มาเฟียร้ายกลายรัก

คุณเป็นใคร

"น้องขวัญดื่มหน่อยสิครับไม่ดื่มถือว่าไม่ให้เกียรติกันนะครับ"

องอาจที่ตอนนี้เริ่มเมาได้ที่แล้ว มือไม้ก็ไม่อยู่สุก เขาพยายามจับเอาแก้วเหล้าเขาปากเธอให้ได้

"ขวัญบอกแล้วไงว่าขวัญดื่มไม่เป็น ขวัญว่าขวัญกลับดีกว่าค่ะ"

"เดียวสิแล้วเงินไม่อยากได้แล้วหรอ"

องอาจขว้าข้อมือเธอไว้"

"ไม่ฉันไม่อยากได้แล้ว"

พาขวัญตอบและสะบัดแขนออกจากมือเขา

"นี้ขวัญอย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย ยอมๆพี่เขาไปเถอะเดี๋ยวก็ได้เงินใช้สบายจะตาย"

"โบว์หมายความว่าไง"

พาขวัญมองหน้าเพื่อนร่วมงานที่ตอนนี้ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"อย่าทำเป็นไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ของแบบนี้ได้ลองแล้วจะติดใจ"

พาขวัญตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"ไหนโบว์บอกว่ากินข้าวเฉยๆไง"

"นี้เธอบ้าหรือโง้มากินข้าวเขาจะจ่ายเป็นแสนหรอ พี่องอาจอย่าลืมส่วนของโบว์ด้วยนะ"

ประโยคหลังโบว์หันไปบอกองอาจ

พาขวัญถึงกับช็อก

"นี้โบว์หรอกเรามาขายหรอ"

"โธ่..ขวัญคิดอะไรแบบนั้นเราแค่ช่วยขวัญหาเงินเพิ่มดีจะตาย..ฮ่าๆๆ"

โบว์หัวเราะ

พาขวัญสะบัดแขนอย่างแรงเเต่ก็ไม่หลุดจากมือองอาจ

"ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ทำงานนี้"

พาขวัญหันไปบอกองอาจ

"ไม่ทันแล้วจ้ะคนสวย..มานี้"

องอาจดึงเธอให้ขยับเข้าไปใกล้ๆ เขาจับแก้วเหล้ากรอกปากเธอพาขวัญไม่ทันตั้งตัวเลยกลืนเหล้าไปหลายอึก ก่อนจะสะบัดตัวออกมาได้แต่ก็ถูกโบว์กดเธอลงกับโซฟา

"ฮ่าๆๆ..ดีมากเอาไว้ฉันจะตอบแทนเธออย่างงามเลย"

องอาจบอกโบว์ เขาบีบแก้มพาขวัญแล้วเอาเหล้ากรอกเข้าไปในปากเธอ

"แค่ก..แค่ก"

พาขวัญสำลักจนหน้าแดงไปหมด

[ปั๊งง..]

ทันไดนั้นประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างแรง

องอาจกับโบว์ตกใจรีบปล่อยพาขวัญทันที

"มึงเป็นใครว่ะ เข้ามาในห้องนี้ได้ไง"

องอาจทำเก่งตะคอกถามออกไป

"กู...เป็นพ่อมึงไง"

[โคร่มมม]

สิ้นเสียงพูดองอาจโดนถีบเข้ายอดอกล้มลงไม่เป็นท่า

"โอ้ย...มึงกล้าถีบกูหรอ"

องอาจจะโดดเขาใส่ แต่ถูกผู้ชายสองคนกันไว้ก่อน องอาจถึงกับรีบถอย

"วันนี้กูไม่มีเวลาเล่นกับมึง"

พูดเสร็จชรัณไปดึงพาขวัญให้ลุกขึ้น

[แค่กๆๆ]

พาขวัญไอจนหน้าแดง

"เธอนี้มันไม่ได้เรื่องจริงๆเลยนะ"

เขาต่อว่าเธอ

พาขวัญงงไปหมด แถมยังร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าเนื่องจากเมื่อกี้เธอกลืนเหล้าไปหลายอึก

"คุณเป็นใคร"

เธอหันไปถามเขา เนื่องจากในห้องที่ค่อนข้างมืดทำให้เธอเห็นหน้าเขาไม่ชัด

"เดี๋ยวเธอก็รู้"

เขาพูดพร้อมกับดึงเธอออกมานากห้องนั้น

"เดี๋ยวสิว่ะ..มึงจะพาเด็กกูไปไหน"

เสียงองอาจตะโกนไล่หลังออกมา

"ฝากจัดการพวกมันด้วย"

เขาหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่หน้าประตู

"ครับนาย"

เดชาตอบรับพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องและปิดประตู

"นายหรอ..!"

