อย่างไม่รู้จะแต่งตัวยังไงดี

"อืมม..เอาอย่างนี้พรุ่งนี้โบว์เอาชุดมาให้ขวัญเองเดี๋ยวไผเปลี่ยนที่ผับก็ได้"

"ตกลงจ้ะ"

"งั้นเจอกันนะจ้ะ..บ๊ายบาย"

โบว์โบกมือลาก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน

/////////////////////////

ณ ผับเเห่งหนึ่ง

"ขวัญทางนี้"

โบว์ยืนรอพาขวัญอยู่ด้านหน้าตอนนี้ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามาในผับกันแล้วพาขวัญเดินเข้ามาอย่างไม่ค่อยชินกับสถานที่แบบนี้ ผับนี้ดูหน้ากลัวแปลกๆไม่เหมือนผับที่เธอทำงานอยู่เลย

"โบว์...ขวัญขอโทษนะที่มาช้า"

พาขวัญบอกพร้อมทั้งมองชุดที่โบว์ใส่เกาะอกตัวจิ๋วสีแดงกับกระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋

"ไม่เป็นไรจ้ะ นี้เสื้อผ้าเดียวเราเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำกัน"

"ไปสิ"

แล้วโบว์ก็พา พาขวัญไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ

"ขวัญเสร็จยัง"

โบว์ตะโกนถามเข้าไปในห้องน้ำห้องที่พาขวัญเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

"โบว์ขวัญว่ามันโป๊ไปหรือเปล่า"

"ไหนออกมาให้ดูสิ"

โบว์ตะโกนบอก

พาขวัญเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างไม่ค่อยมั่นใจ

"ว้าววว..สวยมากเลยขวัญ ขวัญนี้ซ่อนรูป

เหมือนกันนะเนีย อกเป็นอกเอวเป็นเอวเลย

โบว์บอกชุดที่เธอเอามาให้พาขวัญใส่เป็นชุดมินิเดชเกาะอกสีดำ กระโปรงทรงเองที่สั้นเสมอหู

"แต่ขวัญว่ามันโป๊ไป ขวัญไม่กล้าใส่หรอก"

"นี้ขวัญนี้มันสมัยไหนแล้วใครๆเขาก็ใส่กันไปเถอะน้าา"

โบว์ดึงแขนพาขวัญให้ออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินขึ้นไปชั้นสองที่เป็นชั้นวีไอพี ที่แบ่งเป็นห้องๆ

"โบว์ทำไมมันดูหน้ากลัวจัง"

พาขวัญเริ่มกลัวขึ้นมา

"ไม่ต้องกล้วมีโบว์อยู่ทั้งคนนี้ไงถึงแล้ว"

[ก๊อกๆๆ]

โบว์ยกมือเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป

"สวัสดีค่ะพี่ๆมากันนานหรือยังคะ"

โบว์ทักทายชายหนุ่มสองคนที่นั้งดื่มเหล้าอยู่ในห้องวีไอพี

"สวัสดีครับ...พวกพี่ก็เพิ่งมาถึงสักพักนี้เอง"

ชายหนุ่มหนึ่งในสองพูดขึ้นและมาไปที่พาขวัญด้วยสายตาที่พาขวัญเห็นแล้วไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

โบว์ดึงแขนพาขวัญให้ไปนั้งใกล้ผู้ชายคนนั้นเธอมองเธอด้วยสายตาน่าเกลียด

"เออ..โบว์..ขวัญไม่อยาก..!!"

"ขวัญจ้ะนี้พี่องอาจที่โบว์บอกขวัญไง พี่องอาจคะ นี้น้องขวัญที่พี่ต้องการ..เอ้ยย

ไม่ใช่ๆที่พี่อยากรู้จักไงคะ"

พาขวัญยังพูดไม่จบโบว์รีบพูดส่วนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แปลกๆ

"สวัสดีจ้ะน้องขวัญ"

องอาจยิ้มให้พาขวัญพร้อมกับเอามือมาดึงเอวเธอให้ขยับไปใกล้ตัวเอง

พาขวัญพยายามนิ่งไว้ดูสภานการณ์แล้วไม่ปกติแน่ๆ

พาขวัญฝืนยิ้มให้เขา

ส่วนโบว์ไปนั้งคู่กับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ตอนนี้แทบนั้งขี่กันอยู่แล้ว

"น้องพาขวัญอยากกินอะไรสั่งได้เลยนะจ้ะไม่ต้องเกรงใจ"

"ค่ะ"

เธอต้องตามน้ำไปก่อน

"นี้จ้ะของน้องขวัญ"

องอาจส่งแก้วเหล้ามาให้เธอ

"เอ้อ..ขอโทษนะคะขวัญดื่มเหล้าไม่เป็น"

พาขวัญบอกเขา

"ลองดูหน่อยสิครับ อาจจะถูกใจก็ได้"

"ค่ะ"

พาขวัญรับแก้วเหล้ามาว่างไว้บนโต๊ะ

หันไปที่โบว์กับผู้ชายคนนั้นที่ตอนนี้นั้งจูบกันอย่างไม่อายใคร พาขวัญรีบหันหน้าหนีภาพอุจาดตาตรงหน้า

เวลาผ่านไปสถานการณ์เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