พาขวัญเริ่มคุ้นๆกับคำนี้

"เดี๋ยว..คุณจะพาฉันไปไหน"

พาขวัญพยายามขืนตัวไว้ เพราะทางที่เขาพาเธอเดินไปนั้นเหมือนมันยิ่งลึกเข้าไปอีก

"ตามมาเถอะน่า"

"ไม่ปล่อยฉันนะ"

พาขวัญพยายามสะบัดแขนเพื่อให้หลุดจากมือเขา

"อย่าอวดเก่ง ทีเมื่อกี้ทำไมไม่เก่งแบบนี้"

เขาดึงเธอเพื่อที่จะให้เดินตามเขาไปแต่พาขวัญดันเกิดอาการเซด้วย ฤทธิ์เหล้าที่เธอกลืนเข้าไป

"ว้ายยย.."

เธอเซจนเกือบล้มดีที่เขาจับแขนเธอไว้

"ยุ่งชะมัด"

เขาว่าให้เธอพร้อมกับจับเธออุ้มพาดบ่าพาเดินเข้าไปด้านใน

"กรี๊ดด..ปล่อยฉันนะ"

พาขวัญทั้งดิ้นทั้งกรี๊ดกลัวตกก็กลัวมึนหัวก็มึนเธอใช้มือน้อยๆทุบหลังเข้า

"หยุด.... ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"

เขาบอกเธอแต่เธอไม่ฟังอะไรแล้ว

"ปล่อยฉันสิ"

[เพียะ]

"โอ้ยยย...ไอ้บ้าเจ็บนะ"

เขาดีก้นเธออย่างแรง

พอมาถึงห้องหนึ่งเขาเปิดประตูเข้าไปอย่างแรง และโยนเธอลงไปที่โซฟาตัวใหญ่"โอ้ยย"

พาขวัญร้องเมื่อกี่เขาตีก้นไว้ก็เจ็บจนชานี้ยังมากระแทกกับโซฟาอีกถึงมันจะนุ่มก็เถอะ

"เก่งหนักไม่ใช้หรือไง"

เขายืนเท้าเอวมองเธอ

"คุณเป็นใคร แล้วพาฉันมาที่นี้ทำไหม"

พาขวัญถามเขา เธอมองไปรอบๆห้องที่มี เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน เหมือนอยู่คนละโลกกับข้างนอกแต่ก็ยังคงไฟสลัวๆเหมือนเดิม

"ทำไมหรืออยากกลับไปอยู่ห้องเมื่อกี้เดี๋ยวจะไปส่งให้"

พาขวัญเงียบไป

"คิดยังไงถึงได้มาที่นี้ แล้วดูเเต่งตัวบ้าอะไร"

พาขวัญพยายามดึงกระโปรงลงและดึงเกาะอกขึ้น

นั้นสิเธอมาทำบ้าอะไรที่นี้

"แล้วคุณเป็นใครเรารู้จักกันหรือไง ถึงได้มายืนด่าฉันอยู่แบบนี้"

[พรึบ]

อยู่ๆไฟในห้องก็สว่างขึ้นมา

พาขวัญหรี่ตาลงเพื่อปรับแสงให้กับดวงตา

เธอมองเขาอย่างพิจารณา ผู้ชายคนนี้เธอเคยเห็นเขาที่ไหน เธอพยายามคิดทบทวนและแล้วเธอก็ตาโตขึ้นมา

"คุณ"

พาขวัญถอยหนีเขาไปจนสุดโซฟา

"เป็นไงนึกออกหรือยัง"

ชรัณถามขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปาก

"คุณจะทำอะไรฉัน"

พาขวัญเอาหมอนอิงที่วางอยู่โซฟามากอดไว้ สายตามองมาที่เขาตาไม่กระพริบ

"แล้วคุณคิดว่าผมจะทำอะไรคุณพาขวัญ"

พาขวัญตาโตอ้าปากค้าง

"คะ..คุณรู้ชื่อฉันได้ไง"

"ผมรู้ทุกอย่างที่ผมอยากรู้"

พาขวัญมองหน้าเขา

"คุณ...คุณเอาพี่นทีไปไว้ไหน คุณเห็นเขาหรือเปล่าคุณทำร้ายเขาหรือเปล่า"

พาขวัญลืมตัวคิดเป็นห่วงพี่ชายเธอเดินเขามาจับแขนเขาเขย่าไปมา

"หยุด..."

เขาตะคอกใส่เธอ

"คุณก็ตอบมาสิว่าคุณทำอะไรพี่ฉันหรือเปล่า"

"ถ้าฆ่ามันได้ผมก็อยากฆ่ามันเหมือนกัน"

เขาพูดด้วยแววตาดุดัน

"คุณ..อย่าทำอะไรพี่นทีนะฉันขอร้อง"

ชรัณจับไหล่เธอไว้ทั้งสองข้างเขาบีบไว้แน่น

พาขวัญนิ้วหน้าด้วยความเจ็บ

"พี่คุณทำกับคุณขนาดนี้คุณยังห่วงมันอีกหรอ"

พาขวัญยกมือไหว้เขาน้ำตาคลอเบ้า

"ฉันขอร้องอย่าทำอะไรเขาเลยชีวิตฉันเหลือเขาแค่คนเดียว"

ชรัณสบตากลมโตที่ตอนนี้มีน้ำตาคลอหน่อยตาอยู่

[ผลักก..]

เขาผลักเธอลงไปที่โซฟา พาขวัญน้ำตาหยดลงมาบนหลังมือ

[พรึบบ..]

เขาโยนเสื้อแจ็คเก็ตของเขามาให้เธอ

"ใส่ไว้เดี๋ยวผมจะให้คนไปส่งบ้าน"

พาขวัญรีบใส่ไว้แต่โดยดี เพราะเธอเองก็ไม่ชอบชุดนี้เท่าไหร่ แถมในห้องนี้ยังเย็นมากด้วย

"แล้วคุณมาทำอะไรที่นี้

เขาถามเธอ ตอนที่ลูกน้องมารายงานเขาเขาแทบอยากจะจับเธอมาตีก้นสะตอนนั้นเลย

พาขวัญก้มมองมือตัวเอง จะให้บอกว่ายังไงมันเป็นเรื่องน่าอาย

"ผมถาม"

เขาตะคอกถามอีกครั้ง พาขวัญถึงกับสะดุ้งเธอบีบมือตัวเองเเน่น

"ฉัน...ฉัน.."

"อย่าบอกว่าถูกหลอกมา"

พาขวัญนิ่ง

"ทำไมโง่อย่างนี้ หัดฉลาดทันคนมั่ง"

ชรัณต่อว่าเธอ พาขวัญเงียบไม่ตอบโตอะไรเขา เพราะเธอเองก็โทษตัวเองที่โง่ให้คนอื่นหลอกได้โชคดีแค่ไหนแล้วที่รอดมาได้

"เดี๋ยวผมให้คนไปส่งที่บ้าน"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเองได้คะ"

พาขวัญรีบลุกขึ้นกำลังจะเดินไปที่ประตู

"อยากมีผัวเป็นคนแปลกหน้าหรือไง"

ชรัณพูดขึ้นทำให้พาขวัญชะงักเท้าทันที

"คุณหมายความว่าไง"

พาขวัญหันมาถามเขา

"ก็หมายความตามที่พูดสภาพคุณตอนนี้รับรองว่าไปยังไม่พ่นผับผมคุณก็ถูก ลากไปข่มขื่นแล้ว"

พาขวัญยืนนิ่งอยู่หน้าประตูไม่กล้าเดินออกไป

ชรัณเดินไปกดโทรศัพท์ภายใน

[มีใครอยู่ข้างนอกเข้ามานี้หน่อย]

สักพักก็มีลูกน้องเขาเดินเขามา

"ไปส่งที่บ้าน...ให้เรียบร้อย"

เขาสั่งลูกน้อง

"ครับนาย.....เชิญครับ"

ลูกน้องรับคำสั่งก่อนจะหันมาบอกพาขวัญ

พาขวัญหันไปมองหน้าเขาอย่าง ชั่งใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ชรัณมองตามเธอไปจนรับสายตา